Zangen van Bilitis

[p. 91]

Afwezigheid

Zij is uitgegaan, zij is ver weg; toch zie ik haar want alles is
vervuld van haar in deze kamer, alles hoort haar toe, ook ik
als al het andere.

Dit nog lauwwarme bed waardoor 'k mijn mond laat dwalen,
toont in z'n kreukels nog de maten van haar lijf en in dit
weke kussen heeft haar kleine hoofd geslapen, gewikkeld in
haar haren.

Dit bekken is hetgeen waarin zij zich gewassen heeft; die
kam is doorgedrongen in de klitten van haar zeer verwarde
haren. Die muiltjes sloten om haar blote voetjes. En deze
gazen zakjes hielden haar borsten omvat.

Maar wat ik met geen vinger aan durf raken, is deze spiegel
waarin zij haar vurig hete, blauwe plekken heeft aanschouwd,
waarin wellicht het spiegelbeeld nog nabestaat van haar
vochtige lippen.