Zangen van Bilitis

[p. 90]

Woorden in de nacht

Wij rusten met gesloten ogen; groot staat de stilte rondom
onze sponde. O onuitsprekelijke zomernachten! Maar zij,
die mij in slaap waant, legt haar warme handje op mijn arm.

Zij murmelt ‘Bilitis, slaap je?’ Mijn hart klopt heftig, maar
ik antwoord niet en adem regelmatig als een vrouw die diep
in dromen is verzonken. Daarop spreekt zij tot mij:

‘Omdat je me nu niet kunt horen’, zegt ze, ‘durf ik het uit te
spreken: oh, wat hou ik van je!’ En zij zegt steeds opnieuw
mijn naam ‘Bilitis... Bilitis...’ En zij beroert mij licht met
haar bevende vingertoppen.

‘Hij is van mij, die mond! van mij alleen! Is er ter wereld nog
een schonere? Oh, mijn geluk! Oh, mijn geluk! Van mij die
naakte armen en die hals, die haren...’