Zangen van Bilitis

[p. 89]

Het hart

Zwaar ademend nam ik haar hand en legde die met kracht
over de klamme huid onder mijn linkerborst. Wild draaiend
met mijn hoofd roerde ik mijn lippen maar zonder te
spreken.

Mijn radeloze hart sloeg onverhoeds, sloeg heftig in mijn
borst en bonkte als een ingesloten sater opgevouwen in een
wijnzak. Ze zei tot mij: ‘Je hart moet je nu pijndoen ...’

‘O mijn Mnasidika,’ zei ik, ‘Daar zit het vrouwenhart niet.
Wat jij voelt is maar 'n arme vogel, een duifje dat z'n zwakke
vleugels slaat. Het vrouwenhart is veel verschrikkelijker:

‘Het is gelijk een myrtenbesje dat brandt in vurig rode
vlammen, bedekt met overvloedig schuim. Daar is het dat
ik mij gebeten voel door de vraatzuchtige Aphrodite.’