Zangen van Bilitis

[p. 77]

De grafsteen zonder naam

Mnasidika voerde mij aan de hand de poorten van de stad
uit, tot aan een onverzorgd stuk land waarop een marmeren
zuiltje stond. En toen zei zij: ‘Dit was mijn moeders
minnares.’

Dan voelde ik een diepe huivering en zonder haar hand los
te laten, boog ik mij langs haar schouder heen, om de vier
verzen te ontcijferen tussen het holle bekken en de slang:

‘Het is de dood niet die mij heeft ontvoerd, het zijn de
Nimfen van de bronnen. Ik rust hier onder lichte aarde,
tesamen met het afgesneden haar van Xantho. Dat zij als
enige mij betreure. Ik noem u niet mijn naam.’

Lang zijn wij daar zo blijven staan, maar 't plengoffer
hebben wij niet gebracht. Want hoe kan men een onbekende
ziel oproepen uit de menigten der Hades?