Zangen van Bilitis

[p. 76]

De metamorfose

Weleer was ik verliefd op de bekoorlijkheid van jonge
mannen en herinnering aan hun woorden hield mij weleer
uit mijn slaap.

Ik weet nog hoe ik eens een naam gesneden heb in een
platanenschors. Ik weet nog hoe ik eens een flardje van mijn
tunica heb laten vallen op een weg waar iemand langsging.

Ik weet nog hoe ik eens bemind heb... O Pannychis, mijn
kind, in welke handen heb ik jou gelaten? O ongelukkige,
hoe heb ik van jou afgezien?

Vandaag en voor altijd is het Mnasidika alleen die mij
bezit. Ontvange zij als offer het geluk van al degenen die 'k
om haar verlaten heb.