Zangen van Bilitis

[p. 63]

Het graf der Najaden

Dwars door het witberijpte bos liep ik; mijn lange haren
voor mijn mond bloeiden met kleine pegels ijs en mijn
sandalen waren zwaar van modderig-geplakte sneeuw.

Hij zei tot mij: ‘Wat zoek je hier? - Ik volg de sporen van
de sater. Zijn kleine gaffelige stappen zijn beurtelings
geplaatst als gaten in een witte mantel. Hij zei tot mij:
‘De saters zijn gestorven.’

‘De saters zijn gestorven en de nimfen ook. Sinds dertig
jaar is er geen winter meer geweest zo streng. De sporen
die je ziet zijn van een geitebok. Maar laten we hier blijven,
want hier is hun graf.’

En met het ijzer van zijn pikhouweel brak hij het ijs over de
bron waar weleer de najaden lachten. Hij nam de grote
koude brokken en ze opheffend naar de bleke hemel blikte
hij er dwars doorheen.