Zangen van Bilitis

[p. 61]

De nacht

En nu ben ik het die hem op gaat zoeken. Heel zachtjes
sluip ik elke nacht het huis uit. Langs een lange weg ga ik
tot aan zijn weide om hem te zien slapen.

Soms blijf ik heel lang zitten zonder iets te zeggen, gelukkig
dat ik hem alleen maar zien mag; met mijn lippen nader ik
zijn lippen om alleen zijn adem maar te kussen.

Dan, plotseling, strek ik mij op hem uit. En in mijn armen
wordt hij wakker. Opstaan kan hij niet meer omdat ik hem
bevecht. Hij geeft zich over, lacht en klemt mij aan zijn
borst. Zo spelen wij dan door de nacht.

...O vroege dageraad, kwaadaardig schijnsel, ben je er al?
In welke altijd nachtelijke spelonk, op welke onderaardse
weide kunnen wij zo lang minnen, tot wij iedere herinnering
verloren zullen hebben...