Zangen van Bilitis

[p. 60]

De eed

‘Wanneer het water van de stroom terugklimt naar de
besneeuwde toppen; wanneer men gerst en tarwe zaait in de
bewegende ploegvoren van de zee;

‘Wanneer pijnbomen groeien uit de meren en de waterlelies
uit de rotsen, wanneer de zon tot zwart verkleurt, wanneer
de maan op 't gras neervalt;

‘Dan, maar ook dan alleen, neem ik een andere vrouw en
zal ik jou vergeten, Bilitis, ziel van mijn leven en hart van
mijn hart.’

Hij heeft het me gezegd! Hij heeft het me gezegd! Wat kan
de rest van deze wereld mij nog schelen. Waar ben je dan,
doldriest en dwaas geluk dat zich nog meten durft met
mijn geluk!