Zangen van Bilitis

[p. 57]

Het kleine huisje

Het kleine huisje waar zijn bed staat, is het mooiste op de
wereld. Het is gemaakt uit takken van een boom, vier muren
van gedroogde klei en 'n rieten haardos.

Ik houd ervan, want sinds de nachten koel zijn, slapen wij
daar samen; hoe koeler nu de nachten zijn, hoe langer ook.
Wanneer de dag aanbreekt, voel ik me eindelijk uitgeput.

Het bed ligt op de grond: en twee dekens uit zwarte wol
geweven, omsluiten onze lichamen die elkaar verwarmen.
Zijn borst bedwingt mijn borsten. Mijn hart klopt...

Zo vast klemt hij me, dat hij me nog breekt, arm nietig
meisje dat ik ben; maar nauwelijks is hij in mij binnen of
ik weet niets meer om mij heen en ook al hakte men mij alle
ledematen af dan zou ik uit mijn vreugd nog niet ontwaken.