Zangen van Bilitis

[p. 53]

De onderbroken slaap

Geheel alleen was ik in slaap gevallen, als een patrijs in
't heideveld... De lichte wind, het klateren van 't water en
de zachtheid van de nacht hadden mij daar teruggehouden.

Hoe onbedachtzaam viel ik er in slaap. En schreeuwend
werd ik wakker en ik worstelde en huilde; maar toen was
't al te laat. Wat kunnen kinderhanden doen?

Hij liet me niet alleen. Integendeel: met nog meer tederheid
sloeg hij z'n armen om mij heen en drukte me aan zijn borst
en niets ter wereld zag ik meer, de aarde niet, de bomen niet,
ik zag alleen het lichten van zijn ogen...

Aan jou Kupris die zegevierde, wijd ik nu deze offeranden
nog vochtig van de dauw, de sporen van de pijnen van een
maagd, getuigen van mijn slaap en van mijn tegenstand.