Zangen van Bilitis

[p. 52]

Berouw

Eerst heb ik niet geantwoord, schaamte voelde ik op mijn
wangen en de kloppingen van mijn hart deden mijn
borsten pijn.

Toen heb ik mij verzet. Ik zei: ‘Nee. Nee.’ En draaiend
wendde ik mijn hoofd af en de kus drong niet door tot mijn
lippen, noch de liefde tussen mijn opeengeklemde knieën.

Daarop vroeg hij vergeving en hij kuste me op m'n haren, ik
voelde nog zijn hete adem en toen ging hij weg... Nu ben
ik alleen.

Ik zie de lege plaats, het uitgestorven bos, de omgewoelde
aarde. En op mijn vuisten bijt ik nu tot bloedens toe, ik
smoor mijn snikken in het gras.