Zangen van Bilitis

[p. 48]

De pansfluit

Voor 't feest der Hyacinthen gaf hij aan mij een pansfluit
gemaakt van welbesneden riet, tesaamgevoegd met blanke
was die aan mijn lippen teder is als honing.

Hij leert mij hoe ik spelen moet, terwijl ik op zijn knieën zit;
maar ach, ik beef een beetje. Na mij speelt hij erop, zo zacht
dat ik het nauwelijks hoor.

Wij hoeven elkaar niets te zeggen, zo dicht zijn wij nu
bij elkaar, maar onze zangen vragen tegenzang en beurt om
beurt verenen onze monden zich op het mondstuk van
de fluit.

Het is al laat, daar is de zang der groene kikkers, die
aanvangt als de avond valt. Mijn moeder zal me nooit
geloven, dat ik zolang op zoek bleef naar de gordel
die 'k verloren was.