Zangen van Bilitis

[p. 30]

Ongeduld

Ik wierp mij schreiend in haar armen, langdurig voelde
zij mijn hete tranen stromen op haar schouder voor mijn
verdriet mij toeliet weer te spreken:

‘Wee ik! Ik ben alleen nog maar een kind; de jonge mannen
kijken niet naar mij. Wanneer krijg ik als jij ook
jongemeisjesborsten, die mij het kleed doen bollen en die
tot een kus verlokken?

‘Geen mannenoog is ooit nieuwsgierig als mijn tunica gaat
glijden; niemand raapt ook ooit de bloem op die mij uit
de haren valt; en niemand zegt dat hij mij doden zal
wanneer mijn mond zich aan een ander schenkt’

En teder gaf ze mij ten antwoord: ‘Bilitis, klein maagdeke,
je krijt zoals een kat tegen de maan en nodeloos wind je je
op. De meisjes die het ongeduldigst zijn, zijn niet de eerst
verkozenen.’