Als broer en zuster

[p. 109]

[XXXIV]

Als je niet wenst dat ik een of andere ziekte oploop moet je me helpen. La Gardenia heb ik moeten verlaten en nu woon ik in een hotelletje in het midden van de stad, hier ben ik in elk geval een stuk vrijer, ze laten me met rust. Ik zou erg gelukkig zijn als je me dit jaar kon komen opzoeken of wat geld stuurde. Doch je ziet maar.

‘Wie is daar?’ hoorde ik haar roepen.

Uit de klank van haar stem maakte ik op dat ze nog in bed lag.

‘Ik ben het,’ zei ik. ‘Kleed je aan, ik kom dadelijk terug.’

Ik hoorde haar opstaan en tegen iets praten, vermoedelijk een kat want de deur ging op een kier en er glipten twee zwarte katten langs me heen. ‘Kom binnen,’ zei ze.

Zij zat op de rand van haar bed, een laken om zich heen geslagen. Zij gaapte en lachte tegelijk wat haar onherkenbaar maakte.

‘Heerlijk,’ zei ze. ‘Fijn dat je gekomen bent.’

Toen stond zij op. Ik ging naar haar toe en om-

[p. 110]

helsde haar. Er waren tranen in haar ogen maar zij lachte onstuimig.

‘Ik heb al een kamer genomen,’ zei ik.

‘Waar?’

‘Hier. Vijftien pesetas, erg goedkoop.’

‘Welk nummer?’

‘Nummer zes. Er is een bidet en een behoorlijke kast.’

‘Dat is onmogelijk. Dat is geen kamer van vijftien pesetas, die kost minstens het dubbele. Je hebt ze vast verkeerd begrepen.’

‘Ik heb jouw naam genoemd en ze gezegd dat ik niet meer wenste te besteden.’

‘Dat had je niet moeten doen. Wat zeiden ze? Ik val hier niemand lastig en het is beter dat je niet over me praat. Heb je gezegd dat je mijn broer bent?’

‘Ja, waarom niet?’

‘Jezus, waarom heb je dat gedaan! Mijn broer?’

‘Ik ben getrouwd,’ kondigde ik aan.

‘Werkelijk? Een aardig meisje?’

‘Ik vind van wel.’

Ze liep naar de wastafel, pakte een kam en trok hem door haar haren. Ze sloeg me gade in de spiegel.

‘En ben je nu gelukkig?’ Zij draaide zich om en keek mij strak aan.

[p. 111]

‘Ja.’

‘Ik zal er aan moeten wennen,’ zei ze. ‘Ik ben er zeker van dat het geen verschil tussen ons zal maken. Je bent toch blij me terug te zien? Vind je dat ik veel veranderd ben?’

‘Helemaal niet.’

Zij wendde zich terug naar de spiegel. Haar handen speelden met de kam. Het laken om haar was bijna doorzichtig.

‘Wil je met mij slapen?’ vroeg ze. ‘Ja of nee?’

‘Nee.’

Zij leunde op de wastafel. Het licht glansde in haar haren. Ze leek nu erg jong. Het was ongelooflijk dat dit kind zes jaren ouder was dan ik.

‘Weet je het zeker?’

‘Heel zeker.’

‘We zullen zien. Ik moet me nu aankleden. Wacht op mij in het restaurant.’

‘Ben je boos op me?’ vroeg ik.

‘Ben je nog niet weg...?’

‘Ik zal het je uitleggen,’ zei ik.

‘Ik ben je zuster,’ zei ze. ‘Ik weet er alles van. Ik weet ook, uit eigen ervaring, dat je je vergist--zoals ik mij zo vaak heb vergist. Wil je een zoen?’ Zij kuste mij op mijn voorhoofd, in haar ogen twinkelde spot maar de lijnen om haar mond waren strak. Ik vertrok, twijfelend aan mijzelf.