Als broer en zuster

[p. 102]

[XXXIII]

Het was nog te vroeg om haar op te zoeken. Ik bracht enige uren door aan zee, luisterend naar het lawaai van de stad. Toen het luid genoeg geworden was, vroeg ik iemand mij de halte te wijzen van de tram naar haar buurt. Ik verzocht de conducteur mij te waarschuwen wanneer ik moest uitstappen. Een vrouw die op de plaats voor mij zat keerde zich om en vroeg: ‘Heeft u al een pension?’

Ik herinnerde me haar te hebben gezien aan de boot. Ik overhandigde haar de adreskaart die mijn vader mij gegeven had.

‘Welkom! U bent een van onze gasten.’

‘Dat is te zeggen, ik bedoel... ik kom mijn zuster opzoeken. Mercedes.’

Naast de vrouw zat een meisje. Zij draaide zich om. ‘Natuurlijk, Mercedes... Merche!’ zei ze enthousiast. ‘U lijkt op haar.’

‘Gaat u maar met ons mee,’ zei de vrouw.

Een met riet overdekte veranda. Voor mij een tuin waarin het meisje water aan het putten was. Leerachtige donkergroene planten in rode aarden kruiken. Erachter een rij bungalows voor toeristen.

‘Wenst u koffie?’

[p. 103]

Ik had niet ontbeten. ‘Waar is mijn zusje?’

De vrouw aarzelde.

‘Ze woont hier toch wel?’

‘Natuurlijk. Ziet u die kat daar?’ Zij wees naar een grote zwarte kater. ‘Dat is uw zusters lieveling.’

‘Is ze nog niet wakker?’

‘Ik weet het niet,’ zei de vrouw. ‘Ik vrees dat ze op excursie is.’

‘Op excursie? Waarheen?’

‘Ik zal eens voor u bellen.’

‘Wanneer komt ze terug?’

‘Dat weet ik niet...’

Het meisje kwam de veranda aanvegen. Ik moest mijn stoel verplaatsen. Ze vertelde me in het engels dat ze duitse was. Ik bood haar een sigaret aan maar ze bedankte. Toen ik er weer een wilde opsteken kwam ze achter me staan en legde een hand op mijn mond. ‘Je moet niet zo nerveus zijn,’ zei ze. ‘Je rookt te veel.’

Ze plukte een granaatappel voor me en leerde me hoe ik hem moest eten.

‘Ben je getrouwd?’

‘Nog niet,’ zei ik.

Ik keek op omdat ik dacht dat ik voetstappen hoorde. Voetstappen die ik kende. Het meisje reageerde ook.

[p. 104]

‘Ik ben het,’ zei mijn zuster. ‘Ik ben wat laat.’

Ik stond snel op, de stukken granaatappel neerleggend, het kleverige sap aan de rieten stoel afvegend.

‘Je bent het werkelijk,’ zei mijn zuster. ‘Wat een verrassing.’ Haar stem klonk koel en verwonderd. Haar gelaatsuitdrukking ging schuil achter een zonnebril. Zij zette hem af en ik zag dat zij werkelijk blij was mij te zien.

De vrouw holde de veranda op. ‘Naar binnen jij,’ zei ze tegen haar dochter. Tegen mij zei ze: ‘Het spijt me dat ik er omheen gedraaid heb maar ik moest eerst uw zuster raadplegen.’

Mercedes zei: ‘Ik woon hier niet meer. Ik ben verhuisd, moet je weten. Ga je mee? Of wil je hier blijven?’

‘Nee, ik ga met je mee.’

‘U bent toch niet boos op me?’ vroeg de vrouw. Ik dankte haar voor de genomen moeite en ging met Mercedes mee.

‘Helaas moeten we de tram nemen,’ zei Mercedes.

‘Alles is veranderd. Het kon zo niet langer doorgaan. Ik kan niet meer terug naar Barcelona, te veel schulden. Je hebt toch niemand verteld waar ik was?’

‘Waar is Tony?’

‘Geen idee. Misschien in de nor. Hij heeft me

[p. 105]

geld gegeven maar ik zal verrekken als ik weet waar hij het vandaan haalde. Luister, als je geld hebt kun je bij me blijven. Ik heb een kamer voor je gevraagd en het was in orde. Ik denk dat ze verwachten dat je de rekening betaalt. Wat doe je tegenwoordig?’ vroeg ze.

‘Ik werk. Ik verdien net voldoende.’

‘Blijf je lang?’

‘Ik moet overmorgen terug.’

‘Ik heb niets over,’ zei ze. ‘Het zal je tegenvallen. En de toekomst ziet er ook niet rooskleurig uit. Soms denk ik er over naar Valencia te gaan en het daar te proberen maar waarom zou het daar beter zijn? Ik heb geprobeerd hard te werken maar ze verwachten te veel van me en alles gaat mis.’

‘Wat verwachten ze van je?’

‘Te veel. Meer dan ik aankan, als je begrijpt wat ik bedoel.’

‘Hebben ze je uit dat pension gezet?’

‘Ze vertrouwden me niet langer en ik kan ze geen ongelijk geven maar tegenover jou waren ze toch aardig? En ze heeft aangeboden voor de kat te zorgen. Dat is aardig. Herinner je je Pixie?’

‘Ja, allicht.’

‘Ze heeft een kleintje gekregen. Ze is nu veel liever dan vroeger. Ik heb het Antoinette genoemd.’

[p. 106]

‘Die kater?’

‘Het was een mannetje, maar Antoinette klinkt leuker. Wat toevallig. Gisteren heb ik je een briefkaart geschreven, hij is in mijn tas, ik wou hem net gaan posten. Is dat niet toevallig?’

‘Waarom heb je me niet eerder geschreven? Was je boos op me?’

‘Ik denk het. Ik weet niet meer waarom. Daarom schreef ik je, denk ik.’

Een gekleurde prentbriefkaart van de haven in Palma: ‘Hoe gaat het met je? Ik zit al een half jaar in Palma en ik weet niet wat ik doen moet. Je had gelijk. Schrijf me als je wilt. Veel liefs!’ Op de gevel stond in fletse letters geschilderd: la gardenia. In het midden van de patio een waterput onder een enorme kalebasrank, kamertjes rondom, sommige met en sommige zonder ramen.

‘Ik woon in de laatste. De meeste heb ik bewoond want aangezien ik nooit betalen kan moet ik steeds verhuizen. Deze is nog de aardigste.’

Een hut zonder raam. Een groot ijzeren bed. Een verveloze tafel waarop haar koffer.

‘Hier heb ik tenminste een kapstok!’

Hoewel zij vrijwel niets meer bezat, had ze nog de enkele dingen die ik haar gegeven had. Een paar boeken, een mand, een briefopener.

[p. 107]

‘Ik heb zelf niet veel,’ zei ik, ‘maar ik kan je achterstallige huur betalen.’

Ik bleef drie dagen. Het was er rustig en nogal triest. De hospita rouwde om haar dochter die pas overleden was, haar echtgenoot organiseerde bokswedstrijden. 's Ochtends schaakte ik met de zoon (‘Celui-là, il est neurasthénique,’ zei mijn zuster), zong Heimatlieder met een stel duitse zwaargewichten of speelde parchesí met een zwijgzaam meisje dat haar bevalling afwachtte. Mercedes sliep tot laat in de middag en kwam dan bij de anderen zitten. Meestal deed ze of ze las en dronk aan een stuk door cognac; wanneer iemand haar wat vroeg, glimlachte ze. Zo wist zij de indruk te wekken dat ze een zonderling maar ongevaarlijk meisje was dat beter met rust kon worden gelaten.

‘Hoelang denk je dit vol te kunnen houden?’ vroeg ik haar.

‘Weet ik niet...’

‘Ken je niemand hier?’

‘Er is hier nog een meisje. Ze heeft je gezien en wilde weten of je haar aardig vond. Ze heeft vaak tandpijn en blijft dan de hele dag in bed. Haar vriend is journalist, 's avonds na zijn werk komt hij langs, soms neemt hij haar mee uit maar niet te vaak want iedereen kent iedereen hier, en dus

[p. 108]

wacht ze op hem op het dak en stuurt me briefjes om te vragen of ik bij haar kom zitten.’

‘Komt ze nooit aan tafel?’

‘Alleen als ze er zin in heeft, anders blijft ze weg en bewaar ik iets voor haar.’

Die avond zat ik tegenover een mager gelig meisje met grijze ogen en een gebogen rug dat me voortdurend aanstaarde.

‘Je had wel wat vriendelijker kunnen zijn,’ zei Mercedes.

Mercedes durfde niet met mij naar bed. Zij was bang omdat het gelige meisje naast haar woonde. Ook durfde zij haar deur niet te sluiten, de hospita zou het eigenaardig vinden.

‘Ik zou het dolgraag willen maar wat moet ik beginnen als ze me hier wegjagen?’

Toen de mogelijkheid zich eindelijk scheen voor te doen, stemde zij dadelijk toe. Het viel me op hoe onhandig zij was in de liefde, onervaren en bang voor haar eigen lijf.

‘Ik had me moeten bedrinken, dan gaat het makkelijker. Ik wil dat je in me klaarkomt, het doet er immers niets toe?’

Zij toonde me haar lichaam en vroeg gretig of ik haar nog mooi vond. Toen zij meende dat ik aarzelde zei ze kortaf dat ze nog mooi genoeg was en iedere man kon krijgen die ze begeerde.