Als broer en zuster

[p. 89]

[XXIX]

Het was Luis die mij opendeed. Hij nodigde me binnen met een potsierlijke buiging en sloeg zijn hakken tegen elkaar. ‘Welkom, uw zuster laat zeggen dat u verwacht wordt.’

Hij nam mijn bagage en ging mij voor. Vanuit de zitkamer klonk gelach. Over de deur hing een grijze overjas. In de gang lag een paarse sjaal. Ik bukte me om hem op te rapen, maar Luis kwam terug en duwde me de kamer in.

‘Je komt als geroepen.’

Mercedes lag uitgestrekt op de sofa, haar mollige handjes vouwden zich over haar buik. Ze maakte haar hand los en wuifde naar me. Aan haar voeten zat een jongen van mijn leeftijd, vermoedelijk de eigenaar van de grijze jas; hij droeg een gestreept pak, hij was niet rijk. Ik beantwoordde zijn verlegen groet met een schuchtere glimlach. Hij had een bleek rond gezicht, schuwe bruine ogen en een fraaie rechte neus.

‘Hij heet Tony,’ zei Mercedes. ‘Hè, Antoñito?’

‘Hallo Antonio,’ zei ik.

Luis kondigde aan: ‘Je zult nog veel meer over

[p. 90]

hem horen.’

Luis snelde naar de sofa en Mercedes schikte op om plaats voor hem te maken. ‘Luister,’ zei hij opgewonden, ‘ik vertel het je maar: hij is gek.’

‘Een ogenblik, Luisito,’ zei ik, het spel meespelend. Ik pakte een stoel uit de hoek van de kamer, zette hem neer achter de met een glasplaat bedekte tafel en ging zitten. ‘Nou, vertel op...’

‘Heb ik je verteld wat er gebeurde toen ik binnenkwam?’ vroeg Luis.

‘Aan mij wel,’ zei Mercedes, ‘maak het kort.’

‘Stel je voor: Ik kom binnen, dat wil zeggen, ik bel aan en iemand doet de deur open. Wie denk je? Tony! Tony zegt (je zult het niet geloven, het is ongehoord), hij zegt: “De señorita is vandaag niet thuis.” Wie is niet thuis? vraag ik hem, en wat antwoordt hij, wat zegt deze idioot? “Juffrouw Mercedes is er niet. Ik pas op het huis.” Nu vraag ik je, hoe vind je dat? Je zult met me eens zijn, deze Tony, deze Antonio Zo en Zo is een zielige vent--dus wat doe ik? Ik nodig hem uit iets te drinken terwijl wij op je zus wachten, maar verbeeld je: hij weigert!’

Beschuldigend wees hij naar de jongen die schrok en zich tegen Mercedes aandrukte. Zij pakte zijn hand.

Luis vervolgde: ‘Wat wil deze Tony mij wijs-

[p. 91]

maken? Hij zegt te geloven dat je zus niet thuis is en ook niet thuiskomt. Wat doet een man als ik in zo'n geval? Hij trekt zijn mes. Ik trek mijn mes. Zo--’ Luis haalde een zakmes met kurketrekker te voorschijn en probeerde tevergeefs het te openen. ‘Donder op, Antonio, maak dat je wegkomt, wrak! Dat schreeuwde ik tegen hem. Maak dat je wegkomt, zeg ik!’ Luis verrees van de sofa en deed een uitval met het mes, haalde diep adem en besloot: ‘Kortom, beste kerel, ik kwam deze kamer binnen en zag je zuster daar precies zo liggen. Afgebrande lucifers en as op de vloer gestrooid als corpora delicti, en dat op het schone tapijt! Vuile glazen, verwarde haren, en dan deze ridder zonder vrees of blaam, Don Tony!’

Luis zweeg en keek dreigend om zich heen.

‘Waar is Tony nou?’ vroeg Mercedes, alsof ze de kat toesprak. ‘Is ie nou dood? Heb je hem werkelijk gedood met je pennemes, Luis?’

Mercedes loerde naar Luis. Toen hij niet antwoordde begon ze te giechelen. Tony en Luis stonden tegenover elkaar, er dreigde een vechtpartij te ontstaan. Ik zag haar verstijven, de huid op haar slapen spande zich, verwondering verspreidde zich over haar gezicht--onaangename verwondering. Toen begon ze catalaans te praten, berispend en gebiedend. Ik kon haar niet volgen.

[p. 92]

Ik merkte dat ik slaap had, een plezierige gewaarwording, een ontvankelijkheid voor alles en iedereen kwam over mij en stemde mij mild. Ik kon alles verdragen mits ik niet hoefde te bewegen en niet geslagen werd. Eén ogenblik scheen ik erbij betrokken te worden. Luis, geprikkeld door mijn onverschilligheid, vroeg op hoge toon wat ik hier eigenlijk deed. Ik ging rechtop zitten, menend dat hij doelde op het feit dat ik geen cent bezat en hoopte op kosten van mijn zuster te kunnen leven. ‘Gaat je niets aan,’ zei ik, maar hij luisterde niet. Ze kibbelden verder.

Uren later schudde Mercedes mij wakker. Luis en Tony drukten elkaar de hand. ‘Denk er alsjeblieft aan,’ hoorde ik Luis zeggen tegen Tony, ‘als de prins het te weten komt raakt onze Merche alles kwijt.’

Beiden keken bedroefd naar de lege glazen en de asvlekken op het tapijt. Klaarblijkelijk waren ze nu goede vrienden.

Ik zag hoe Tony Mercedes omhelsde in de hal, haar voet tegen zijn magere enkel. Hun verwrongen schaduwen op de wand.

Luis zei: ‘Vind je het niet koddig? Snap jij die Tony? Het is altijd hetzelfde met Merche.’

‘Het is een kind,’ zei ze, ‘hij kan er niets aan doen.’ ‘Verrek,’ zei Luis, ‘en ik dan?’