Als broer en zuster

[p. 80]

[XXV]

Mercedes had nu een dienstbode. Helemaal zoals het hoorde: zwarte jurk, witte schort met ruches, gesteven kraag en manchetten. ‘Wij doen niet onder voor de anderen,’ zei mijn zuster.

Ik logeerde nu bij haar. ‘Ik heb de prins verteld dat je hier bent en hij heeft vanmiddag een bed laten bezorgen.’

Op een morgen kwam het dienstmeisje in mijn kamer en maakte me wakker.

‘Komt u dadelijk mee, meneer.’

‘Is het dringend?’

‘Ja, ja...’

Ik sprong het bed uit, greep mijn ochtendjas en volgde haar naar de keuken. Zij posteerde zich giechelend en proestend voor het raam dat, evenals het mijne, uitzag op de binnenplaats.

‘Ziet u het?’

Ik volgde haar blik.

‘Kunt u het niet zien?’

‘Nee...’

‘Op de waslijn.’

Ik zag wat ze bedoelde. Ik herinnerde mij alles weer. Dus daar was het. Het was blijven haken aan een van de waslijnen, twee verdiepingen lager

[p. 81]

--een bijna onherkenbaar voorwerp; verleden jaar had ik het gestolen van mijn vader en gisteren toen ik met mijn rug naar haar toe lag, vroeg ze wat ik deed, ik gaf geen antwoord, ik was naar mijn kamer gevlucht en had het raam opengerukt.

‘Ziet u het nou?’ vroeg het dienstmeisje op medeplichtige toon.

‘Ik kan niets zien,’ loog ik. ‘Je bent een vieze meid, je moest je schamen.’

Ze trok een brutaal gezicht en stak haar tong tegen me uit. Maar ze gaf de moed niet op en ging Mercedes roepen, die, niet wetend wat er gebeurde, binnen kwam hollen.

‘Wat is er aan de hand? Ik schrik me dood.’

‘Het is een kapotje,’ zei ik. ‘Mij lijkt het een kapotje.’

‘Ik heb 't het eerst gezien,’ zei het dienstmeisje. Mercedes draaide zich naar haar om en zei: ‘Hoe weet jij hoe een condoom eruit ziet? Je moest je schamen. Aan je werk!’

Het meisje bloosde en verdween.

Mijn zuster zei verontwaardigd: ‘Ik begrijp niet hoe een ding als dat daar gekomen is. Beneden woont alleen een oud echtpaar.’

Ik keek haar verbaasd aan, maar zij keurde mij geen blik waardig.

[p. 82]

‘Walglijk en bijzonder slordig,’ zei ze. ‘Ik hoop dat iemand dat vieze ding weghaalt.’

Later hoorde ik haar in de badkamer zingen: Tea for Two.

's Middags draaide het dienstmeisje net zo lang om mij heen tot ik haar vroeg wat ze op het hart had.

‘Het hangt er nog steeds.’

‘Werkelijk?’

‘De buren hebben hun was opgehangen. Er is vast niemand die het eraf durft te halen.’

Ik stelde lachend voor: ‘Zal ik het doen?’ Maar Mercedes kwam binnen en het dienstmeisje begon haastig te vegen.

De volgende morgen was het wasgoed van de buren binnengehaald. Het condoom bleef waar het was, mistroostig bungelend in de motregen. Het dienstmeisje genoot zichtbaar. Misschien vermoedde ze iets. Wanneer zij aan tafel bediende, maakte ze voortdurend toespelingen; het begon ons op de zenuwen te werken. Ten einde raad, gebood mijn zuster haar te zwijgen.

Enige dagen later (de vijfde om precies te zijn) vroeg mijn zuster mij:

‘Denk je dat het als een grap bedoeld is?’

‘Wat?’

‘Je weet best wat ik bedoel.’

[p. 83]

‘Niet voor zover ik weet, Merche.’

‘Dus je weet het ook niet?’

‘Niet meer dan jij,’ zei ik, haar aankijkend.

Zij vertrok geen spier.

‘Ik vertrouw je,’ zei ze.

De zesde dag kwam Luis opdagen. Het dienstmeisje deed hem open en loodste hem mee naar de keuken. Gillend van het lachen kwam hij terug.

‘Wat een mop... hoe ondeugend, ze hebben liggen naaien op het dak.’

‘Werkelijk?’ vroeg Mercedes sarcastisch. ‘Er is al geen jaar iemand boven geweest, het is afgesloten.’

Luis was niet uit het veld te slaan. Hij haalde zijn agenda te voorschijn en tekende voor hoe het gebeurd kon zijn.

‘Maak je niet ongerust,’ zei hij tenslotte. ‘Niemand zal jullie verdenken. Het kan alleen van het dak gekomen zijn. Of van beneden, omhoog geblazen door de wind.’

‘Daar woont niemand,’ zei Mercedes snibbig, ‘die zijn al maanden weg.’

De zevende dag keerde de rust weer. Onbekende handen hadden het condoom van de waslijn gelicht. Het dienstmeisje kondigde het nieuws aan als een noodlotstijding.