Als broer en zuster

[p. 48]

[XIII]

Het onweerde. Lauwe zwarte druppels vielen op mij neer, het was donker en warm. Het volgende dorp lag in de verte. Ik zocht een heester op om te schuilen voor de regen. Voor mij strekte zich het open land uit: wijngaarden en pas gemaaide velden. De bliksem openbaarde het mij. Ik hoorde auto's razen over de verkeersweg. Doorweekt sliep ik in, denkend: morgen of overmorgen zie ik mijn zuster weer. Ik belde, hoewel de deur op een kier stond. Vanaf de overloop maakte het interieur een donkere en rommelige indruk. Ik hoorde voetstappen naderen en deed een stap terug. Een man verscheen in de deuropening, een korte gedrongen gestalte.

‘Vader...’ zei ik. Het woord klonk wat vreemd.

‘Vader, ik ben--’

De man schreeuwde: ‘Kom binnen, kom gauw binnen... Jezus, mijn zoon!’

Hij trok mij naar binnen. We gingen door een lange, benauwde gang en kwamen in een kamer. Door het raam kwam het geluid van blaffende

[p. 49]

honden en schreiende kinderen. Ik werd geleid naar een oude vrouw die achter een met kranten bedekte tafel zat, ze sneed brood. De vrouw neuriede toen ik binnenkwam, zij stak haar hand uit, een lange schrale hand, vel over been.

‘Je grootmoeder, dat is je grootmoeder--en dit is mijn zoon!’

Ik reikte haar mijn hand die zij gretig begon te kussen. Verlegen trok ik hem terug.

‘Zoon, ze vraagt je om een zoen.’

Ik kuste haar op de wang.

‘Mijn God, wat ben je groot geworden!’ Hij draaide mij om. ‘Je bent volwassen!’

Hij rekte zich uit en kuste mij, de vochtigheid van zijn lippen verraste me.

‘Dat ben jij,’ zei hij, wijzend naar de tekening waarover mijn zuster geschreven had. ‘...en dat is je zuster.’

‘Aardige tekeningen,’ zei ik beleefd.

‘Je ziet er nog net zo uit...’

‘Hoe oud was ik toen?’

‘Drie jaar--maar die ogen, zie je die ogen... Moeder! Hij heeft de ogen van zijn moeder. Hoe gaat het met je moeder?’

Ik zei stug: ‘Met mijn moeder gaat het uitstekend, ik moet u van haar groeten.’

Ik draaide mij om en liep naar het balkon. Het zag

[p. 50]

uit op de achterkanten van flatgebouwen, met vele kleine vensters, de rolgordijnen neer en de markiezen open; tussen de gebouwen afgronden, net niet overbrugd door balkons zoals dat waarop ik mij bevond, wasrekken die uitstaken gelijk antennes--beneden: de hokken met konijnen, duiven, kippen, honden, hun uitwerpselen stinkend onder de hete zon.

Ik voelde dat hij achter mij stond.

‘Weet je zuster dat je hier bent?’

‘Ze was niet thuis.’

‘Vind je niet dat ze in een deftige buurt woont?’

‘Niemand wist wanneer ze thuiskwam...’

‘Ze komt hier vanavond. Dan zul je haar zien.’

‘Kan ik hier ergens mijn handen wassen... vader?’ ‘Ik zal je je kamer laten zien. Je kunt hier slapen. Vroeger sliep je zuster er.’

Hij liet mij binnen in een schemerige zijkamer. Een stoel, een kast, een ijzeren bed. Wat mij onmiddellijk opviel was het portret van mijn zuster--dat met opgestoken haar. Het was zo opgehangen dat ik het van overal kon zien.

Door het enige raam keek ik neer in een roetzwarte luchtkoker van waaruit gelach kwam, gebabbel, gebed... Ave Maria vol van genade gezegend zij de vrucht van uw schoot... bid voor ons Ave Maria vol van genade...