Als broer en zuster

[p. 30]

[VIII]

Midden in de nacht sloop ik naar boven, een beklemmende tocht twee trappen op, langs de gapende deur van mijn ouders slaapvertrek. Mijn zuster schrok wakker toen ik binnenkwam. Ik hoorde een korte schreeuw, gevolgd door stilte; ik luisterde naar het huis maar niets bewoog, niets dan haar onregelmatige ademhaling en het kloppen van mijn hart. Ik knipte het licht aan en trachtte naar haar te kijken: zij zat recht overeind in bed en staarde mij blind aan.

‘Ik ben het maar.’

Het gezicht van mijn zuster herleefde, voor de blindheid kwam ongeloof in de plaats.

‘Hoe durf je! Wat doe je hier?’

‘Niets, niets eigenlijk... Niemand weet dat ik hier ben.’

Ze keek toe terwijl ik me uitkleedde. Ik deed het rustig, zonder enige haast; mijn kleren vouwde ik keurig op alvorens ze op de stoel te leggen. Ik had voor deze gelegenheid een blauwe wollen zwembroek aangetrokken--die hield ik aan.

Zonder iets te zeggen sloeg ze het laken terug, dekte me toe en deed het licht uit. Doodstil lagen

[p. 31]

we nu naast elkaar: ik koesterde mij in haar warmte, met klapperende tanden, mijn angst bedarend. Zij was kennelijk sprakeloos van verbazing. Eindelijk vond ze met haar beheersing haar nieuwsgierigheid terug. Ze porde me in de zij.

‘Steek het licht eens aan, ik wil je zien, mag ik?’ Ik voldeed aan haar verzoek. Zij sloeg het dek terug en keek verwonderd naar mijn lichaam. Onmiddellijk dacht ik aan mijn zwembroek en vouwde mijn handen over mijn buik. Maar zij lachte niet. Ze keek me ernstig aan en schudde haar hoofd.

‘Wat griezelig,’ zei ze. ‘Ik geloof dat ik bang voor je ben. Heb je dat expres gedaan?’

Ik trachtte haar naar me toe te trekken maar ze weerde me af, de toon van haar stem werd streng en zelfs een beetje snibbig.

‘Je moest je schamen!’

‘Waarom?’

Ze lachte mij uit, deed mijn houding na.

‘En je ouders dan... je moeder?’ vroeg zij plagend.

‘Mama heeft hier niets mee te maken,’ zei ik heftig. ‘Dit is iets tussen ons beiden.’

‘Weet je dat zo zeker?’

‘Absoluut.’

‘Ben je vergeten dat ik je zuster ben?’

Zij stelde de vraag op een bedaarde, haast onper-

[p. 32]

soonlijke wijze; in haar gezicht las ik de betekenis achter haar woorden--die betekenis verraste mij. Waarom haat? Wie bedoelde ze?

‘Hoe bedoel je dat?’

Zij gaf geen antwoord.

‘Wil je mij verraden?’

Zij schrok, ging rechtop zitten.

‘Ben je bang?’ vroeg ik.

‘Misschien...’

Ik pakte haar gezicht en tilde het op naar het mijne. Er waren tranen in haar ogen. Ze liet mij begaan, alleen haar mond beefde. De betekenis in haar gezicht werd meer en meer onduidelijk.

‘Wees niet bang,’ zei ik, ‘het is goed, het is heus goed wat we doen.’

Ze maakte zich los uit mijn greep. ‘Je moet nu gaan. Het is gevaarlijk!’

Ik knikte en stond op.

‘Ik houd van je,’ zei ik. Het klonk als een oordeel, een oordeel na rijp beraad.

‘Je moet nu gaan,’ herhaalde ze.

Ik greep mijn kleren.

‘Dag, slaap lekker,’ fluisterde ze.

Bij de deur keek ik om en zag dat ze huilde, ik wilde teruggaan en haar in mijn armen nemen maar ze beduidde dat ik weg moest gaan. Zij wierp mij een kushand toe en doofde het licht.