Als broer en zuster

[p. 27]

[VII]

Ik had niet voldoende zakgeld, dus nam ik, zonder dat mijn ouders het wisten, spaargeld op van de bank om mijn zuster vrij te kunnen houden. In de schemer van de bioscoop sloeg ik mijn armen om haar heen en ontdekte de zachtheid van haar borsten. Ik was meer verwonderd dan ontroerd. Buiten trok ik haar mee naar het park teneinde het onderzoek voort te zetten.

[p. 28]

Ze sloeg mijn hand weg en beet me in mijn nek. Ze stribbelde al niet meer tegen, ik mocht mij vergewissen van wat ik begeerde te ervaren. Het was een mistige koude avond. Ze klaagde dat ze het kil vond, wilde naar huis toe; driftig kuste ik haar schouders en trok haar mee naar huis. In het portiek zoende ik haar opnieuw, teder nu, en drukte haar tegen mij aan. Zo stonden wij urenlang, zonder een woord en haast onbeweeglijk. Nadien placht ik 's morgens naar boven te gaan en mijn boeken te halen, zodat ik haar kon wekken. Ze sliep naakt, daar had ze geen geheim van gemaakt. Zij genoot van mijn bewondering, hoewel mijn onzekerheid haar nerveus maakte. De eerste keer dat het gebeurde, liep ik naar het andere uiteinde van de kamer zonder mijn ogen van haar af te wenden, knipte daar de lamp boven de wastafel aan, vervolgens het grote licht in het midden van de kamer. Mijn gebaren waren traag en plechtig als maakten ze deel uit van een ritueel. In de spiegel boven de wastafel bleef ik naar haar lichaam staren: het kromp onder mijn blik, maar haar ogen lieten mij niet los, zij was verschrikt doch daarom niet minder nieuwsgierig.

‘Vind je me mooi?’ fluisterde ze. ‘Wil je niet bij me komen?’

‘Je bent erg mooi,’ antwoordde de jongen in de

[p. 29]

spiegel. ‘Ik wist niet dat een lichaam zo mooi kon zijn.’

Zij huiverde en trok de lakens op tot haar kin, het antwoord dat ik gegeven had maakte veel minder indruk dan ik had verwacht. Ik sloop naar het bed en boog mij over haar heen, haar gezicht betrok maar ze liet toe dat ik haar kuste.

Begeerte overtrof bewondering. Het verwonderen maakte plaats voor zekerheid. Ik was mij bewust van tijd noch duur. Het lichaam waarnaar ik keek bewoog, het beefde van verwachting bij de geringste aanraking; wanneer we elkaar omhelsden sloten zich onze ogen, maar spoedig keek ik haar weer aan (een wanhopige, aan waanzin grenzende inspanning) en haar ogen gingen langzaam open: een diep, blauwzwart glanzen dat mij gadesloeg, mij niet alleen doch alles om mij heen, de kamer, het huis, het licht--en daarbuiten? Daarbuiten was niets. De vragen waren simpel en doorslaggevend.

‘Is het de eerste keer?’

‘Ja!’.

‘Nooit hiervoor?’

‘Nee.’

‘Je liegt...’

Haar ogen straalden terwijl ze dit zei; een antwoord was niet nodig.