Als broer en zuster

[p. 24]

[VI]

Dat ik naar school toe moest begreep ik en toch voelde ik me tekortgedaan. Het volgen van de lessen, het overhoord worden, doch vooral het onvermogen de anderen aan het verstand te brengen wat er in mij veranderd was, hoe de wereld was veranderd, betekende voor mij een eenzaamheid die ik nooit eerder had ervaren.

Mercedes kreeg mijn kamer. We hadden geen logeerkamer, ik moest op de divan in de huiskamer slapen.

Vol trots liet ik haar mijn kamertje zien, toonde mijn boeken, draaide mijn platen voor haar. Haar geduld stelde ik op hoge prijs. ‘Weet je,’ fluisterde ik haar vertrouwelijk toe, ‘ik ben bang dat ik je verveel maar je moet toch alles weten, of niet?’ Arm in arm gingen we naar beneden. ‘Je valt me in alles mee,’ zei ze en toen mijn moeder haar vroeg of ze tevreden was keek ze in mijn richting. Mijn tante lachte weer en riep: ‘Zie de tortels

[p. 25]

eens, ze hebben elkaar gevonden!’

Langs mij heen boog ze zich over naar mijn moeder. Mijn moeder omhelsde haar en mijn stiefvader, omziend naar zijn vrouw, eveneens. Zij stak mij haar wang toe. ‘Slaap lekker,’ fluisterde ze. Ik gaf haar een hand.

De tweede avond stak ze me weer haar wang toe. Zij knipoogde. ‘Slaap lekker. Durf je me niet te zoenen?’ Ze draaide zich om naar mijn moeder en zei: ‘Wat is hij verlegen!’

Ik vermande me en zoende haar vluchtig op het voorhoofd, vlak onder het gladgestreken haar. Haar lippen beefden toen ik mij terugtrok, maar toen streelde ze mijn hand en rende de trap op naar haar kamer, mij in verwarring achterlatend. De dag daarop liep ik met haar mee naar boven om enige schoolboeken te pakken die ik de volgende morgen nodig zou hebben. Toen ik de kamer wilde uitgaan stond zij in de deuropening. Zij ging vlak voor mij staan en zag mij zo uitdagend aan dat ik mijn ogen neersloeg.

‘Waarom zoen je zo gek?’ vroeg ze. ‘Vind je me niet aardig genoeg?’

Ik probeerde langs haar te glippen, maar haar stem was sneller.

‘Ben je bang?’ vroeg ze.

Ze keek me lachend aan. Mijn lippen trokken sa-

[p. 26]

men, ik voelde dat ik bloosde. Ze bracht haar gezicht bij het mijne... haar lachende gezicht. Een vreemde gedachte beving mij: zij bijt, hoe ze ook lacht, zij bijt!

‘Integendeel. Ik vind je erg aardig,’ zei ik. Ik greep haar nek en kuste haar op de mond, met dichte ogen, mijn lijf schrap zettend tegen het hare. Ik tuimelde bijna toen ze mij van zich afduwde.

‘Idioot! Wat moeten je ouders ervan denken? Maak dat je wegkomt...’

‘Ben je nu tevreden?’ vroeg ik ernstig.

‘Ik wil nu slapen.’

‘Ben je boos?’

Ze schaterde het uit. Tot mijn verwondering lachte ik mee. Zonder veel moeite duwde ze me de kamer uit. Pas toen ik beneden was, drong het tot me door wat er gebeurd was maar ik wist niet wat ik ervan denken moest; ik viel in slaap.

Vanaf dat ogenblik zocht ik voortdurend haar gezelschap. Ik haastte mij uit school naar huis en was radeloos als ik haar daar niet vond. Ik wist mij op een weg waarvan ik het einde niet kon zien, maar ik liep hem af en zij was bij me. Ik voelde mij er allerminst toe aangetrokken, beschouwde het als iets dat gedaan moest worden. Wat ik was begonnen moest worden afgemaakt.