Als broer en zuster

[p. 22]

[V]

Ik hield me op de achtergrond, antwoordde slechts als me iets gevraagd werd. Ik had het gevoel dat ik door mijn onhandigheid alles bedierf. Zij gedroeg zich voorkomend, lachte veel en hartelijk. Ik sloeg haar vol bewondering gade. Ze merkte het, daar was ik tenminste zeker van, ze knikte me soms toe en vroeg mij (niet iemand anders) om vuur en dan trachtte ik haar te antwoorden. Als ze mij niet verstond dan liet ze daar niets van merken. Een innig geluk doorstroomde mij. Mijn verlegenheid nam af. Het ontging me zelfs niet dat mijn moeder en haar echtgenoot elkaar met gebaren gerust trachtten te stellen, mijn zuster had blijkbaar ook hun verwachtingen niet beschaamd.

's Avonds zouden we in de stad eten, wat alleen gebeurde bij zeer bijzondere gelegenheden, zoals mijn stiefvader mijn zuster uitlegde.

Het schemerde toen wij ons op weg begaven. Moeder, stiefvader en tante voorop; wij samen

[p. 23]

achter hen. Het was aan mijn tante te danken dat dit gebeurde, zij herinnerde zich mijn verlegenheid en riep gierend van het lachen: ‘Kom, jongen, geef je zusje een arm en stel je maar voor dat het een groot feest is!’

Maar het was mijn zuster die mij ertoe dwong. Ze greep mijn hand en vouwde de hare daarin. Des middags had ze me haar wang toegestoken toen ik langs haar liep maar ik had haar niet durven kussen, ik had het hoofd afgewend. Er was geen ontkomen aan: haar vingers bewogen in mijn hand, de vingers speelden, vragend, bedelend om antwoord. Ik rilde, ik voelde mijn hand zich sluiten om de hare, geleidelijk, schijnbaar ontspannen, alsof de hand zelf mij wenste te verschalken; toen, al mijn moed tezamen rapend, denkend aan het lachen van mijn tante, het half schampere half tergende lachen, kneep ik. Zij antwoordde. Een lichte druk op het weke vlees in de holte van mijn hand. Een schuchter over elkaar schuiven van gedachten en gevoelens, onvoltooid beide, een heimelijk onderling aftasten van oppervlakten. Ik voelde mij niet langer beducht. Ik was meer. Ik was het golven van onze handen, het vragen en het geven, smeekbede en genade in voortdurend snellere opvolging. Tot ik en alles samenvloeiden, en ik me bewust werd van genot.