Als broer en zuster

[p. 19]

[IV]

Ik sprak niet tegen hem, de hele weg hadden we nog geen woord gewisseld. Mijn stiefvader zei: ‘Ik hoop dat je je behoorlijk zult gedragen als je moeder komt, ik wens dat je je rustig houdt.’

Ik gaf geen antwoord.

‘Heb je mij begrepen?

Ik begreep dat hij zich niet op zijn gemak voelde, hij nam grotere stappen dan gewoonlijk, straks kwam zijn vrouw met een volwassen dochter die hij nooit eerder had ontmoet. Ik vond dat hij er niet bij hoorde. Wat hij ook deed, hij was mijn vader niet en zou het nooit worden.

Het regende, de hele dag al regende het. We waren veel te vroeg. Sinds kort rookte ik een pijp, ik inhaleerde veel te diep. Zacht prevelde ik voor mij uit wat ik straks zou zeggen. De regen sneed het perron aan beide kanten af.

Opeens was ik hem kwijt en zag dat de trein aangekomen was.

Ik liep hem te zoeken, ik liep tegen de mensenstroom in en de eerste die ik ontdekte was mijn moeder, naast haar liep mijn tante uit Brussel, be-

[p. 20]

laden onder een vracht pakjes en tassen. Toen zag ik mijn zuster. Er was geen twijfel mogelijk: zij was het. Mijn moeder keerde zich naar haar om, maar zij bewoog zich onafhankelijk: als mijn moeder haar iets vroeg boog ze het gezicht ternauwernood opzij.

Mijn zuster: een kleine, elegant geklede jonge vrouw, zorgvuldig opgemaakt en gekapt, breedgolvend haar tot vlak boven het middel. Ik was het meest nieuwsgierig naar haar stem. Ik bekeek haar, ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Zij had mij nog niet opgemerkt. Diep haalde ik adem. Daarna rende ik op haar af, met grote sprongen.

Ik was te laat. Mijn stiefvader was mij voor, vlak voor me dook hij op uit de menigte: hij omhelsde zijn vrouw, daarna (ik keek van drie passen afstand toe) begroette hij de dochter van zijn vrouw, hij gaf haar een hand en kuste de hem toegestoken wang.

‘Waar is je zoon?’ hoorde ik mijn tante hem vragen.

Ik drong mij naar voren.

‘Hij is verlegen!’ riep mijn tante lachend.

De vrouw die mijn zuster was zag me vriendelijk aan. Ik reikte haar de hand. Ze nam de hand en hield hem losjes in de hare. Haar stem, dacht ik,

[p. 21]

haar stem...

‘Je bent groter dan ik dacht,’ zei ze, ‘mooier ook.’ Ik trok me los--het ging al te gemakkelijk, mijn hand gleed uit de hare--, pakte haar koffer en liep snel weg. Bij de taxi vond ze me terug; ik hielp haar instappen en zo kruisten zich onvermijdelijk onze blikken. Zij bloosde. Ik vond bloemen in mijn handen, herinnerde mij die voor haar gekocht te hebben. ‘Alsjeblieft,’ zei ik en duwde ze haar bijna in het gezicht. Zij, éen been nog buiten de wagen, moest zich omdraaien om mij te zien. De bos bloemen viel op het trottoir. Terwijl mijn stiefvader, woedend over mijn onhandigheid, de bloemen bijeenzocht stond ik met gloeiend hoofd toe te kijken.

‘Wat geeft het,’ zei mijn zuster. ‘Wat kan het jou schelen.’

Het schoot mij te binnen wat ik haar had willen zeggen bij wijze van welkomstgroet. De woorden waren er nog: ‘Wees niet boos, ik ben zo ontzettend blij dat je gekomen bent, het lijkt wel een bruiloft, een verregende bruiloft, met jou als bruid dan; ik hoop dat ik me goed uitdruk?’

Meer wist ik niet uit te brengen. De regen liep de kraag van mijn gabardine binnen. Ik hoorde mijn stiefvader snauwen: ‘Schiet op! Moeten wij allemaal kletsnat worden?’