Gedichten

[p. 113]

Avondwolk

Voor een heemling op van groen-blauwe zwaart'
Kwam ze opgelaaid uit een smeulende aard';
Uit ijs-kil gestapelde horden,
Van bulten en bonken en borden,
Van vormsels, gekanteld als zerken,
Als schaliedaken van kerken,
Uit strooken, banden en dammen
Van muren, bedwingende vlammen.

Aan het looden gevang ontsneld zij is; gevleugeld,
Oer-oud gedierte gelijk, dat onbeteugeld
Bemorste haar eigene krop,
Zoo stevent zij bloederig op,
In duister gestriem, als van snavel,
Verpluizende rafel na rafel
Van veêren, van geel en rood,
Van vlambeeld en vlam-genoot.

In het stomme gekrijsch van haar kleuren vuurs,
Zij spookte een oogwenk van tijden duurs,
En nestte zich in het gezinder
Als een zich zonnende vlinder,
Gebed in kolkingen sulfer,
Van gloeiend en gulden pulver,
En lokte in 't stralend venijn,
Een vleermuis van karmozijn.

[p. 114]

 

Nu verzwonden zij is ... naar waar gevlogen?

 

Naar waar zij van kwam? was 't waarheid, logen?

 

Verdook zij achter de lijning

 

Van avond-gestreep en dreining?

 

Was 't waarheid? was het geen droom?...

 

Wanneer niet in het gedoom,

 

Wanneer ik niet ginds nog zag

 

De glimp van haar rooden lach.