Gedichten

[p. 52]

[Voort muil, wiens ooren wijzen ons naar Fez]

Voort muil, wiens ooren wijzen ons naar Fez;
Eerwaarde muil, nestor van Tanger's muilen,
Mensch-knorrend dier, dat op je rug-met-kuilen,
Mij draagt, en een rood zadel, splendid, yes.
Op je ouwe botten speelt mijn stok: kles-klès;
‘Ra!’ - 'k ben zoo heerlijk wreed; 't is om te huilen;
Ik zeg 't met nadruk, 'k kan niet meer je ruilen,
We zijn tè-ver van honk, zelfs van Mekess.
Voort! dat's kritiek en dat heet nabetrachten;
Taai, wit, eêl beest, symbool van mijn gedachten,
Stok-, hoef-of hart-slag, 't is maar 'n ander woord.
Jij, zon en stof, dat zijn klassieke dingen.
Bileam. ‘ra,’ ik sla, en 't gaat als zingen:
‘Arrazid, tsja, ha-hà; arra, zid, voort.’

Route Fez, 2 Mei 1902.