Gedichten

[p. 46]

Nacht

In 't wijd gedachtenlooze ruim der nacht
Ligt er mijn ziel als een te blazen veder,
Die, opgenomen, kwam op de aarde weder
Na 'n winde-vaart gevallen schommel-zacht.
Gelijk met donzen pluizen gansch omzwacht,
In molge schaûw ter rust gelaten neder,
Schouwt zij in 't aanzichtlooze en volgt het teeder
Geadem van 't gekamerte der nacht.
Blosloos ze ligt, als met gevouwen zwingen;
Volkomen wel in hare nacht volkomen;
Mijn ziel, die nochtans kent veel duistre dingen,
En veel nacht leed om vele levensdroomen;
Zóo, helder-klaar aanhoort ze in 't onverstaan
't Koele gekraai van een ontwaakten haan.

1900