Gedichten

[p. 40]

Ten laatste.

Op hoog-vlakte' en in landen
De laatste bloed-kreek zijgt...
Stil wordt 't in 't Boeren-land, wen
Op 't laatst de Mauser zwijgt.
Geen hemel toonde erbarmen
't Gezaaid' ligt plat-vertrapt;
Om de vernielde farmen
De vlam nog lekt en knapt.

Twee nat-bezweete paarden,
Een bergwand aangedrukt -
En duister naar de aarde
Zich nu een oud man bukt:
Houdt smartlijk, krom-verwrongen,
Zijn groven, eeltgen knuist,
Om 't blond hoofd van zijn jongen
Wien trof de kogel juist.

En als zijn oog gebroken,
Zijn laatste aêm war heen,
Heeft de oude niets gesproken,
En ook geen woord gebeên.
Hij beurt den knaap, wiens schedel
't Bloed-warrig hair omkleeft,
Straf vóór zich op den zetel,
Of hadd' hij nog geleefd.

[p. 41]

 

Het enge pad langs dravend -

 

De gloed laait rond hem om -

 

Hij rijdt stom door den avond,

 

Hij rijdt naar huis toe, stom.

 

De sterren lustig pinken;

 

Hem houden tranen blind...

 

Dan laat hij 't oud hoofd zinken,

 

En praat zacht naar zijn kind:

 

 

 

‘Wij rijden, Pieter, rijden

 

Ons wereldje hier door,

 

Voor 't laatst nu, met ons beiden,

 

Wijl God het zoo beschoor.

 

Maar waar, van 'n ruige paard-romp,

 

Jouw bloed neêr-leekt en dauwt,

 

Daar worde in rots- en aard-klomp

 

Vermaledijd het goud.

 

 

 

En als zij 't gauw gaan spitten

 

Te pakken 't gierig an,

 

Zal er jouw bloed aan klitten

 

En ook mijn vloek er an.

 

Het zal van nood tot nooden

 

Hen helsch verbijsteren,

 

Het zal hun man-volk dooden,

 

Hun vrouwen teisteren.

[p. 42]

 

Het zal hun stam verderven,

 

Al leven, vrij en blij;

 

Hun kindren zullen sterven,

 

Maar niet zoo mooi als jij.

 

Wat nu zoo fel zij zoeken

 

Bij ons met geil gewring,

 

Dat zullen ze als wij, eens vloeken,

 

Mijn doode lieveling.

 

 

 

Wij rijden, Pieter, rijden

 

Ons wereldje hier door,

 

Voor 't laatst nu, met ons beiden,

 

Wijl God het zoo beschoor.

 

Maar waar, van 'n ruige paard-romp,

 

Jouw bloed neêr-leekt en dauwt,

 

Daar worde in rots-en aard-klomp

 

Vermaledijd het goud.’

Naar het Duitsch van R. Prebster.

1901