Gedichten

[p. 20]

Wandelen
II

Hel laait de hemel boven 't rosse veld,
Waar lang-uit ruggen stomm'len, dom en vaag
Of 't was een zee van zand. En vèr-in, laag,
Broeit er een bank van hette en stof, die zwelt
Het dikst naar de einder; heel 't naar land omsteld
Van die benauwdheid is. Soms als geklaag
Er sjirrept een cigale of er stuift traag,
Rul karre-stof als warrel-rook door 't veld.
Zoo is mijn ziel, zoo'n zore zee, zoo vaag,
Zoo braak en zoo verschroeid van fellen gloed,
Zoo groen- en hopeloos aan sap'ge krachten.
En daar komt ook wel eens een klein geklaag,
En sterft er in 't benarde, of er verspoedt
Zich 't schimmen van een walmige gedachte.

1886