Wieker Lui

Verhuis

Mastreechter kèrremes waor veurbij en de zomer naom zoe laanksaam aon aofsjeid. 't Lèste fruit in de weije woort geplök en de vröchte laoge op groete huip.

De buim verlore weer hun sjoen kleijer en d'n herrefs toemelde door de straote.

Pa Lemeer had eindelik ziene zin weite door te drieve en mèt höllep vaan d'n dokter - dee noe es aonstaonde sjoenzoon nog get mie te vertèllen had - had 'r Ma zoe wied gekrege tot ze 't hoes vaan Baddings tegeneuver hun hadde gekoch.

De aw-jongjuffrouw die 't geheurd had waor al d'roet. Alles môs get opgeknap weure en verrevers en tappeseerders hadden hun bès d'rop gedoon. 't Gaof noe 'n drökde vaan pôtse, aofpakke en inpakke. 't Waor gein weij verhuizing, meh ze brach toch häör werrek mèt vaan alle kante. Tege d'n aovend woort elleke kier ein

[p. 56]

en aander euvergedrage en de naobers hollepe gere 'n hensje mèt. Veur de groete stökker zörregde de maander vaan de verhuizing. De res kaom zoe wel euver. Ma waor zoe wied opgeknap tot ze mèt kôs regele en.... wie noei ze ouch oet häöre winkel góng, toch knikde ze ins daankbaar nao Slivvenhier, wie Dee es ierste in 't nui hoes waor binnegedrage en 'n sjoen plants had gekrege bove de sjouw in de hoeskamer.

Jeu waor nao de broeders op d'n Toongerseweeg, Harie weer nao Remund en de res hollep mèt. Lies en Fieneke bleve veur good toes vaan kantoer en sjaol en zouwe veurluipig same de winkel doen. Veurluipig, want nao tot Tonia mèt häören dokter waor goon vrije, waor Lies op 'nen aovend, wie Ma en Pa bove bejein zaote, nao hun touw gegaange en waor mèt häöre Zjèf veur d'n daag gekomme.

‘Goddaank,’ zag Pa later tege z'n vrouw ‘dao is teminste gein achterbaksigheid bij. Lies is nog wel get joonk, meh liever zoe es dat gedoons achter de rök.’ Ma waor e bitteke verbouwereerd gewees.... zoe'n twie 'nins ouch,.... meh wie Lies mèt traone in häör ouge en 'ne vuurroeie kop nog veur häör stoont, lachde ze die tracne weg: ‘De kumps zjus good op tied demèt, noe kin dee Zjèf nog mèthellepe aon de verhuizerij.... Meh kom 'm us mer iers ins laote zien.’

Ie 't Zoondag waor had Lies al get vraoge euver häöre Zjèf gehad. Ze wouwe weite of 'r roei, zwarte of blauw haore had.... zellefs de kleine Pie plaogde häör demèt en vroog nao de maot vaan z'n sjeun veur te weite of de mat groet genóg waor. Niemand kôs 'm en dao had ze plezeer in. Dat waor toch nog aordiger es mèt Tonia. Zoondaggemörrege nao de èllef-oremès kaom ze mèt 'm. 't Gans hoeshawwe waor kempleet. ‘Op eus twie geistelikke hiere nao’ zag Ma. Zjèf veel mèt en al gaw waor 'r in de gezèllige krink vaan 't hoeshawwe opge-

[p. 57]

nome. Sjoen heer 'n gooi betrèkking had op 'n ekspediessiekantoer had 'r zjeniejigheid in 't veurstèl um later mèt in Lies de winkel euver te numme. Heer pölsde z'n awwers d'reuver, e paar weke later waore die ins komme praote en me had ziech gevoonde. Vaan trouwe zouw veurluipig netuurlik nog gein sprack zien. Lies en Fieneke zouwe same in de zaak blieve en daan later de jong koppel. Zjèf intresseerde ziech al wel daonig veur alles en zouw zoe noe en daan wel ins geremp mote weure. Dát môs zoe komme.... en dát verandere veer daan zoe....

‘Allemaol good’ zag Ma, ‘later jong. 't Geit zoe ouch nog.’

En Pa grimslachde, ins, dach aon zienen eige jongen tied trök, sjcen heer teen gaar niks veulde veur de zaak en mómpelden 'm get tege vaan: ‘Kölle en Aoke zien neet op einen daag geboujd.’

Geine dee z'n han miejer verkierd stoonte veur mèt te hellepe es d'n del ter, dee nee bij allemaol Guus hèdde. ‘Jong, jong,’ zöchde Ma ins ‘este zoe mèt d'n pasjente doogs es mèt get aon te pakke of op te haange, daan wis iech 't wel.’

‘Heer hoof die toch ouch neet op te haange, Ma’, verdiedigden 'm Tonia.

Deks kaom 'r neet acn. 'nen Inkelen aovend door de week en daan Zoondags. Zoe laanksaam acn had 'r zellef al 'n aordige praktiek gekrege en zoe nee en daan môs 'r plaotsvervaanger zien veur 'ne kollega. Ma had 'm nog al get pasjente bezörreg. Neet allein raoide z'm aon umtot 't häöre sjoenzoen zouw weure, meh zie zellef waor good door 'm gehollepe, de jong vaan Steves waor aon 't opknappe en daan Zjulia Plentekes häöre blinnen derrem, dat waore veural de dinger die bij häör mèttèlde. Allein die vaan Prevaos

[p. 58]

mèt häör koppijn, die waor ze nog neet kwiet, meh ze had ouch nog altied neet häör water gesjik.

En daan môs 'r zoe good zienj bij bevallinge. Dat had ze noe al e paar kiere gehuurd. Zellefs vaan de wijsvrouw wis z't en die zag toch neet zoe gaw get daoeuver. Meh 'r môs eigelik getroujd zien.... zoe'ne joonkmaan es dokter is toch eigelik ouch niks.... meh dat kaom wel in orde.

Stök veur stök waor d'n hoesraod euvergedrage. De gordijne hóngen al; zeil waor al gelag en eindelik op 'n sjoenen Oktoberaovend heel Ma häören diffinitieven aontree. Ze hadde e fieske devaan gemaak. Blömkes heij en dao en veur Slevruike 'ne sjoene pot Sintkatrijnsblomme. Bove de deur vaan de hoeskamer hong e sjèld:

Allemaol welkom in 't hoes
En veult Uuch gaw mer heij weer toes!

Dat zouwe ze wel! Al stoont alles ouch get aanders geranzjeerd, 't waore toch de vertroujde meubele en dezellefde pertrètte en sjèlderije. En 't veurnaomste waor: de sfeer waor 'tzellefde gebleve en die zouw ouch zoe blieve in de touwkoms. Allein misde Ma de winkelbel en voont z't door d'n daag get stèl, meh daan wupde ze ins gaw euver nao de winkel en hollep 'n hensje mèt es 't drök waor. Dat voonte ze gans netuurlik en Pa lachde ins demèt. 't Zouw laanksamerhand wel sliete, meinden 'r en 'r had geliek.

't Bovehoes vaan de winkel zouw veurluipig verheurd weure en Pa had - zoonder tot iemes 't wis - nog eve stèlgestande in eder kamer en wie 'ne fillem waor alles wat ze beleef hadde in hunnen trouw aon 'm veurbijgegaange. Bij al d'n toemel en d'n oonderein vaan de verhuizerij had 'r soms e raar geveul gehad, get tristigs, meh dat had 'r weggelache mèt 't blij

[p. 59]

veuroetziech tot 't veur zien vrouw beter waor tot ze häör rös kraog.

Aoh, me liet in eder woening get vaan zien eige achter; de giefs get aof boeste vaan gehawwe höbs.

Heer stóng in de gooi kamer, vreuger hun hoeskamer.... Dáó in d'n hook had 't weegske gestande vaan 't kleint wat hun waor gestorreve.... Wie 'r d'n trap aofgóng zaog 'r obbins weer zienen ajdste oonder aon de trejje ligke.... es kleine jong, mèt e look in ziene kop.... D'raofgevalle.... hiel lang geleije....

Op de steiweeg sjoot 'r in 'ne lach.... Heer dach aon de allegaassie, wie Pie neet vaan 't huiske aofkôs.... 't Sjewke vaan binne sjuifde neet trôk.... Ma waor in de winkel en had 't sjriewe pas laat gehuurd.... Vaan alles hadde ze geperbeerd, meh gei mwajeng veur aon die sjaw te komme.... En toen - nog zuut 'r 't veur ziech - is Pie door 't vinsterke mote klummele. Mèt z'n kleijer aon góng 't neet. Die doog 'r daoveur mer oet en gaof ze vaan te veure aof.... en eindelik lökden 't.... Pöllekernaaks, wie 'ne kwakvos.. heij en dao roed gesjoord langs 't hout en euver de latej hadde z'm op de steiweeg gekrege. D'n daag denao had de smeed de deur mote opebreke.... Deen aovend waore ze allemaol deneve klant gewees......

Mèt de verhuizerij had Tonia häör studie veur 't Frans laote vare. ‘Doeg mer get miejer aon 't hoeshawwe, dat höbste noe beter nudig’, had Ma gezag.

Guus zaog gere tot ze 'ne kursus vollegde veur ierste höllep bij oongelök. Es doktersvrouw kôs 't noets koed es ze dao get vaanaof wis. Ze zouw 'm al ins kinne hellepe, meh wie Pie ins erreg gevalle waor en mèt 'ne kapotte knee toes kaom, waor ze erreg oonhendig mèt verbinde. Ze doog 'm get väöl jodium d'rop, tot 'r sjriewde vaan de pijn en obbins zag 'r, giftig eweg:

[p. 60]

‘Gaank diech, ierste oongelök bij höllep!’

Heer wis neet wat 'r verkierd had gezag, meh langen tied heet Tonia dat mote hure en zellefs Guus plaogden 'r demèt.... en dat wouw get zègke!