Wieker Lui

Wieker broonk

Blij en vol fiesvräög goeide de klokke oet de Wiekertore hun klaanke euver de stad.

‘Huurste de klokke?’

‘En of! Es 't noe mer good weer blijf!’ Dat reep me ziech touw in Wiek.

‘Huurste de klokke van Wiek?’ vroge ze ziech oonderein in Mastreech, want euver de Maos trokk e de klaanke! Euver de brögke: De kinder vaan Sint Gieles repe die vaan Sintervaos um mörrege te komme. Daan waor 't Wicker Broonk! Vaan alle persessies, die in de stad oettrèkke heel Wiek allein nog aon d'n awwe naom vas.

[p. 41]

Wicker Broonk, dat is wie 'ne kèrremes op 'n dörrep, mèt 'n fijn persessie, z'n hèllige huiskes, in dröpke en glaas beer, z'ne lekkere middag en z'n wortelevlaoi.

Nog lojde de klokke!

De klaanke toemelde neer Tangs d'n tore en bleve haange in 't wintergreun wat de langs opklummelde. Binnenin trèlde alles mèt.

Huur de klokke euver de stad!

Neet zoe sjoen en zwoer es ‘Grameer’ oet de Sintervaos, meh toch mèt get apaarts, veural op de veuraovend vaan de Broonk.

Huurt noe die klokke! Ze rope! Allè lui, maak Uuch veerdig! Seert eur vinsters en deure en stek de veendel oet! Mörrege broonke v'r!

De straot waor veerdig.

De bekkers hadde gein han genóg gehad veur de vlaoie. En wat waor neet zellef gebakke?

Op de mieste plaotse Waore de kiekoete leeg veur mörrege de Slevruikes, Sint Zjoezeps, Sint Antoniusse en Treeskes in te zètte, met aon weerskante de kandelabers mèt keerse en e bekèt blomme of 'ne sjoene blompot.

Achter op de steiweeg of in de kelder stóng 'ne waskörref vol struisel: blommebleedsjes, stökskes greun en gesnitseld pepier in alderlei kleure.

Oonder aon de straot had me de groete stökker vaan 't hèllige huiske al veerdig stoon. De manslui oet de naobersjap hadde, mèt die vaan de aander straot, alles vaan de zolder aofgehaold bij Mevrouw vaan Hoesselt, boe 't eder jaor weer woort opgeborrege.

De lui hadde gooi zin! Wee zouw ouch neet? De rooks al 'ne rosbuf dee woort aongebroje en in mennig hoeshawwe waor al e stökske vlaoi gepreuf - zoe oet 't vuuske - veur ze te käöre.

[p. 42]

De stóppe woorte nog ins aongeveeg, ins gaw door de göt gekrets en toen waor alles veerdig.

De straot wachde.

Mörrege kaom Heer weer langs, boe alles um drejt, boe alles vaan kump en alles vaan is.

En zouste dao neet op wachte?

Zouste daan neet d'n bèste kleijer aondoen, d'ne slipjas oethole en de veendel oetsteke? Zouste daan neet mètgoon in deen ierestoet en stappe, fjèr wie 'ne menister, op de maot vaan de meziek in die lang reij vaan bruudsjes, broedersjappe en konkergaassies? En zouste daan neet um die fiesvräög gans te beleve 'n apaart dröpke drinke en diech te good doen aon 'ne rosbuf mèt paolertsjes of 'ne kallefsboog? Zouste op zoe'nen daag neet 'n apaart stök vlaoi ete? E stök rieste, broen en gelig vaan hove, dun vaan leer, meh met 'n spijs vaan twie vinger dik, boe op gesnitselde amandele zien gestruijd; e stök zwarte, good besókkerd; 'n amper stökske linzetoert veur d'n iemeujetige smaak vaan de wortelevlaoi get te verdrieve? Want 'n wortelevlaoi môs debij zien! Daoveur waor 't fies vaan de worteleboer!

Ma Lemeer zaot bove in de gooi kamer in 'ne gemekelikke stool en streek mèt e vloere deukske Pa z'nen hoegen hood op. Zoe noe en daan aosemde ze ins d'reuver en vreef daan dadelik weer, veur alle häörkes sjoen geliek te kriege en 'm good te laote blinke. Op taofel laog't wit strikske, Pa z'n glassees en ze punsjesbensje. Veur de res zouw Lieske zörrege.

Hadde ze häör dao evekes te graze gehad! Foj, foj! Dao zaot ze miech noe werechtig op d'n daag veur de Broonk niks te doen in häör gooi kamer. D'n dokter had 'r 'nen daag of tien in bèd geduijd en noe moth ze daan sins e paar daog weer op, meh nog gaar neet nao oondere.

[p. 43]

De vollegende week zouw 'r wel ins zien, had 'r gezag.

Häör meuijigheid vaan de lèsten tied waor aanders wel euver, allein voolt ze ziech nog e bitteke laam. Meh dat kaom vaan 't ligke. Die nere en die bein vaan 'r, kôs ze dao mer aandere veur kriege. Affeh, 't had ouch alweer zien gooi kante gehad, want de kinder hollepe ziech boetegewoen oonderein. Ze had hiel erreg detegenop gezeen wie ze häöre winkel oetmôs, meh toch waor ze achteraof besjouwd blij deveur. Lies en Fieneke waore toes gebleve en hadde ziech mer wat good geweerd mèt hunnen twieje en Tonia had zoeväöl meugelik häör opgepas en veur 't hoeshawwe gezörreg. En häöre maan! Dee had ziech weer op ziech Lemeers dedoor gehoujd. Es ze get in 'm ekstimeerde, daan waor 't zie good humör, z'n blijheid en z'n zonnigheid, z'n opbäöring en ze kallem riddenere es zie soms gans d'roet waor.

En noe moth ze daan in 'ne zedeleer zitte aon de vinster. Ederein oet de straot had häör gooien daag geknik en al ins get nao bove gerope door de ope vinster.

Vaandaog veural had ze met häör straot mètgeleef. Mie nog es aanders. Ze had vlaoie zien bringe en hole. Ze had slachtersjonges zien op- en aoffietse; de kiekoete had ze zien leegmake en in häör eige hoes de loch kinne opsnouve vaan fien gebraods. Gooi keukeloch! Noe wis ze tot häöre maan mèt bezig waor in de keuke. Dat doog 'r gere es ges apaarts waor. Dao had 'r altied z'n aordigheid in gehad.

Neet tot 't 'ne keukepieter waor, meh e pasteike make, 'n sjoen sjotel en zoe get, dat waor zie werrek. En mörrege zouw 'r vas en zeker weer mèt gans get apaarts veur. d'n daag komme. Dat kôs ze noe al wel raoje.

Dao kaome häör twie jonges nao bove. Ze waore nao

[p. 44]

de zwumsjaol gewees en roke fris nao zeip en zon. Ze waore allebei mèssendeender en môste mörrege al vreug op en zoe get de gansen tied in de kèrrek zien. ‘Ins kieke, zeet d'r good zuver?’ vroog Ma lachentere. Ze môs ze ins bij häör höbbe alle twie, häör straobenders. Jeu, dee perbeerde z'n haore achtereuvergekemp te kriege en Pie mèt z'ne stroevelekop, boe gein ier aon te behole waor, al zouw Tonia mèt kosmetik, veur in de persessie devaan make wat ze kôs.

‘Komp ins heij alle twie! Zo, noe zèt diech deen hoegen hood ins veurziechtig op de slaopkamer en pak diech dat bensje en strikske.... Neet voel make huur!’

De jonges treuzelde e bitteke en Ma mèrrekde wel tot ze get hadde.

‘Ma,’ begôs Jeu, ‘dat pensjenaat.... mote v'r....’

‘Jeh jonges, dat geluif iech wel. Dao is nog niks gedissedeerd mèt dat kraank zien vaan miech, meh 't zal toch devaan komme.... Zoe geit 't neet good.... Ma heet 't te drök en daan zouw iech nog dèkser kraank weure.’

‘Laot häöm daan heij,’ kaom obbins rizzeluut d'n ajdste ‘en laot miech nao de broeders goon.’

‘Wouwstiech.... broeder weure....?’

‘Jao, heh Pie, op de Bejjert’.

Dao zaot Ma wel evekes vaan te kieke. Dat had ze hielemaol neet gedach.... meh dat had ze vaan Harie ouch neet, wie dee keplaon wouw weure.

Väöl tied veur get d'reuver te zègke kraog ze neet, want de deur zwejde ope en dao stóng häören aonstaonde keplaon in 't gespaan. Flinke struise kerel. Nog mager tuinend in z'nen toog, meh mèt 'n echte levensvräög in z'n ouge. Gistere waor 'r op vekansie gekomme.

‘Allebenör! Dao zit eus Make ziech te zonne en alvas

[p. 45]

oet te röste veur mörrege....’ en tege z'n breurkes: ‘Zo, zuvergewasse batteraove!’

‘Harie.... vraog diech of Ma en Pa 't good vinde.’

‘Wat jong, wat mote ze good vinde?’

‘Of iech....’

‘Of hij bruider mag worden of wie ze ook wel zeggen kwik’ kaom Pie astrant op ziech Mastreechs-Hollans detösse.

‘Is dat meines Jeu?’

‘Jao en Ma geluif miech neet’.

‘Boeveur zouw iech diech neet geluive jong? Meh 't kump zoe oonverwachs. En Pa wèt nog hielemaol niks devaan.’

‘Zèk geer 't 'm Ma.’

‘Dat heet miech nog ins iemand gevraog, hè Harie?’ ‘Jao Ma en 't is Goddaank terech gekomme.’

De twie jonges woorte mèt 'n kemissie nao oondere gesjik en dao gónge ze, Pie mèt 't bensje en 't wit strikske, Jeu mèt d'n hoegen hood, dee 'r blij op z'ne kop zat oonderwijl 'r mèt de glassees zwejde.

Ma en Harie zaote noe allein in de kamer en Ma veural wouw 't gesprek doorzètte euver Jeu, meh dao góng de deur alweer ope en dao stóng Tonia mèt dokter Smeets.

‘Ezzebleef dokter. Ma, d'n dokter wouw Uuch get vraoge.’

‘Miech?.... Iech dach.... Geer zout toch pas de kommende week trökkomme.’

‘Jao medam.... meh nump miech fleet koelik tot iech zoe vrij bin.... iech.... zeedder.... M'n awwers komme mörrege nao miech touw veur de Wieker Broonk, meh de persessie kump neet door de Persee en zouw 't noe neet goon tot ze heij aon de vinster....’ ‘Meh netuurlik geit dat dokter. Boeveur neet? Dao is plaots genóg.... Meh zét Uuch eve.... Aoh jeh, dee

[p. 46]

kint d'r nog neet, da's mienen ajdste.... Harie...’ Noe pas stèlde ze häöre jong veur en d'n dokter - al e bitteke eige aon de femilie - veulde ziech al gaw toes.

E wie Pa Lemeer nao bove kaom en es veurpreufke veur mörrege e fijn sjeutelke veur Ma mèt opbrach, had de jongen dokter, dee toch niks mie te doen had, gei bezwoer veur 'n sigaar op te steke, zellefs e beutremke mèt te ete en later, wie Ma al nao bèd waor, mèt Pa en Harie 'n dröpke te drinke op veurhand vaan de Broonk.

Aon taofel zaot 'r neve Tonia. Wie 'r es dokter gekomme waor had 'r neet bezunder väöl aondach aon häör gesjoonke, meh vaanavend, zoe in de femiliekrink boein heer oonverwachts waor opgenome, zaog 'r dao e flink, fris meitske veur ziech. Modes, meh toch neet kwezelechtig. Geistig, wie ze bij Lemeer zoe bitteke allemaol waore. Plaogend en get vreigelechtig. Wat 'm veural opveel waore häör sjoen, ierlikke ouge.

Heer waor ouch neet vaan stein. En wie 'r saovens effekes mèt häör knôtsde en droonk op de gezoondheid vaan Ma, toen dörrefden 'r in die sjoen doonkel ouge evekes, hiel deep kieke.

Wie 'r nao hoes góng leep 'r iers e sträötsje um. Heer leep door straote boe al veendele oethónge en heij en dao al 'ne kiekoet waor verseerd.

Wie 'r toes veur z'n deur stóng en de sleutel in 't sleutelgaat staok, môs 'r in z'n eige lache, want 't doorden 'm eigelik te lang ie tot 't mörrege waor.

En e bitsje later zag 'r tege ziech zellef in, de spiegel vaan de kapstok: ‘Smeets.... jong.... de höbs 't geluif iech lielik te pakke. Steek d'n tong ins oet en laot miech d'ne pöls ins veule.’