Wieker Lui

Pa

De depe basstum vaan Pa völde oonderins de winkel mèt 'ne ‘gooien aovend same.’

Ma gereefde, gehollepe door Fieneke, de klante. Ze wouw gere opsjete umtot ze eder ougenblik d'n dokter kôs verwachte en ze häöre maan nog môs zègke tot 'r zouw komme.

Tonia had Ma nog niks kinne vraoge en wachde in de kamer. Lies waor ouch al toes en de jonges späölde nog op straot.

Pa snoufde de veerse koffieloch op. Zoe bekske. koffie, dat waor toch mer get fijns es 'r vaan 't kantoer kaom. 't Doog 'm altied good, of 't winter of zomer waor.

‘Wat höbs tiech 'n roei kleur keend,’ zag 'r tege Tonia. ‘Dat höb iech häör ouch al gezag,’ kaom Lieske detösse.

‘Aoch Pa,.... de nuijen dokter waor heij veur op te belle veur de jong vaan Steves.... en noe heet Ma 'm gevraog veur heij te komme veur häör zellef. Wèt Geer dao get vaan? Boeveur is dat?’

‘Zo, beet ze 't eindelik gedoon. Nein keend, maak diech mer neet oongerös. Ma beet de lèste daog zoe'n pijn in häöre rök. Meh de wèts wie ze is: neet väöl d' reuver zègke en vaan geinen dokter wèlle weite.’

De kalm stum vaan Pa doog Tonia häör oonrös weer get zakke. 't Waor daan mer te hope tot 't neet zoe erreg waor, meh toch kôs zie ziech dat vaan toenstrak neet vergeve.

Ze keek door de glaze deur nao Ma, die achter de win-

[p. 36]

kelbaank de klante hollep. En oonderins -'t waor häör nog neet ieder opgevalle - zaog ze tot Ma meuier oetzaog en ouch awwer. 'nen Trèk vaan zörreg of pijn laog euver häör geziech en Tonia kôs mer neet debij tot ze dat noe pas opmèrrekde. 't Môs inderdaod get vaan de lèste daog zien..

Pa droonk ziene koffie. Eindelik had Ma daan ziene zin gedoon en d'n dokter laote komme. ‘'t Zal wel euvergoon’ en ‘Iech zal wel ins zien’ had ze eder kier gezag. Dat kôs 'r vaan vreuger oet de ierste jaore vaan zienen trouw. Toen hadde ze miech get eweg gesukkeld. Daog en weke tot zien vrouw neet good waor. Ze heel ziech altied op tot 't alderlèste. Daan pas d'n dokter gehaold en jeh, daar, waor 't gemeinlik: 't bèd in. Wie zien sjoenawwers nog leefde had 'r dao höllep aon, meh later stóng 't hoeshawwe wel ins bitteke op ziene kop. Daan pakden 'r zellef mèt aon, vroeg ziech verlof op 't febrik, kookde zellef en hollep in de winkel. Altied had 'r ziene gooie zin bewaord, en veel 't soms hel es 't ei gesukkel nao 't aander kaom en heer noedhöllep môs numme, toch heel 'r de kop hoeg en perbeerde ouch in die meuilikke tije de zon te zien op eder dink.

't Waor jummers neet aanders! Es Slivvenhier 't zoe sjikde, daan kôste wel ins moppere in d'n eige en diech wel ins aofvraoge: boeveur noe alweer, meh wat hollep diech dat?

Goddaank waor 't de lèste jaore beter gegaange. Veural wie ze oet de klein kinder waore. Trouwens, de zous häör noets aongezeen höbbe tot ze sukkelde. Ze zaog altied oet wie 't iewig leve en heel häör good humör.

Noe kaom daan d'n dokter. Vreuger had ze 'nen aonval vaan neerstein gehad en noe klaogde ze weer euver pijn in de rök. Allè, gein zörreg veur d'n tied! De kinder waore noe groet, op de twie jongste nao, dus die kôste mèthellepe es 't nudig zouw zien. Lies en Fien

[p. 37]

môste daan mer toes blieve en veur winkel en hoeshawwe zörrege.... Dao waor 'r werechtig alweer vaan alles aon 't ranzjere. Dat waor 'nen echten trèk vaan 'm. Veuroetloupe. 't Waor te hope tot 't neet nudig waor. Meh toch, al had 'r natuurlik neet gere tot z'n vrouw zouw komme te ligke, es d'n dokter häör in bed duijde en häör kôs inprinte tot ze ziech oet de zaak zouw tröktrèkke en kallem môs goon leve, daan bereikden 'r mesjiens zoe wat 'r al jaore had gedruimp. Weg oet de winkel en nao 'n eige hoes in. Heer had toch zien verdeenste en de winkel brach toch ouch nog op es dee daan door z'n kinder woort gedreve.

Vaanaovend op de rippetiessie vaan 't kèrrelzkoer nog ins poise aon Baddings of dee dat hoes tegeneuver hun neet kwiet wouw. Dao woende noe 'n aw-jongjuffrouw die kamers verheurde aon koshiere, meh 'r wis tot die ziech gere inkoch in 't dameshoes op 't Kloester. Dat hoes beveel 'm. 't Waor ordentelik groet en had zellefs nog 'n häöfke, al waor dat mer 'ne sjollek groet.

Oet de straot wouw 'r neet. Neet veur zien eige en neet veur zien vrouw. Heer waor geweend gewoorde aon de naobersjap en 'r wouw neet gere toesje mèt 'n aander. Z'n vrouw waor heij gebore en getoge en die zouw zeker neet wegwèlle. Nein, es 'r 't kôs veerdig kriege, dáán 'n hoes heij in de straot. Boete, aon de rand vaan de stad waore sjoen, nui hoezer genóg, mèt flinke häöfkes väör en achter en alderlei nuikes d'rin en d'raon, meh heer wis 't vaan iemes op kantoer, dee dao geheurd had, wie, gezèllig 't dao kôs zien. D'n eine kôs d'n aandere neet. Eder leefde op z'n eige. Dee kollega vaan 'm woende neven iemand vaan hoeg oet 't Noorde, dee nog aon de loch heij môs gewene en daoneve 'ne Mastreechteneer dee oonderins Hollauds spraok umtot ziene naober voont tot me in de komverzaassie mie nao väöre môs laote komme tot me heij

[p. 38]

toch ouch in Nederland woende en me dus ouch mer ein taol môs spreke.

Dao zjeneerde me ziech zoe bitteke veur zellef z'nen drekbak aon de deur te zètte. Mieljaar, dat waor get veur häöm! De zous d'n deure en vinsters good mote touw hawwe este herrense kies aots, umtot de naobers neet aon de reuk geweend waore en wanders koelik zouwe valle.

In z'n eige lachden 'r euver dat idee.

Nein, dat hoes heij tegeneuver, dat môs 'r zien te kriege! Es Ma noe mer wouw. Heer waor al zoedèks d'reuver begôs, meh nein huur, ze zwoor bij häöre winkel. Dao wouw ze nog neet oet. En toch, noe kaom mesjiens de kans.

Ins hure wat d'n dokter zag.

Ouch get, veur dee jonge mins te laote komme. Meh ech weer get veur z'n vrouw. Ze had 'm al vaan alles euver dee nuijen dokter vertèld en ze had 'm nog noets gezeen. Meh, 'r môs good zien, zag ze. 't Waor zoe ech zien vrouw weer. Jong hoeshawwes en jong aonspenners, dao had ze e zwaak veur. Dao leefde ze in alles in mèt. Es dee jongen dokter häör inderdaod beveel, daan kôs 'r zeker devaan zien, tot 'r klante zouw kriege en väöl, want Ma zörregde daan wel tot 'r bekind woort. Sjaoi zouw 't 'm noets doen.

Heer waor toch erreg benuid wat deen dokter zouw zègke, want al had 'r tegeneuver Tonia ouch alles wied eweg gegoeid, toch knaogde get oonrös in 'm euver wat 't zouw zien en zenewechtig begôs 'r door de kamer te loupe. Heij en dao zat 'r get rech op de sjouw of op 't buffèt, trok ins aon 't taofelkleid en friemelde aon z'n horlozjekèttel.

Tonia keek op vaan häör book. Ze kôs Pa en wis wat dat beteikende es 'r zoe roondleep en niks doog es get wat neet nudig waor. Zouw 't mèt Ma daan toch.... ?

[p. 39]

‘Es d'n dokter kump laot 'm daan in de gooi kamer bove. Iech zal dao op 'm wachte’ en Pa verdween nao de kamer bove de winkel. Vaan dao zaog 'r de straot, die in de zomeraovend ziech oetrösde in de late zon. 'n Straot met häör leef en leid. Achter edere gievel dee hóng tegen 'nen aandere en achter eder gordijn vaan eder roet woende lui mèt hun zörreg en hun plezeer. Eder hoeshawwe kraog zie kruus en noe ouch mesjiens weer dat vaan häöm. Kruiskes waoren 'rs al zoeväöl gewees en heij dees kamer kôs mètspreke euver väöl dinger, blije en dreuvige.

Wie 'r troujde en ze heij kaome woene, waor dit hun hoeskamer en in tije vaan krenkde stóng dao e bèd veur z'n vrouw of ein vaan de kinder. Noe waor 't de gooi kamer, allein gebruuk bij fieste, bij 'ne mei, de broonk, mèt Keersmes of nuijaor. Väöl waor veranderd in de kamer, meh ein dink waor gebleve op de plaots boe heer 't had neergehaange e paar daog veur hunnen trouw. De kruzefiks. Heer kraog'm es broedskedo vaan 'ne vrund, 'ne beeldhouwer. Geine Lijens-Christus, meh de Keuning-Christus, vol gooijigheid en leefde. Dee hóng nog op dezellefde plaots.

‘Dao kump de menazjemeister te haange’ had 'r toendertied tegen z'n aonstaonde vrouw gezag en same hadde ze ziech e kruus gemaak en Zien höllep gevraog. En good had Heer gezörreg. Daankbaar waor 'r veur alles. Ouch veur de kruiskes. En wat noe môs komme, dat kaom daan mer. Es Slivvenhier 't good voont, daan voont heer 't ouch good, al waor 't soms hel....

Heer wis neet wat aon 'm waor. Boeveur die oonrös? Allah, waor dat noe nudig? D'n dokter waor nog neet gewees en....

Zoe waor 'r noe! In 't begin alles zwoer en zwart en duuster zien, of eigelik daan al es d'r nog gei begin

[p. 40]

waor! En es 't leid daan dèkser in al zien gruudde en zwuurte op 'm drökde, daan kôs 'r mèt 'ne blije each alles drage. Meh altied die oonrös vaan te veure, die maakden, 'm daan kapot. Kaom deen dokter noe mer, daan wis 's 'r boe 'r aon waor.

't Woort wie laanger wie erreger. Heer wis dat. Wat 'r ouch góng doen noe, niks zouw 'm aoflije. Strak, es 'r wis wat 't waor, daan kôs 'r aonpakke en alles doen wat nudig waor.

Heer rappeleerde ziech vaan jaore trök, wie Lieske of Tonia, of waor 't Harie gewees, nein toch Lieske, wie die....

‘Ezzebleef dokter.... Pa, heij is d'n dokter. Ma kump dadelik.’

Tonia had de deur opegedoon en Pa stóng tegeneuver de jongen dokter.

‘Lemeer.’

‘Dokter Smeets. Aongenaom.’