Wieker Lui
(1946)–Harie Loontjens–
Auteursrecht onbekend
[pagina 32]
| |
Tonia Lemeer - Ma waor even 'n kemissie doen - had 'nen hier de winkel in zien komme en heel, e bitteke koed, op aon häör oonregelmaotige werrekwäörd in 't Frans. Noe wachde ze veur de winkelbaank on neet d'rachter tot d'n dokter mèt 't gesprek veerdig waor. 't Leek 'nen aordige mins zoe. Ze had 'm dadelik gekind. Ein vaan häör vrundinne had 'r gezag wee 't waor, wie 'r veur hun in de kèrrek zaot. Ze wis neet wie ze 't had, meh ze geluifde tot ze gere e präötsje mèt 'm wouw make. 't Waor lestig veur dat neturelik te zègke en mesjiens waor 't get aonstèllerig vaon häör, meh toch.... ‘Wieväöl bin iech Uuch sjöldig juffrouw?’ vroog d'n dokter wie 'r veerdig waor. ‘Meh netuurlik niks, dokter. Veur 'ne naober en veural in zoe geval is dat niks es 'nen deens.’ ‘Nouw, daanke daan.’ ‘Dokter.... wat iech vraoge wouw.... es 't neet te astrant is.... Is 't erreg mèt de jong vaan Steves?’ ‘Erreg.... wat is erreg, juffrouw! 't Jungske is flink kraank. Iech geluif tot de awwers 't get vernaolessig höbbe en dat kin soms verkierde gevollege höbbe. Iech had de jong gere nao Kalvarie en daoveur....’ ‘Dat is d'n twiede....’ hoort Tonia ziech zelf zègke, meh ze woort vuurroed wie ze 't gezag had. ‘Inderdaod’, veel d'n dokter häör lachend in de reije en tegeliekertied dach 'r: wat 'n aordig geziechske heet dat keend, ‘inderdaod, dat is d'n twiede pasjent dee iech heij oet de straot weg moot laote bringe op e paar weke tied’. Tonia, get vaan häör verbouwereerdheid bekomme zaog 'm noe vrij aon, wie ze guutsig zag: ‘Geer krijg dao toch zeker gein previezie vaan?’ Noe keek heer of 'r koed wouw weure, meh wie 'r die lachende ouge | |
[pagina 33]
| |
zaog en 't verneukeratief geziechske vaan 't meitske, wat 'm dao zoe geistig get veur de veui goeide, toen slikden 'r in koejigheid in en gaof lachend es antwoord: ‘Dao zouw 't haos op goon liekene’. ‘Boe-op?’ vroog Ma Lemeer, die zjus binnekaom en 't lèste had gehuurd. Ze zaog noe ins good nao dee vreemden hier en keek Tonia vraogend aon. ‘Ma.... dat is dokter Smeets. Iech zal mer zègke de nuijen dokter oet de Persee. Heer is evekes komme tèllefenere veur heij neve’. ‘Aongenaom dokter. Is 't zoe erreg mèt de jong?.... Meh noe d'r toch heij zeet, noe hoof iech ouch neet nao Uuch touw te komme. Iech had Uuch gere ins gesproke....’ ‘Miech? Dat kin medam.... Es dokter, of zoe mer?’ ‘Nein es dokter! Veur mien eige’. ‘Maag iech daan eve iers nao Steves goon? Daonao kom Iech bij Uuch.... en.... nao iech hoop zoonder previezie veur Kalvarie, juffrouw.’ Dit lèste tot Tonia, die mèt e verlege lechske en e vuurroed köpke ziech troktrok achter de winkel. ‘Tot dalik daan, medam.’ ‘Ezzebleef, dokter’. Tonia wis neet wat häör euverkaom. Ze waor besjeemp en bang tot Ma häöre roeie kop zouw zien. Gaw doog ze häör beuk bejein. ‘Iech gaon nao bove Ma. Es d'r miech nudig höb, roop d'r mer eve es geine vaan de aandere heij is.’ Met waor ze al d'n trap op. Wied goeide ze de vinster vaan häör kamer ope, die, euver d'n achterbouw vaan 't hoes, oetziech gaof op de Maos. Aon d'n euverkant laog 't parek. Mie nao rechs de tores vaan Slevrouwekèrrek, daan die vaan Sintervaos en dao vlaak neve wis ze häör sjaol. | |
[pagina 34]
| |
Hoonderde kiere had ze al genote vaan dat oetziech en vaan de teikening in daker en hoezer aon d'n euverkant vaan 't water: aaid Mastreech.
Noe laog alles in de late zon vaan de zomermiddag. Meh ze wis ouch wie 't oetzaog in aander tije vaan 't jaor. Daan kraog alles 'n aander aČ¯nziech. Zoe sjoen wie vaandaog waor 't häör nog noets veurgekomme. Ze wis neet wat 't waor, meh ze zouw wèlle zinge ... Wat, dat kaom neet d'rop aon.... Zoe mer.... klaanke.... en daan danspeskes make.... en ins zwejje mèt häör erm.... vokalizere op a en oe en ee.... op en neer.... en op en neer en.... Toen oonderins de groete vraog. Boeveur?.... Jeh! Boeveur? Umtot ze mèt deen dokter had gesproke? 'ne Jonge mins, dee ze 'nen inkele kier had gezeen! Ze had 'm dadelik simpatiek gevoonde, meh kaom die blij stumming allein daodoor? Allein daodoor, door 'nen hier, dee ze eine kier spraok?.... ‘Gek.... gek!.... gek biste keend!!’ sjelde ze häör eige oet. Boeveur? Boeveur had Ma häör zoe aongezeen?.... En Ma.... God, Ma môs d'n dokter höbbe.... veur häör eige.... en zie had nog neet ins gevraog wat 'r mankeerde.... Lielikken egowis.... die ziech op liet drejje door 'n inkel präötsje mèt 'ne puur vreemde mins, dee ze nao vaandaog mesjiens neet mie spreke zouw.... en die daodoor häör eige Ma vergaot.... en heij wie 'n ballètdanseres peskes steit te make en mèt häör erm te zwejje.... Wie had ze 't kinne doen? Ma vergete, die in alles zoe good is veur hun allemaol en die mesjiens.... Ze verweet ziech vaan alles. Toen góng ze nao oondere en op d'n trap beijde ze mèt | |
[pagina 35]
| |
e bang hart: ‘Zjezeke, laot 't neet te erreg zien mèt Ma.’.... en oonwèllekeurig dach ze aon de previezie veur Kalvarie. |
|
