Liederen van Mechtildis van Lom en andere annuntiaten, voorafgegaan door de Transcedron-kroniek van Barbara de Put

⁺20. Dit kan gesongen worden op de vose:

O heer mijn siele dorst naer u.

K'heb gesocht, die mijn siel bemint,
door eenen wegh mij onbekent,^76.
benauwtheijt mengerhande
en veel vijanden.

Ick ginck alleen, niet sonder vrees,
maer vont geselschap op de reijs:
t'geloof en hoep mij leijde
in die schoon weijde.^77.

K'heb doen vonden mijn lief bemint.

+ hs. p. 87

76. De ziel wendt zich af van alles dat van de Beminde alhoudt keert zich tot zijn wezensgrond, maar ervaart dan grote verlatenheid en kwelling.

77. Het geloof - waarop weer de hoop steunt - leidt de ziel tot de Bruidegom. Ook de mystieke begenadiging heeft uiteindelijk het geloof tot grondslag.

[p. 191]

10

K'sal hem houwden, totdat hij bint

 

mij in sijn soetste wesen;

 

dan ben genesen.

 

 

 

O mijnen Godt en mijnen al,

 

o vreught en weelt sonder getal,

15

doen is vergeten reijne

 

mijn droef geweene.

 

 

 

⁺Als ghij de siel genieten doet

 

u godlijck wesen oversoet,

 

dan soo vergaet geheelle

20

alle haer weee.

 

 

 

Als ghij haer gheeft u selven ient^78.

 

en maeckt u heel aen haer bekent,

 

om u in haer t'aenschouwen^79.

 

sonder ophouwen.

 

 

25

Sij iubiliert in U, o goet,

 

ontfanckt der liefde kussen soet

 

van haer glori des vreede

 

met vrolijckheijde.

 

 

 

O hemels broot, dat niemant kent,

30

dan die t'etten en sijn gewent,^80.

 

ghij wont de siel van binnen

 

met uwe minne.

 

 

 

Ghij maeckt de sinnen minneloos

 

en haere crachten bieldeloos;

35

sij kennen boven d'sinne

+ p. 88

78. lent, jent, gent - lieftallig, schoon, edel.

79. De ziel heeft zich dus gekeerd tot haar wezensgrond en ontmoet daar de Godheid in een voortdurende mystieke aanschouwing.

80. Eten.

[p. 192]

 

u door de minne.^81.

 

 

 

O hooghste wesen, eenigh een,

 

wat vreught sijt ghij den gheest alleen,

 

daer ghij besit geheelle

40

hert ende siele.

 

 

 

Mijn lief is mijn en ick gansch sijn,

 

roept de siele in dit verdwien.^82.

 

Ick hoor mijnen beminden

 

toe sonder eijnden.

 

 

45

In dese weijde oversoet

 

wort sij van Godt, haer lief, genoet^83.

 

en droncken van sijn minne

 

door t'vier van binne.

 

 

 

Sij is gewont, maer kan niet sien,

50

waer door de pilkens comen in;

 

maer blift in Godt gevreedight

 

en heel verledight.

 

 

 

D'siel, versoncken in haeren niet,

 

omvanghen met Godts wesen, siet,^84.

55

wort in den al verslonden

 

in Godt gevonden.

 

fin.

81. De minne die de ziel met de Godheid verbindt, is niet van haar lagere krachten. Het ‘beeldeloos’-zijn van die krachten is typerend voor de mystieke vereniging. Tenslotte kent en bemint de ziel de Godheid ‘boven wijze’ of ‘naar de wijze van God’.

82. In deze mystieke opgang in de Godheid.

83. Genodigd.

84. De ziel heeft zich geheel ontledigd van begeerten die van Goda fhouden. Ze zinkt als het ware weg in eigen onvermogen om haar wezen geheel door de Godheid te laten omvatten.