Liederen van Mechtildis van Lom en andere annuntiaten, voorafgegaan door de Transcedron-kroniek van Barbara de Put

⁺19. Dit volgende liedeken kan gesongen worden op de vose:

Wat sal ick gaen beginnen, Maria Maghet soet.

T'leven, wesen der sielen
heb ick gesoght soo langh
door veel verborghen weghen,
door mennigh herte bang.

Ick sochte, die ick minde;
ick minde onbekent:
een eenigh goet, Godts wesen soet,
dat in de siel verborghen vloijt.

Gegaen door doncker naghten,
veel wildernissen diep,
k'en sagh gheen goet verwachten
noch vinden: mij lief sliep.

door de mennighte komen,
daer door ben ick gebroght,
al waer mij lief alomme
sijn schapken minlijck soght.

+ hs. p. 84

[p. 189]

 

Wij vonden daer te saeme,

 

dat wij beij minden seer;

 

t'godlijck wesen bequame

20

omvingh mij wesen teer.^69.

 

 

 

⁺O blijtschap mijnder siele,

 

wesen mijns wesen reijn,

 

de vreught mijns gheest geheelle

 

sijt ghij, o Godlijck een!

 

 

25

Maer eenen wee, o minne,

 

doet mij dit schouwen aen:

 

dat ick u sien van binne

 

en niet genieten kan.^70.

 

 

 

Sien en dan niet genieten,

30

doet den gheest soet torment,^71.

 

een pijn sonder verdrieten,

 

een wee sonder ellent!

 

 

 

O mijn gewenschden eijnde!

 

O wanneer sal ick sien,

35

wanneer sal ick mij vinde

 

int Goddelijck verdwien?^72.

 

 

 

O lief, wilt mijns ontfermen!

 

Voleijndt, is dat ghij wilt,^73.

 

mijn droef sughten en kermen

40

met u soet kussen milt!

 

 

 

⁺Ick hebbe doch mijn wesen

69. Het mystieke bruidschap; de eenwording van de ziel als bruid met de bruidegom Christus.

+ p. 85

70. De mystieke ‘strijd der minne’, waarbij tegelijk de mystieke eenwording met de Godheid en de pijn ervaren wordt van nog niet geheel in de Godheid te kunnen opgaan.

71. Kwelling.

72. Wanneer zal ik geheel kunnen opgaan in de Godheid?

73. Als gij wilt. (ist dat ghij wilt)

+ p. 86

[p. 190]

 

van u, o wesen soet!

 

Nemt dan weder, o leven,

 

mijn siel, u eijghen goet.

 

 

45

O cracht, o godlijck wesen,

 

o hooghe Maiesteijt,

 

dan is mijn pijn genesen,

 

als ghij mijn hert verbreijdt!^74.

 

 

 

Ick sochte die ick minde;

 

ick minde onbekent:

 

een eenigh goet, Godts wesen soet,

 

dat in de siel verborgen vloijt!^75.

 

fin.

74. Verruimt, verheugt.

75. De tweede strofe van dit gedicht is als refrein bedoeld.