Uyt-spanningen, behelsende eenige stigtelyke liederen

Meditatie Over Psalm 42.

I.
MYn Hert, gelijck een hert, door doornen
En struycken van de werlt gejaagt,
Blijft aan de struycken met sijn hoornen
Gestrengelt hangen, en vertsaagt.
II.
En boven so veel felle beten
Der werelt-honden, hijgt mijn long
Na u mijn Leven: en gereten
Van roepen, cleeft mijn dorre tong.
III.
O Vader, 't vee van duysend bergen,

[p. 66]

 

Het wildste wild in 't wilde woud

 

Is voor uw oogen, wat verbergen

 

Die sig dus voor mijn hert benouwt?

 

IV.

 

Ah! wat tijt sal die tijt geboren

 

Sijn, dat ick u mijn rots, mijn rust

 

Die mijn siel boven all vercoren

 

Heeft, sal genieten na mijn lust.

 

V.

 

Nog draaglijck, dunckt my, was dit wagten,

 

Seyd niet den trots' in spot, wel aan

 

Waar 's nu uw God, en waar sijn' cragten!

 

Dit doe my drijven in mijn traan.

 

VI.

 

't Can my bedroeven, en verblijden,

 

Dat ick den voor'gen tijt herhaal:

 

Bedroeven, als ick my in 't lijden

 

't Verlooren Goed voor d'oogen maal:

 

VII.

 

Verblijden, als de lieve Reyen,

 

Die met my op het Feest, u eer

 

Ten Tempel bragten, my mijn schreyen

 

Opcroppen doen: Dan denck ick weer,

 

VIII.

 

Wat wilt gy, dwase siel, u buygen

 

En hoop'loos smelten in uw traan,

 

Die soo veel Goedicheyts getuygen

 

Hebt in dat Got u heeft gedaan.

 

IX.

 

Ick sal in dese duysternisse

 

Als mijn siel sonder hoop vergaan

 

Soud, op u mijn Godt dien ick misse

 

En op uw woorden blijven staan.

 

X.

 

Ben ick als vreemd van u verstoten,

 

Moet over my den Afgrond staan,

[p. 67]

 

't Gedruys van al uw watergoten,

 

En uwen toorn als golven gaan;

 

XI.

 

Dien Morgenstond sal nog eens dagen

 

Van 'sHeren Goedertierenheyt,

 

En ick Hem een lof-offer dragen

 

Van 't Hert dat nu verslagen leyt;

 

XII.

 

En seggen, Waackt, waackt op mijn rots-steen!

 

Verlaat gy my, vergeet my niet:

 

Mijn Vyand die elck een te trots scheen

 

Soud my versaad'gen met verdriet.

 

XIII.

 

Want altijd is nog hoop tot kalmen;

 

Maar ongesienst als sy met spot

 

Op mijne tranen weder-galmen;

 

Daar is nog troost nog heyl by Godt.

 

XIV.

 

Daarom mijn siel so Gods genade

 

Vertreckt, vertreckt u blijdschap niet;

 

Maar denckt, Hy comt oock die comt spade,

 

En wagt hem met een vrolijck Lied.

 

XV.

 

Niet vrolijck, als die Bruilofs-gasten

 

Die haren Bruydegom nu sien,

 

Maar die haar door 't geloov' ontlasten

 

En met haar hoop Hem hulde bien.

Herfst-maant 1659.