Voyagie ofte schipvaert van by Noorden om langes Noorwegen

Lof-dicht. Ter eeren van de nutte en naerstighe beschrijvinghe der Noordtsche reysen, Van Ian Hvyghen van Linschoten, Tresorier der Stede van Enchuysen.

Het welcke can ghesonghen worden op de wijse van den XLII. Psalm Davids.

I.

EEn drie-dobbel stael vvaerachtich
Moest vvel vvesen om sijn hert:
Die eerst op de Zee voer crachtich
Sonder vreese op een bert.

Maer veel stouter moet hy zijn,

Die recht onder t'Sonne-schijn
Darf door-varen; jae daer vvoonen.
Dit doet Linschot': VVie sal't loonen?

II.

Waer hy noch daer met te vreden:

Maer hem comt noch nieuvven lust.
Daer de Sonne niet darf treden,
Daer vaert hy cloeck en gherust.

Door het Vaygats onbekent

Heeft hy Zeil en Schip ghevvent:
End' heeft noch een Zee vernomen.
T'is al open voor den vromen.

III.

Onse Schepen (naer't vertellen)

Sullen corten hare reys,
Ende haest naer China snellen.
Dit brenght Spangien in ghepeys.

‘O (denckt sy nu de Wolvin)

Het volck dat scheen grof van sin,
Dat can al mijn schatten vinden.
Ick verliese schat en vrinden!’

[fol. *4r]

IV.

Doen den Hemel sach t'beginnen

Van de Nederlanders cloeck,
Seyd' hy my; ‘Elck soeckt te vvinnen,
En ghy blijft in eenen hoeck!

Spreyt den mantel in den vvint,

En maeckt dat ghy oock vvat vint:
Wat vvilt ghy in Leyden slaven?
Soeckt oock eere ende gaven.’

V.

‘Maer (seyd' ick) ter goeder trouvven,

Soldestu my laten gaen?’
Doen begon hy te verflouvven,
Ende sprack met soet vermaen;

‘Wat helpt het den Mensche, Kindt,

Dat hy groote schatten vvindt,
En sijn arme Ziel' doet schade?
Lydet u met mijn ghenade.’

VI.

Driemael ick versuchte droevigh,

O Godt, als ick dit bedenck!
Liever ben ick vvat behoevigh,
Dan dat ick mijn Ziele krenck.

Heer, gheef Linschot', end' elck een,

Dat sy doch den diersten steen
Niet verlaten, om te rijcken:
Den Steen Gods heeft gheen ghelijcken.

De doodt doet Leven.

iacobvs Viverivs.