Itinerario, voyage ofte schipvaert naer Oost ofte Portugaels Indien 1579-1592. Eerste stuk

[p. XCIII]

Op d' Oost-Indische beschryvingh' van Ian Huyghen van Haerlem.

Sonnet.

Is der helten lof weert om te verbreyden

Met Pindari basuijn, dat¹⁾, sonder t' achten

Op Neptuni toorn, t' ondecken betrachten

Een nieuwe werelt van d'onse verscheyden,

Ghelijck dat voormaels vroom-dadich beleyden

Die 'tvlies uyt Colchis tot Argos met brachten,

Dancx-weerdich²⁾ wel zijn wiens eed'le ghedachten

VVt eerlijcke lusten haer vierich uytspreyden,

Om t' ondervinden, wat Phoebus stralen

Ontluijcken doen aen ver-ligghende palen,

Naemlijck mijn HVYGHEN, diens versochtheyt³⁾ vroet

Ons seer claerlijck opdoet d' Indissche stranden,

En wat voort wonders Orienten voet

Van costlijckheyt rijck boven alle landen.

Schaemt u niet te beteren.

P.H.

O Veel-tongheghe Faem (diens trompetten gheklanck

Des menschen lof verbreyt over al s'werelts wijcken),

Roept en kondicht seer snel met eeuwich-soete sanck

Van hier Ian Huyghens naem tot de Zuyd-poolsche rijcken;

Zijn doorsichtighe oogh' heeft neerstich gaen doorkijcken

Al d'Oost-Indissche schat wel twee⁴⁾ seven jaer lanck,

Die hy tot onse nut door Pithoos const doet blijcken

Met d'uytbeeldinghe schoon van 'tgheheel landts omvanck.

Hier door gaet zijn lof veer des loosen Griecx te boven,

Die reysend' Circe sach, Cyclops, Calypso schoon,

D'half-hondighe Scylla, Charybdis en Syrenen,

Want 'tschat-rijcke Goa, Cananor, waert om loven,

Iava, Cochin, Pegu, Ceilan vol edel steenen,

Stelt dees (met and're meer) als in spieghel te toon.

In Amor' perseverando.

C.T.

1) bet: omdat zij?

2) Hier begint de hoofdzin.

3) ervaring.

4) bedoeld: twee maal.

[p. XCIV]

In Indiae descriptionem Iohannis Hugonis à Linschoten.

Indiam & extremi tractus Orientis adire,

Patriâ abesse annis quatuor atque decem,

Et toties mutare solum, mare, sidera, gentes,

Mutatis toties inde redisse domum,

Res rara & faelix Hugo Linscote, nec ante

Quenquam' alium è nostris hoc potuisse reor.

Si tamen hoc quisquam potuit, non ille perenni

Munere res visas detulit in patriam,

Quòd tu nunc facis & nobis das cernere nullo,

Quae prius innumero visa labore tibi.

Per te nunc Batavis Indos lustramus ab oris,

Totque hominum terras, maenia, iura, domos.

Possemus & per te, si quem ferat ardor eundi,

I am modo securas tam procul ire vias.

Tu brevia & syrtes, & naufraga saxa recludis,

Quique nocet portus, quaeque sit aura favens

Et quaecunque tuo legisti saepe periclo,

Haec eadem relegis quo fugienda modo.

Foelix, qui tantos potuisti evincere casus,

Venturis tantos tradere temporibus.

Te magna à visis sequitur, sed gloria maior,

Plus vidisse tuae, quam tibi, te patriae.

Th. Velius Hornanus.