Met ons allen van het dwaalspoor af!

[p. 109]

XXXXIV
Wij brengen onze jeugd zelf in de war

Meneer de redacteur,

Ik wil het hier niet hebben over het inconsequente gedrag van onze politici; daarover is herhaaldelijk door uw redactie en anderen in deze kolommen geschreven en op de radio en de televisie gesproken. Het is nu helaas zelfs internationaal bekend.

Hier vraag ik even de aandacht voor enkele kleine ongerijmdheden in ons leven die evenwel ook ernstige consequenties hebben. Over het feit bijvoorbeeld, dat je je aanmeldt voor een gezondheidstrimloop, maar bij aankomst in het gelaat geslagen wordt door de grote rode spandoek, waarop staat: ‘Start-Finish’ met daarboven levensgroot de merknaam van een bekende sigaret. Op alle parasols in de directe omgeving staat de naam van een alcoholische drank gedrukt. Op de nummerdoek die de atleten op hun borst moeten vastspelden staat ook het merk van een alcoholische drank. Ik vouw dat gedeelte altijd netjes om, zodat slechts het nummer te zien komt en heb laatst gemerkt, dat enkele tieners van Yellow Birds het ook deden. Misschien waren zij mij in dit opzicht voor geweest, dat zou ik leuk vinden. Maar je ziet ook volwassenen aan trim- en wandellopen deelnemen in een bedrukte trui of met een pet op van een van de bovengenoemde drugfabrikanten. En het nieuwste live-televisiesportprogramma heeft de eigennaam van een sigaret-tenmerk, terwijl de presentator zelf niet rookt. Als je in het veld over al het bovenstaande opmerkingen maakt, krijg je te horen: ‘Maar je vindt tegenwoordig moeilijk sponsors. Dezen willen juist grif sponsoren.’ Dit is misschien wel waar, maar juist het trieste en gevaarlijke. We spreken hier van zogenaamde softdrugs, maar van 't één komt 't ander. Maradona is zo'n voorbeeld; de grote voetballer met een alcoholprobleem, ergens in Europa, dacht ik, een tweede.

Bij het mondelinge eindexamen moet je soms tegen rooddoorlopen tienerogen van een kandidaat of kandidate zitten aankijken; je vermoedt waardoor dat komt, achteraf krijg je de bevestiging: literatuurlijst thuis laten liggen, twintig minuten lang wordt geen vraag beantwoord, zo gaat dat. En wij maar klagen over de school- en sportprestaties van onze jeugd.

In Europa en the U.S.A. wordt men strenger t.a.v. het maken van reclames voor tabaksartikelen en alcoholische dranken en de verkoop van deze artikelen aan tieners wordt ingeperkt - op zich is dit natuurlijk ook hypocriet: ze moeten gewoon die fabrieken sluiten in plaats van op pakken sigaretten te drukken, dat je er kanker van kunt krijgen -, maar hier zien we juist een agressieve toename van de reclame voor deze zelfvernietigende genotmiddelen: ‘Wij doen wat wij kunnen, wij doen wat wij willen.’ Een jongeman blaast op de televisie zijn vieze sigarettenrook in het lieve gezicht van een jongedame die daardoor juist dichterbij komt. Sindsdien ben ik erop gaan let-

[p. 110]

ten of dit stoere gedrag door onze jongens is overgenomen. Ik wil u niet beïnvloeden vóór uw eigen observaties, ik hoop zelfs dat u tot positievere bevindingen komt...

En wat nu te zeggen van de sportjournalist die tijdens een rechtstreekse uitzending van een voetbalwedstrijd tussen Robinhood en Leo Victor door de microfoon roept: ‘Ooh, ooh. Hij had zich gewoon moeten laten vallen! Misschien trapte de scheidsrechter erin.’ En na nog wat gemopper: ‘Duidelijk gebrek aan ervaring.’ Ik dacht eerst nog dat hij het niet meende, maar een kwartiertje later riep hij geïrriteerd door de ether: ‘Maar hier had de kééper moeten ingrijpen. Desnoods ten koste van een overtreding.’

U zult misschien zeggen: ‘Zo'n sportverslaggever moet je niet kwalijk nemen, want hij heeft geen pedagogische ondergrond,’ maar onze pedagogen kunnen er ook wat van. Laatst kregen wij daar een schoolvoorbeeld van. Iedereen heeft het kunnen horen, ook zijn studenten van de academie waar zij tot onderwijzer(es) opgeleid en gevormd worden en waarvan hij directeur is. Op radio A.B.C. had hij uitgelegd, dat je in de pedagogiek verschillende aspecten hebt: de cognitieve vorming, de esthetische opvoeding, de ethische, enz. En dat het niet ethisch was van de Assembléeleden van het Nieuw Front om na de verkiezingen van 23 mei 1996 met de stemmen van hun kiezers aan de haal te gaan en over te lopen naar de politieke partij die ze daarvoor juist bestreden hadden. Dat was geen goed voorbeeld voor onze jeugd, enz., enz. Niet lang daarna splitste zijn partij zich elders ook af om zich eveneens aan te sluiten bij de nieuw gevormde combinatie. Ik hoor nog hoe Bimla in het daarop volgend interview hem middels haar vraagstelling moederlijk - eigenlijk dochterlijk - probeerde te laten zeggen, dat hij zich van deze ommezwaai distantieerde. Hij heeft haar handreiking niet aangegrepen, maar zich juist in allerlei bochten gewrongen om dit gedrag ‘wetenschappelijk’ te verklaren. Op een vraag gaf hij zelfs toe, dat hij nu bereid was minister van Onderwijs en Volksontwikkeling te worden, als het hem gevraagd werd. Ik vond het een zielige ‘vertoning’ en werd er verdrietig om. Hij kon er toch niet van uit zijn gegaan, dat alle jongeren in Suriname meteen naar een ander radio- of televisiestation omschakelen, zodra er ergens een nieuwsuitzending is of een serieuze discussie wordt uitgezonden? Die groep is weliswaar groot, maar volgens mijn persoonlijke steekproeven doen niet alle jongeren dit. Er zullen heus wel enkelen onder zitten die beide interviews hebben gehoord.

Als wij onze jeugd kronkelredenerend en schizofreen opvoeden, zullen we het later in het bejaardentehuis zelf merken.

[p. 111]

Met mijn hartgrondige dank voor uw medewerking tijdens uw Hoofdredacteurschap en sterkte toewenst in uw verdere leven.

Hoogachtend,

Alphons Levens.

Eerder gepubliceerd in ‘de Ware Tijd’ van 24 september 1996.
Dit was de laatste brief (ingezonden stuk) van deze schrijver onder het Hoofdredacteurschap van de heer Leo Morpurgo.