Met ons allen van het dwaalspoor af!

[p. 61]

XXII
Wat ik niet begrijp

Meneer de redacteur,

Minister Subhas Mungra van Buitenlandse Zaken die voorlopig niet naar Nederland durft gaan, omdat men daar de kluis van zijn vrouw heeft opengebroken en hij vreest dat hetzelfde hem kan overkomen als met de politicus-ondernemer Arthy Jessurun is gebeurd, heeft ‘namens Suriname’ een opvallende rede gehouden in de Verenigde Naties. De volgende passages in uw blad van vrijdag 8 oktober 1993 springen in het oog:

-- ‘...zonder credietfaciliteiten voor noodzakelijke inputs voor productie, zonder verruiming van exportmogelijkheden en zonder de financiële ondersteuning van de rijkere landen, zal het streven naar een stabiele democratische rechtsstaat ijdel blijken te zijn;’

-- Hij sprak er zijn bezorgdheid over uit dat sommige rijke landen in hun opstelling tegenover ontwikkelingslanden voorbij gaan aan de specifieke omstandigheden waarin deze landen, die een ernstige ontwikkelingsachterstand hebben opgelopen, zijn komen te verkeren;

-- Hij benadrukte dat de regering zich er evenzeer van bewust is dat de totstandbrenging van economisch herstel en de bevordering van ontwikkeling, met behoud van politieke stabiliteit, geen eenvoudige opgave is. ‘Het is een proces dat gevaar voor toenemende verpaupering met zich meebrengt en kan leiden tot ernstige ontwrichting van het maatschappelijk leven. Helaas oefent het bestaan van uiteenlopende visies bij Suriname en haar donoren, over de juiste aanpak van het aanpassingsprogramma, een grote druk uit op de noodzakelijke ruimte voor een beleid dat het welzijn van zijn burgers centraal stelt.’

Tot zover de aanhalingen. Ik herinner mij dat de partijvoorzitter van de minister, tevens Assembléevoorzitter, Mr. Jagernath Lachmon, onlangs bekende op de hoogte te zijn dat bepaalde Surinamers aanzienlijke bedragen hebben vastzitten op bankrekeningen in het buitenland. Hij zou zijn invloeden aanwenden om ‘deze mensen’ (dus niet zichzelf) te bewegen dat kapitaal terug te brengen naar Suriname. Vaker heb ik in de binnen- en buitenlandse pers gelezen dat het om een kapitaal van minstens twee miljard U.S.dollar gaat. Dit gegeven miste ik in de rede van de minister van Buitenlandse Zaken voor het wereldforum. Ik moet dus aannemen dat hij de bovenaangehaalde toezegging van zijn partijvoorzitter zelf niet au serieux neemt.

Wat ik niet begrijp is het volgende. De regering zit in de clinch met de voormalige kolonisator (of huidige neo-kolonisator) Nederland. (Als hij helpt, moét hij er iets aan terugverdienen). Zo zullen Nederlandse militairen weer in onze bossen mogen trainen in ruil voor de hulp van hun minister van Defensie Ter

[p. 62]

Beek. Ik gebruik daarom bewust niet de term ‘voormalig moederland,’ want een kolonisator is nooit moeder geweest. (Dat is trouwens per definitie onmogelijk. Dat begrijpen onze kinderen vanaf de vierde klas van de lagere school uit de geschiedenisboeken. Het eufemisme ‘moederland’ is een van de begrippen die de Nederlanders voor zichzelf hebben bedacht en die wij klakkeloos in ons taalgebruik en bewustzijn hebben overgenomen en opgenomen).

Maar de regering zit in de clinch met dat land dat ‘ondanks de goede relaties in het verleden’ (jokken weer de geschiedenisboeken?) zich ‘opeens zo vreemd gedraagt’. Laat dat zo zijn. Dan is toch ook waar dat ‘rijke landen’ niet zonder meer gesteld kan worden tegenover ‘arm Suriname’. Rijk zit ook binnen Suriname, binnen de partijen die aan het bewind zijn en thans problemen hebben met ‘het gezond maken van de economie’. Als wij gemakshalve aannemen dat de helft van het kapitaal dat in het buitenland vastzit van leden van oppositiepartijen is, dan kan het Nieuw Front voor Democratie en Ontwikkeling toch wel met motivatie en mobilisatie van de eigen topleden op korte termijn over een miljard U.S.dollar beschikken die hier geïnvesteerd kan worden ‘om de democratie te redden.’

Waarom helpen deze leden hun eigen partijen en regering niet uit de problemen? Wat ze investeren in Suriname kunnen ze toch terug verdienen? De meeste van hen betalen niet eens belastingen, maar klagen dat ze niet kunnen oogsten, dat ze niet kunnen fabriceren, omdat de wegen slecht zijn, de sluizen kapot zijn, de infrastructuur niet deugt. Ik vind dat als de regering binnen haar eigen partijorganen (en niet ‘partijstructuren’, zoals ik de laatste jaren opeens lees en hoor) het kapitaal mobiliseert, de minister van Buitenlandse Zaken of de President van de Republiek niet meer zulke klaagzangen hoeft te laten horen op het Wereldforum.

Waarom wordt bijvoorbeeld niet met dezelfde voortvarendheid een Genie Compagnie opgericht om de ook minstens twee miljard gulden die bepaalde Surinamers nog aan belastingen moeten betalen met spoed binnen te halen?

Eerder als ingezonden stuk gepubliceerd in ‘de Ware Tijd’ van 15 oktober 1993.
De ondertekening is hier weggelaten.