Ik zal leren totdat ik moe ben

[p. 27]

Betere schoolprestaties door te leren schaken

Deze krantenkop zal die bestgeslaagde van de zesde klas lagere school wel aanspreken, dacht Servin. Hij las hem in ‘de Ware Tijd’ van 14 oktober 2011.

‘Die jongen wilde toch eerst president worden maar nu liever studeren?’ prevelde hij. Zelf had Servin eerder in het boek ‘...en toen was niets mooi meer’ ongeveer hetzelfde gelezen in het verhaal ‘De damwedstrijd’. Daar stond dat ook damspelen leidde tot betere schoolprestaties. Vooral tot een beter wiskundig inzicht. Twee jongens, Randy en Kenneth, van een klasse 5b, hadden in dat verhaal een week lang onder leiding van hun onderwijzer in de pauzes van een hele week één lange damwedstrijd gespeeld. Elke dag speelden zij tweemaal vijftien minuten van dezelfde wedstrijd. Het was een spannende geworden. Misschien kon Servin zijn hengelvriend Vinay voorstellen ook wat aan dammen te doen, dacht hij. Vinay was immers goed in wiskunde. Dat zou dus best samen kunnen gaan. Jammer dat ze nu pas met schaaklessen zullen beginnen; ‘op de lagere schoo!’, leest Servin in dat krantenartikel. Er staat: ‘Dit project is in 2000 gestart in de Verenigde Staten en beoogt kinderen van de tweede en de derde klas van de basisschool te helpen aan betere schoolprestaties door hen te leren schaken.’

‘Ach,’ had opa gezegd, ‘dan lopen ze in de Verenigde Staten minstens een eeuw achter op Rusland, hoor. Daar was W.I.Lenin, de grote leider van de Russische revolutie, een fervent schaker. En de kinderen van daar leren al eeuwen heel vroeg schaken. Daarom zijn bij ons Victoria en Ekatarina Naipal toch zulke sterke schaaksters. Ik heb gehoord dat hun vader daar heeft gestudeerd en dat zij een Russische moeder hebben.’

[p. 28]

Maar wat zou opa er nu van vinden dat onze Guno Burleson in de US-open op de derde plaats is geëindigd, vroeg Servin zich af. Vlak achter een Rus en een dammer van Litouwen bovendien. ‘Ik zeg 't je!’, riep hij tegen zichzelf uit. Waarvoor zou hij zelf liever kiezen: schaken of damspelen? Op de televisie hadden ze gisteravond een producent van gezelschapsspellen in zijn fabriek aan het woord gelaten. Hij klaagde, dat de mensen steeds meer op de computer gingen spelen. Zelfs gezelschapsspellen als Ganzenbord en Stratego speelden de mensen nu op de computer. Toch bleef hij erin geloven, dat hij zijn fabriek niet zou hoeven te sluiten, ‘Want,’ zei hij, ‘met de familie om een tafel met een Ganzenbord in het midden is veel socialer.’ ‘Socialer,’ weer zo'n woord. Servin schreef dat meteen ook op in zijn woordenschrift, want gistermiddag in het Jeugdjournaal was iets lelijks gebeurd. Een journaliste had jongeren op straat gevraagd wat zij vonden van de in het parlement aangenomen amnestiewet. En een meisje had schaamteloos geantwoord: ‘Ik weet niet eens wat amnestie is.’ Zoiets zou Servin niet zijn overkomen. Want de hele week daarvóór was al op de radio en televisie hierover gesproken. Overal had hij de grote mensen er ook over horen spreken. Dat woord had hij allang opgezocht. Neen, zoiets zou hem nooit zijn overkomen. Twee weken geleden ook al zoiets. In Paramaribo werd een Anti-discriminatieloop gehouden. Er namen veel jongeren aan deel. Mevrouw Carla Boëtius van het ATV-journaal had met haar televisieploeg langs de route gestaan. Aan de jongeren had zij gevraagd waarom zij meeliepen. Sommigen konden dat goed verklaren, anderen wisten wel aan welke loop zij deelnamen, maar konden geen voorbeelden van discriminatie in Suriname geven, maar eentje schrok hevig van die vraag en antwoordde ronduit verward: ‘Discriminatie? Dat is discriminatie.’ En liep toen mondverlegen door. ‘Stommerik,’ had Servin toen gemompeld, ‘voordat je je inschrijft voor zo'n loop, moet

[p. 29]

je toch minstens dat woord in een woordenboek hebben opgezocht? En daarna er verder over hebben nagedacht? Zulke jongeren maken, dat de ouderen foeteren op de jeugd. Ik niet, hoor!’

En over onze nieuwe president Bouterse heeft Servin een tweede jurismap aangeschaft. De eerste puilde echt uit. Krantenknipsels, foto's en exemplaren van de bijlage ‘Overheid’ van de krant zaten erin. Daar de kwestie ‘amnestie’ speelde in De Nationale Assemblée moest hij een tweede map hebben, want bijna de hele wereld bemoeide zich hiermee. Hoe had dan een Surinaamse jongere niet eens kunnen weten wat dit woord betekende? Laat staan waarover het in de Nationale Assemblée ging...? Er waren tijdens de behandeling zelfs lagereschoolleerlingen uit Nickerie in de vergaderzaal aanwezig. Dat was op zich grappig geweest. De voorzitter had namelijk voor hen een groot deel van de publieke tribune vrijgehouden. Van tevoren had het personeel op de stoelen bordjes met het woord ‘gereserveerd’ geplaatst. Géén volwassene, behalve ook hun juf, mocht daar plaatsnemen. De krant had er zelfs melding van gemaakt. Servin wist echter niet of de volwassen parlementariërs zich toen netjes hadden gedragen. Want een paar dagen daarvóór had namelijk ook in de krant gestaan, dat een voorzitter van een politieke partij tegen een assembléelid had geroepen: ‘Straks schop ik je.’ Daar was de voorzitter van de Assemblée van geschrokken, want enkele jaren daarvoor was deze zelfde partijvoorzitter reeds betrekken geweest bij een vechtpartij in 's Lands Vergaderzaal. De vorige voorzitter van De Nationale Assemblée was toen namelijk met een Assembléelid uit hetzelfde district van deze leerlingen op de vuist gegaan en deze ‘straks - schop - ik - je - partijvoorzitter’ had daarbij geholpen. Ingewikkeld, nò?

Hadden zij, de volwassen parlementariërs, zich dus wel netjes gedragen tijdens het bezoek van deze leerlingen?

[p. 30]

De krant vermeldde er niets over. Maar als de tweede map van Servin ook gevuld is, kan hij in het vierde mulo wel een stevige scriptie schrijven, dacht hij zo. ‘Die zesde klasse jongen zal mijn scriptie later misschien ook lezen. Zo ook die jongen die had gezegd, dat hij zou leren totdat hij moe was geworden,’ mijmerde Servin.