Tooneelpoëzy
(1731)–Katharina Lescaille–
Auteursrechtvrij
[pagina 468]
| |
Eerste tooneel.Arsinoë, Attalus.
Arsinoë.
'k Voorzag dit oproer lang, maar 't kan my niet doen schroomen.
Neen, 't zal zo schielyk weêr vergaan als 't is gekoomen;
En schoon de nacht het maakt gevaarlyk, 't herlder licht
Trekt haast dien nevel op, en yder tot zyn pligt.
Maar 't muiten van 't Gemeen kan my zo zeer niet raaken,
Als dat ik u moet zien volharden in uw blaaken;
Dat ge, al te laf van hart, een min voed, die ik haat,
En haar niet kunt versmaân, die u zo trots versmaad.
Verlaat de Ondankb're dan, nu dat gy haar vermoogen
En staat te boven streeft. Haar troon, en niet haare oogen,
Bekoorde uw ziel. Veracht die Trotse, en laat uw hart
Met zachter ketens zyn geboeid, en minder smart.
Men vind in Asië wel and're Koninginnen.
En nu gy Koning zyt, zal yder u beminnen,
En licht'lyk u van zelf aanzoeken.
Attalus.
Maar, Mevrouw . . .
Arsinoë.
Stel vry dat Laodise al neigde tot uw trouw,
Voorziet gy 't kwaad wel dat u hier door zal genaaken?
Als ze u heeft Koning van Armenië doen maaken,
Zo zal ze u mengen in den haat, dien zy my toont,
Maar, ach! ô Goôn! zal zy haar wraak, die niets verschoont,
Bepaalen kunnen? gy haar bed wel veilig achten?
Zal zy, herhaalende 't voorleed'ne in haar gedachten,
| |
[pagina 469]
| |
De moordpook of 't vergif wel spaaren, om met lust
Te wreeken 's Minnaars leed, dat stooren zal haar rust?
Wat durft een Vrouw toch in haar woede niet voltrekken?
Attalus.
Dit zyn schynreden, om de rechte te bedekken.
'k Weet Romen heeft, wyl 't nooit een magtig Koning lyd,
In Nicomedes dien gevreest, en 't vreest, vol nyd,
My ook hier in. Ik moet geen Koninginne trouwen,
Zo ik de teed're gunst, en vriendschap wil behouwen
Dier groote Heerscheres van 't Aardryk. Maar nu 'k weet,
Dat ik my zelf, met haar te stooren, brenge in leed,
Is 't beter, om bevryd van haar geweld te wezen,
Dat ik gehoorzaam, en haar moogendheid leer' vreezen.
'k Weet door wat listen zy, met de opperheerschappy
Der heele Waereld, zoekt der Vorsten slaaverny.
Wat Staat, wat Ryk, te hoog in top van eer gereezen,
Kan ooit haar argwaan als met zyne val geneezen?
En wat verongelykt nu de Romeinen niet?
Een, welke op de eer en roem van zyne wapens ziet,
Uitbreidende zyn staat en magt door zegepraalen,
Zal onvermydelyk hunne afgunst op zich haalen;
Terwyl dit by hen is een misbedryf van staat.
Hun heerschappy, die elk alom te boven gaat,
Wil dat we ons eigendom van hen te leen waardeeren,
En al de Koningen van 't Aardryk overheeren,
Die, onder hun gezagh, gebieden slechtes in schyn,
Op dat hun magt alleen zou onafhanglyk zyn.
Ik ken haar wel, Mevrouw: my komt niets nieuws te vooren.
Ja, door hunne argwaan ging Antiochus verlooren,
En gantsch Karthage is, met zyn Tempels, omgewroet.
'k Wil dan, uit vrees van neêr te storten, wel myn moed
Doen buigen voor de rede, en hen niet wederstreeven;
| |
[pagina 470]
| |
Te meer, om dat de Prins myn vyand, hen gegeeven
Tot Guyzelaar, voor myn getrouwheid in zal staan.
Hy is een Leeuw, dien zy, hem schennende op my aan,
Gebruiken kunnen om my steeds naar 't hart te steeken.
Arsinoë.
Dit is 't waar van ik u als een gehiem wou spreeken.
Maar 'k ben verwonderd dat gy zoo voorzichtig zyt.
Maak u de argwaanende Romeinen, wyl de tyd
Verand'ren kan, en gy hen noodig hebt, geneegen.
| |
Tweede tooneel.Flaminius, Arsinoë, Attalus.
Arsinoë.
Myn Heer, ik heb de zege op 's Minnaars hart gekreegen;
Ik bragt hem tot zyn pligt, de reden won het veld.
Flaminius.
Mevrouw, zie of zy ook bekwaam is om 't geweld
Van 't volk tot redenen te brengen, en te stuiten.
Denk niet dat gy hen noch moogt langer laaten muiten.
't Is meer dan tyd, dat ge u hier van gevoelig toont.
Welëer was Romen niet van dit geval verschoont;
Doch 't hield een ander spoor. Als 't muitziek graauw verwaaten
Aan 't spoorloos hollen sloeg, in dolheid uitgelaaten,
Zo spaarde nooit de Raad beloften, noch gebeên;
Noch dreigen, tot het weêr gestild was en te vreên:
't Zy dat ze op d' Aventyn moedwillig zaamenspanden,
Of Quirinaalschen berg, waar van 't vaak, alle banden
Van pligt verbreekende, met een vervloekt geweld,
Was voortgerukt, waar' 't niet by tyds ter neêr gesteld.
Maar gy tart dit gevaar, zo 't schynt uit uwe daaden.
Arsinoë.
Neen, 't is onnoodig om ons langer te beraaden.
| |
[pagina 471]
| |
Wy treeden veiliger den Roomschen Raad op 't spoor.
De Koning. . . . . Maar hy komt.
| |
Darde tooneel.Prusias, Arsinoë, Flaminius, Attalus.
Prusias.
't Is my bewust waar door
't Kwaad, dat dus uitbarst, zyn beginsel heeft bekoomen:
De muiters hebben, tot hun hoofden, aangenoomen
Al 't volk van Laodise.
Flaminius.
Ik vreesde 't lang.
Attalus.
Beloont
Zy dus de teed're zorg, die gy haar hebt betoont?
Flaminius.
Myn Heer, men moet iets doen: en wilt gy naar my hooren,
Zo eischt de nood . . . . .
| |
Vierde tooneel.Pursias, Arsinoë, Flaminius, Attalus, Cleone.
Cleone.
Mevrouw, ach! alles is verlooren,
Indien men aan de drift van 't volk geen paalen stelt.
't Eischt Nicomedes weer, met yselyk geweld:
't Recht reeds zich zelven, daar het Zeno scheurt in stukken,
En Methrobates, hun verwoedheid niet te ontrukken.
Arsinoë.
Men vreez' dan 't volk niet meer: 't heeft hier meê uitgewoelt,
En in dat bloed reeds zyn verhitte wraak gekoelt.
| |
[pagina 472]
| |
't Zal Nicomedes, met deeze offerhand te slagten
Aan zyn gewaanden hoon, genoeg gewrooken achten.
Flaminius.
Zo 't oproer zonder hoofd en reden had begin,
Ik vreesde 't ook niet, en wierd eens met u van zin;
't Was door de dood dier twee tot stilstand licht te leiden;
Maar 't zaamgerotte graauw is niet zo licht te scheiden,
Daar 't neemt de wapens, met beleid en toeleg, aan:
't Leid die niet neêr voor dat hun oogwit is voldaan.
Neen, 't eerst geplengde bloed, hen spattende in hunne oogen,
Noopt hun verwoedheid, bluscht hun vrees en mededoogen.
| |
Vyfde tooneel.Prusias, Flaminius, Arsinoë, Attalus, Cleone, Araspes.
Araspes.
Myn Heer, 't volk rot nu meer, dan 't immer deê voorheen,
Van alle plaatsen zaam. Uw Lyfwacht zelf, te onvreên,
Verloopt van tyd tot tyd, en alles doet my vreezen,
Dat Nicomedes in myn magt niet lang zal wezen,
Ik kan niet langer voor hem instaan.
Prusias.
Laat ons dan
Dit Voorwerp van 's volks gunst, zo dra men immer kan,
Hen geeven. Laaten wy dit volk vol trouwloosheden
Gehoorzaam zyn, daar zy, hun Konings magt vertreeden,
Een ander kiezende; laat ons voldoen hun eisch,
En, uit de vensters van ons koninglyk Paleis,
Vorst Nicomedes hoofd zyn waardige onderdaanen
Toewerpen, om een weg tot stilstand hen te baanen.
Attalus.
Helaas! myn Heer . . . .
| |
[pagina 473]
| |
Prusias.
Zo komt hy weêr voor hun gezicht.
'k Ben dit aan 't volk, dat hem zo eischt, op 't minst verpligt.
Attalus.
Helaas! myn Heer, hier meê zult gy ons aller leeven,
Dat u getrouw is, aan 's volks dolheid overgeeven,
En gy loopt zelf gevaar van hunne spoorloosheên.
Prusias.
Men moet dan volgen straks 't begeeren van 't Gemeen,
En Nicomedes, met myn kroon, hen zelf opdraagen.
'k Heb dan geen and're keur, als die van hun behaagen;
En, blyft het meester, in myn leeven in 't geweld
Van die hen ophitst.
Flaminius.
Schoon uw opzet waar verzeld
Van 't recht, staat 's Prinsen lot, myn Heer, aan uw behaagen?
Hy is, als Gyzelaar, aan Romen opgedraagen,
Uw Zoon niet meer: en als zyn Vader dit vergeet,
Moet ik 't onthouden, en verklaaren, al het leed,
Dat hem mogt treffen, zal my zelf ook overkoomen:
'k Moet voor hem instaan by den Raad en 't Volk van Romen.
Zo gy hem kwyt wilt zyn, daar 's een geheime poort
Aan uw Paleis, waar door men hem licht ongestoord
Brengt aan de Haven, daar myn Zeegalei gelegen
Reisvaardig wacht. Indien gy hier toe zyt genegen,
Zo staa my toe dat ik vertrekke, op dat elk ziet
Dat Romen, niet zo wreed, een zachter wet geniet.
Bestaa niet, tot haar hoon, beroofd van mededoogen
En pligt, haar Gyzelaar te dooden voor myne oogen.
Arsinoë, tegen Prusias.
Zult gy my hooren, u verlaatende op myn trouw?
Prusias.
Al wat van u komt, dat behaagt my; spreek, Mevrouw.
| |
[pagina 474]
| |
Arsinoë.
De Hemel stort my, door zyn gunst, iets in gedachten,
't Geen gy noch Romen, als mishaaglyk, kunt verachten.
Zo de Afgezant reeds tot vertrekken vaardig is,
Hy voer' zyn Gyzelaar meê zonder hindernis.
Die heimelyk weg zal ons veel voordeel geeven;
En, op dat niemand mogt uw aanslag tegenstreeven,
Vertoon u aan het volk, en vlei het met gebeên;
En, onder schyn van in verdragh daar meê te treên,
Zo hou het listig op, tot dat men buiten vreezen
Uw schip met hem, 's volks hoop, verzekerd denkt te wezen.
Indien 't dan dringt in uw Paleis, en hem niet vind,
Toon u verwonderd, en gelyk als zy gezind:
Geef Romen dan de schuld, hen hoop van die te wreeken.
Wanneer het daglicht aan den hemel door komt breeken,
Zo laat de vluchtende najaagen: toon uw vlyt,
Als of hy achterhaald zou zyn in weinig tyd;
Terwyl gy duizenden beletsels kunt verwekken,
Om uwe staatslist voor elks oogen te bedekken.
't Zal midd'lerwyl, zo lang 't met zorgen is belaân
Voor Nicomedes heil, niets durven onderstaan:
Maar blyft hy hier aan 't hof, zo is voor ons te duchten,
Dat, hy vry wordende, wy zullen moeten vluchten:
Want zo 't Gemeen den Prins tot hoofd krygt, zal 't de Kroon
Hem zeker geeven, straks hem zetten op uw troon.
Ik stel dit aan u zelf.
Prusias.
Ach! 'k merk in onze kwaalen,
Dat van de Goden in uw hart die raad komt daalen.
Myn Heer, wie vind voor ons een nutter?
Flaminius.
Deeze raad
Behouwt uw leeven, en uw vryheid, eer, en Staat,
| |
[pagina 475]
| |
En Laodise is, als voorheen, in uw vermoogen,
Maar al ons voordeel, zo gy langer toeft, vervloogen.
Prusias.
Maak straks begin.
Arsinoë.
Laat toch Araspes maar alleen,
Met drie soldaaten, u verzellen derwaarts heen,
Uit vrees dat onder meer mogt schuilen een verraader.
'k Ga my verzekeren van Laodise, en nader
Haar gaâslaan. Attalus, wat gaat gy doen?
Attalus.
Terstond
't Gemeen misleiden; by de listen, die gy vond,
Noch and're voegen.
Arsinoë.
Stel geduurig u voor oogen
Hoe dat myn lot is 't uwe, uw welstand al myn poogen,
Dat ik, om uw belang, ontzie gevaar, noch dood.
Attalus.
Ik zelf zal sterven, of u redden uit den nood.
Arsinoë.
Ga dan, myn Zoon, ga heen. 'k Zie Laodise koomen.
| |
Zesde tooneel.Arsinoë., Laodise, Cleone.
Arsinoë.
Kan dan de Muiter, daar dit kwaad uit voort komt stroomen,
Wel ongestraft zyn?
Laodise.
Neen, voor 't weinig dat uw zin
Staatzuchtig is, zo sta ik voor de straf zelf in.
| |
[pagina 476]
| |
Arsinoë.
Gy, die zyn misdaad weet, wil ook zyn vonnis spreeken.
Laodise.
't Is voor een Koningin genoeg, die ziet verbreeken
Haar strafb'ren aanslag, dat ze alleen belyd haar schuld.
Arsinoë.
Zeg dat men hem, tot straf van 't spoorloos ongeduld,
De kroon behoorde van het muitziek hoofd te haalen.
Laodise.
Neen, de edelmoedigen vergeeven licht het dwaalen:
't Is hen genoeg, wanneer zy hebben de overhand,
Hun vyand overtuigd te aanschouwen tot zyn schand'.
Arsinoë.
Men zou u lichtelyk tot vrede dan beweegen.
Laodise.
'k Heb van de Goôn een hart, vry van geweld, gekreegen.
Arsinoë.
Hoe! de onderdaanen op hun wettig Vorst met list
Vervloekt te schennen, en een doodelyke twist
Te zaaijen; 't vuur en staal de dolle muitelingen
Te geeven, om daar meê hun wettig Vorst te dwingen,
Wat is dat anders dan geweld?
Laodise.
Ik merk dat wy
Elkander niet verstaan, terwyl gy duid op my
Al 't geen ik heb gezegt op u. 'k Ben buiten schroomen
Voor my, en slechts, om u te zoeken, hier gekoomen,
Om u te hoeden, en in u de Majesteit
Voor het vergramde volk, dat, zonder onderscheid,
Ontzagh of breidel holt. Men laat' den Koning keeren,
Roepe Attalus te rug, om 't kwaad van hen te weeren,
En op dat ik den glans en 't heilige sieraad
| |
[pagina 477]
| |
Der Koningen in hen bescherm, eêr 't werd te laat.
Arsinoë.
Waar kan ooit hoogmoed, zo vervloekt als de uwe, wezen?
Gy, om wiens wil dat al dit oproer is gereezen,
Gy, die als myn Slaavin hier magt'loos leeven moet,
Gy, die my in zult staan, ten koste van uw bloed,
Voor alles dat my treft; gy durft zo stout noch spreeken,
Als of ik u moest om genade en vryheid smeeken?
Laodise.
Hardnekkig blyven, en te spreeken zulke reên,
Zo vol verwytingen, en groote spoorloosheên,
Is twyf'len aan de magt, die 'k hier heb tot regeeren.
Maar, zo 't my lustte, zou het straks, op myn begeeren,
Met u gedaan zyn. Leg my nooit te last, Mevrouw,
Dit oproer van uw volk. Zy schenden pligt en trouw:
En 't muitend vuur is waard om in al de Onderdaanen
Gestraft en uitgebluscht te zyn in bloed en traanen.
Maar voor myn deel, als zynde een Koningin, is 't my
Geöorlooft wat ik wil: 'k heb deeze muitery,
In ons verschil, om van uw list te zegepraalen,
Gemaakt. Het oorlogsrecht, dat nooit zich laat bepaalen,
Staat yder toe, in wat gelegenheid, alom
Zyn vyand schaâ te doen. Sints gy myn Bruidegom
My hebt ontrooft, zyt gy myn vyandin geworden.
Arsinoë.
'k Ben dan uw vyandin. Wie ons ook hier toe porden,
En hoe het uivall'; zo het volk, door stout bestaan,
De hofpoort inbreekt, is het ook met u gedaan:
Dat zweer ik u.
Laodise.
Gy zult dit nimmermeer volbrengen,
Of op myn graf, tot een zoenöfferhand', zien plengen.
| |
[pagina 478]
| |
't Bloed van al de uwen. Maar hebt gy, in deezen stand,
Meer Metrobatessen en Zenoos op uw hand?
Hoe! vreest gy niet dat, door myn heimelyk vermoogen,
Uw gantsche hofstoet draaft op 't wenken van myne oogen?
Weet gy wel ymand, die zich zelf zo zou verraân,
En 't licht zo moede is, om uw list ten dienst te staan?
Ik wil geenszins in uw Bithinië regeeren.
Men wyz'me een weg om naar Armenië te keeren:
En, tracht ge uw ramp te ontgaan, zo geef myn Bruidegom,
Die gy toch vruchteloos geboeid houd, wederom.
Arsinoë.
Gy moet hem op den weg naar Romen wederhaalen:
Flaminius leid hem daar heen, en kan uw kwaalen
Verlichten; hem aan weêrgeeven. Doe met vlyt
Hem straks naroeijen. Hy 's in zee reeds: spil geen tyd.
Laodise.
Ach! kan dit zyn?
Arsinoë.
Ja, 't is de waarheid.
Laodise.
Wil dan beeven
Voor al de woede daar myn ziel toe word gedreeven.
'k Heb, na deeze euveldaad en doodelyken slag,
Geen edelmoedigheid, noch deernis, noch ontzagh:
Gy zult my borg staan voor zyn leeven, tot myn handen
Hem hebben vry gemaakt. 'k Zal zyn vervloekte banden
Tot binnen Romen gaan vermorzelen, met al
Uw volk, en 't myne: want de groote Hannibal
Nam 't voor onmoog'lyk, en een spoorloosheid der zinnen,
Om Romen elders meer te willen overwinnen
Dan in Italiën. Elk zal my zien, in 't hart
Van haaren staat, myn woede uitvoeren tot haar smart,
| |
[pagina 479]
| |
Met duizend, duizenden van helden haar bestryën,
En, onder myne wraak, haar vuige dwinglandyën. . . .
Arsinoë.
Gy wilt dan eind'lyk in Bithinië gebiên;
En, wezende zo dol, als wy u heden zien,
Zal u de Koning wel voor hem gebieden laaten.
Laodise.
Ja, 't zal gebiên, en doen geen onrecht aan zyn Staaten:
Want Koning zynde in schyn, heeft hy geen onderscheid,
Of ik, of Romen, voor hem heersch'. Maar 't lot geleid
Een tweeden Gyzelaar gelukkig in myn handen.
| |
Zevende tooneel.Arsinoë, Attalus, Laodise, Cleone.
Arsinoë.
Prins, hebt gy hun vertrek gezien van deeze stranden?
Attalus.
Ach!
Arsinoë.
Spreek.
Attalus.
De Hemel stort ons noch in dieper druk!
Prins Nicomedes is 't ontvlucht, tot zyn geluk.
Laodise.
Mevrouw, vrees nu niet meer voor myn gerechten tooren:
'k Voel de edelmoedigheid weêr in myn ziel herbooren.
Arsinoë.
Schept gy vermaak in my te ontstellen?
Attalus.
Neen, Mevrouw;
Vlei u hier meê niet dat ik zelfs dit denken zou.
Araspes was met hem tot aan de deur gekoomen,
| |
[pagina 480]
| |
Waar uit Flaminius zyn weg reeds had genoomen,
Als d'ongelukkigen wierd, van een sterke hand,
Een pook in 't hart gedrukt: hy valt, in deezen stand,
Al schreeuwende en verbaasd, voor Nicomedes voeten;
En zyn gevolg, bevreesd van 't zelfde lot te ontmoeten,
Nam straks de vlucht.
Arsinoë.
Wie of aan deeze deur den moord
Heeft kunnen doen, waar door onze aanslag is verstoord?
Attalus.
Een weinig krygsliên, die hem scheenen te bewaaren,
En 's Prinsen . . . .
Arsinoë.
Ach! men vind alom veel moordenaaren,
Verraader, schelmen, die hun koningen verraân,
En weinigen die hen getrouw ten dienste staan.
Wie zeide u deeze maar'?
Attalus.
Araspes voor zyn sterven.
Maar daar's noch meer waar door men alle hoop moet derven.
'k Liep naar myn Vader, om hem tegen het geweld
Te hoeden; doch te laat: de Vorst, van vrees bekneld,
Was in een boot gestapt, ontvluchtende zyn kwaalen,
Om noch Flaminius, waar 't moog'lyk, te achterhaalen,
Die licht geen minder schroom, noch smarten hebben zal.
| |
Achtste tooneel.Prusias, Flaminius, Arsinoë, Laodise, Attalus, Cleone.
Prusias.
Neen, neen, hier ziet ge ons beide, om, in dit ongeval,
U te beschermen, of te sterven voor uwe oogen.
| |
[pagina 481]
| |
Neen, laat ons sterven: laat ons sterven, onbewoogen;
Ons leeven eindelyk onttrekken, 's vyands wraak,
Aan hem belettende de glory en 't vermaak,
Dat hy aan ons niet zyn geweld kan laaten blyken.
Laodise.
Die wanhoop kan den Prins veel meer verongelyken,
Dan of gy hem noch eens naar Romen zond. Mevrouw,
Gy moest hem kennen, en, terwyl hy heeft myn trouw,
U zelf verzekeren dat hy myn deugd is waardig.
'k Verachtte hem, indien zyn hart niet zo rechtvaardig
Als edelmoedig was, en aan het myne niet
Voldeed alle achting, die hy voor my blyken liet,
Zich altoos toonende gelyk van ziel en zeden.
Maar 'k zie den Held voor u verschynen: gy kunt heden
Oordeelen, of ik ken zyn deugd, en hy zyn pligt.
| |
Negende tooneel.Prusias, Nicomedes, Arsinoë, Laodise, Flaminius, Attalus, Cleone.
Nicomedes.
't Is alles stil, myn Heer: een wenk van myn gezicht
Kon, op een oogenblik, het volk in rust doen keeren.
Prusias.
Hoe! komt gy in myn hof my noch zo trots braveeren,
Gy, Muitemaaker?
Nicomedes.
Dit 's een naam, dien 'k niet verdien.
'k Verschyn hier niet om u een Slaaf te laaten zien,
Die ongehoorzaam heeft verbrooken zyne banden,
Maar zulk een Onderdaan, die trouw, in uwe handen,
| |
[pagina 482]
| |
Uw ryksgezagh op nieuw herstelt in rust en vreê,
Dat ander staatsbelang, als 't myne, wag'len deê.
Niet dat ik Romen hier een misdaad aan wil wryven:
Neen, 't volgt haar spoor op van staatkundige bedryven;
En haar Gezant voldoet zyn pligt en trouw, als hy
Tracht onder ons verdeeld te zien uw heerschappy.
Doch laat u nimmer hier toe dwingen. Wil my geeven
Uw gunst, en Romen zal voor uw vermoogen beeven.
Vergeef ook d'yver van uw volk: 't verviel alleen
Uit deernis met myn ramp tot deeze spoorloosheên.
Vergeef een schuld, die zo noodzaakelyk moest wezen,
Waar door uw heil eerlang zal zyn in top gereezen.
Tegen Arsinoë.
Geef gy my ook uw gunst, genade in plaats van straf;
Gedoog dat ik u mag aanbidden tot myn graf.
Ik weet door welk een drift dat gy my dus waart tegen:
De moederlyke zucht, tot 's Broeders roem genegen,
Wenscht hem tot Koning; en ik zweer u, dat ik zal
Daar zelf toe helpen, zo ge alleen, in dit geval,
Gedoogen kunt, dat hy die werd door myn vermoogen.
Ja, 't weet in Asië, door duizend zegeboogen,
Noch Ryken, met dees arm, te winnen, om daar meê
Zyn hoofd te kroonen. Kies, Mevrouw, myn hand is reê;
Kies van wat Ryk gy wilt dat hy zal zegepraalen:
Gebiê my, en ik zal u daar de kroon van haalen.
Arsinoë.
Wilt gy uw zegen dan zien onbepaald, myn Heer,
En, hebbende in uw magt myn leeven en myn eer,
Met uw grootmoedigheid, die 't al kan overwinnen,
Noch triomfeeren van myn hart en van myn zinnen?
Dit hart is, tegen zo veel deugd, ontbloot van kracht:
't Verlangt om zich van zelf te geeven in uw magt.
| |
[pagina 483]
| |
Voeg by drie Scepters, die gy wint, ook deeze zegen,
En 'k zal gelooven dat ik heb in u verkreegen
Een tweeden Zoon.
Prusias.
Mevrouw, 'k geef me, in 't gezicht der Goôn,
Meê over, en geloof dat deeze groote Zoon
Myn grootste glory is. Prins, laat ons heden hooren,
In deeze vreugde, van den Hemel ons beschooren,
Aan wien wy zyn verpligt dat gy 't ontkoomen zyt.
Nicomedes.
Die Held hield zich voor my verborgen op dien tyd,
Maar eischte van my af, na 't redden van myn leeven,
Myn zegelring, die hy me op morgen weêr moet geeven.
Attalus.
Laat toe dat ik u met myn hand dien aan mag biên.
Nicomedes.
Ach! dat myn Broeder, die my liet dit proefstuk zien,
Steeds vorstlyk is, om nooit die eerzucht te verkleinen!
Neen, Attalus is nu geen Slaaf meer der Romeinen,
Maar een grootmoedige Verlosser van zyn bloed.
Gy hebt, myn Broeder, door uw eed'len helden moed,
Met my, den Koning en de Koningin ontslaagen
Van boeijens, u en haar van eeuwig die te draagen.
Maar waarom u bedekt in 't redden van den Staat?
Attalus.
Om, zonder my, uw deugd volmaakt te zien den haat,
En de onrechtvaardigheid verwinnen onbezweeken;
Ja, om, waar' dit mislukt, u en my zelf te wreeken.
Maar 'k bid, Mevrouw . . . . .
Arsinoë.
Het is genoeg; 'k zie nu de list
Volbragt, die gy voor my zo te verbergen wist.
| |
[pagina 484]
| |
Tegen Nicomedes.
En nu myn Zoon het kwaad, dat ik u toe wou voegen,
Belet, schep ik hier in een dubbel vergenoegen.
Nicomedes, tegen Flaminius.
Daar is geen eed'le ziel die niet op 't hoogst begeert
De eer van uw vriendschap, en als een geluk waardeert;
Maar wy verfoeijen die met zulk een last te draagen,
Daar de Romeinen steeds de Koningen meê plaagen:
Wy eischen die, doch vry van uw geweld en magt;
Of uwe vyandschap, die ik zo wreed niet acht.
Flaminius.
De Raad moet hier meê naar zyn welgevallen leeven;
Doch ik durf midd'lerwyl u wel verzeek'ring geeven,
Dat gy zyt de achting der Romeinen dubbel waard,
En dat zy zullen, ziende uw edelmoedig' aart,
Gelooven, dat ze in u een dapper Vyand vinden,
Zo ze u aan zich niet, als een trouwen Vriend, verbinden.
Prusias.
Laat ons, nu dat wy weêr verëenigd zyn, myn Zoon,
Danköfferhanden gaan bereiden voor de Goôn,
En smeeken hen dat wy, by dit geluk, bekoomen
De vriendschap en de gunst des Raads en volks van Romen.
Einde van het Vyfde en Laatste Bedryf.
MDCXCII. |
|