Mengelpoezy. Deel 2

[p. 403]

Tweede morgenzang.

Hoe heerlyk komt de Zon verschynen!

Zo schoon, zo prachtig opgekleed,

Gelyk een Bruidegom die treed,

Verlatende de nachtgordynen,

Met vrolykheid de slaapzaal uit,

Naar zyn bekoorelyke Bruid.

Hy komt in 't gloeijend Oosten bloozen,

Verlichtende alles door en door:

De Alzegenaar bereid hem 't spoor,

Bezaaid met hemeldouw, met roozen

En witte lely, welkers mond

Het goud draagt van den Morgenstond.

't Heelal, aanschouwende het wezen

Der Zon, is op een oogenblik

Ontlast van duisternis en schrik,

En al wat ooit den nacht doet vreezen;

Om in dit alverkwikkend Licht

Te spieg'len 't vrolyk aangezicht.

Zo blinkt het alles door die straalen;

Daar alles God ter eere kweelt,

En Leevenwekker vrolyk speelt

Door boomen, weiden, duin en daalen.

Natuur, verrukt, slaat zelfs de maat

Ter eere van den Dageraad.

[p. 404]

 

Zo laaten bron en beek zich hooren,

 

Al juichende, langs 't leutrig riet,

 

Tot God het dankbaar Morgenliet;

 

Terwyl een galm van Hemelkooren

 

Den dag groet op een hooger wys,

 

Den Schepper en het Licht ten prys.

 

 

 

Ontwaak, myn ziel, eens na 't lang slaapen,

 

Nu 't ligchaam, weêr op nieuw ontwaakt,

 

De vruchten van het daglicht smaakt,

 

Waarom het zichtbaare is geschaapen:

 

En tracht eens naar 't ontzichtbaar Licht,

 

Daar alle waereldglans voor zwicht.

 

 

 

Op, op! uw Heilzon is verscheenen.

 

Aanbid en loof die Majesteit,

 

Te pryzen in alle eeuwigheid.

 

Ga voor zyn aangezichte heenen;

 

Op dat uw ziel verschynen mag

 

Daar 't nimmer nacht is, eeuwig dag,

 

En 't heilig Licht is opgereezen

 

Van 't eind'loos schoon, en blinkend Wezen.