|
| |
| |
| |
Lykklagt over den heere Pieter Bernagie, arts, en hoogleeraar der Geneeskunde.
Aan den heere Pieter Nuyts, officier der Vryheid Etten, Leur en Sprundel.
Heer NUYTS, om uw geleerd Gedicht,
Grootmoedigheid, en deugd verheven,
Gy, die BERNAGIE acht als een Licht
Der Kunst, en waard een langer leeven;
Terwyl zyn dood uw hart doorwond:
Vergun myn Zangster, in haar lyën,
Dat zy, met een besturven mond,
V haare Lykklagt toe mag wyën,
En de uwe, met een droeve groet,
Van 't Y naar d' Aastroom roll' te moet.
Moet ik Bernagie zien beschreijen?
Dat onwaardeerb're leevensvuur
Gebluscht, zo groot een Geest verscheijen?
Zo groot een Geest. als ooit Natuur
Gewoon is in een eeuw te geeven?
Het lyf en de aard' was hem te kleen:
| |
| |
Hy poogde in ruimer lucht te zweeven.
Och! och! deeze eed'le Geest verdween!
En kan ik noch myn adem haalen,
Daar ik hem zie ten graave daalen?
Komt Zanggodinnen, op uw beurt:
Helpt my myn laatsten pligt volbrengen
By 't Lyk, wel waard van u betreurd:
Wilt uwe met myn traanen mengen,
Getroffen van zo zwaar een slag.
Zo komt de Donder aangeronnen,
En werpt, voor 't opgaan van den dag,
Daar alles is van schrik verwonnen,
Een diepgewortelde Eik om veer,
Of slaat een hoogen Ceder neêr!
Och! de Eer van Febus grootste Zoonen,
Ja Febus zelf gelyk, als hy,
Vol kunst, op doorgeleerde toonen,
By elk uitmuntte in Poëzy;
Of, daar zyn yver in 't geneezen,
Alom geroemd, bemind, geächt,
Een Hulp, een Toevlucht plag te wezen:
Die Held, die 't sterfelyk geslacht
Den Dood ontrukte, en zyne plaagen,
Legt zelf nu van den Dood verslaagen!
Apol' had gaarne, in zulk een leed,
Zyn Eskulaap te hulp gekoomen,
Zo 't strenge Noodlot niet te wreed
De kruiden had hun kracht benoomen.
Hy zalft, hy koestert 't kwynend hart
Vergeefs, en heeft zyn droevige oogen,
| |
| |
De weêrpyn voelende dier smart,
Met eene donk're wolk omtoogen,
Om niet te aanschouwen 't oogenblik,
Dat reeds verwacht den laatsten snik.
Ja, Febus, wyk vry met uw straalen.
Verberg, verberg uw gouden glans.
Uw blonde kruin, gewoon te praalen
Met een gewyden lauwerkrans,
Dekk' thans met lykcypres zyn hairen.
Vervul met treurgezangen 't oor,
Nu, op den middag van zyn jaaren,
Dien Guldemond, die, in uw Koor,
Liet zo veel wyze Orakels slippen,
De veege ziel zweeft op de lippen.
De naare en duist're Nacht genaakt,
Die zulk een Licht zal doen verdwynen.
Hy, schoon van Febus rouw geraakt,
Kwam nooit noodlottiger verschynen:
Hy voert in zyn lievrei den Dood:
Die treft Bernagie, en stopt zyn ooren
Voor 't kermen in dien bangen nood.
O Nacht! och! waart gy nooit gebooren!
Bedroefde Nacht! gy zult voortaan
Niet meer ten rei treên met de Maan.
Maar, welk een aangenaame Klaarheid,
Wat ongewoon en blinkend licht
Verschynt, in deeze duist're naarheid,
Voor 's waerelds treurig aangezicht?
Het is Bernagie, om hoog verheven,
Die, reeds veranderd in een Ster,
| |
| |
Om eeuwig na zyn dood te leeven,
Heelt 's lyders weedom noch van ver.
Men kan, uit d'eed'len zwier en trekken,
't Vergoode Wezen klaar ontdekken.
Doorluchte Geest, die, om uw deugd,
In ruimer lucht moogt adem haalen,
En, eindeloos, in rust en vreugd,
Van Dood en Droefheid zegepraalen!
My dunkt dat gy myn Lykklagt hoort,
En met uw licht bestraalt van boven.
Blink, schoone Ziel, blink ongestoord!
Myn Zangster zal uw Gaaven looven,
Al de Aard vervullen met uw Naam.
Overleeden den XXVIIIsten van Slagtmaand, MDCXCIX.
|
|
Auteursrechtvrij