|
| |
| |
| |
Op de dood van den eerwaardigen en hooggeleerden heere Bernadus Somer, Bedienaar des Goddelyken Woords te Amsteldam.
Gods Volk, tot over 't hoofd in smart
Begraven, en met rouw behangen,
Voelt, met de traanen op de wangen,
Op nieuw een diepe wond in 't hart.
Och! och! wat vreeselyke slaagen!
Met welk een onverwachten druk,
En onherstelbaar ongeluk,
Belieft het God zyn Kerk te plaagen!
Daar leit nu Sions hoop om veer!
O Amsteldam! nu moogt gy weenen,
Uw Somerzon heeft uit gescheenen.
't Godvruchtig voorbeeld is niet meer,
| |
| |
Dat elk kon tot de deugd ontvonken;
In 't welk men heerlyk 't heilig licht,
't Geen klaar op Moises aangezicht
Door Godlyke yver heeft geblonken,
Herbooren zag met zo veel glans,
Wanneer het zyne vruchtb're straalen
In 't diepste van den geest liet daalen,
En voerde dien van trans tot trans,
Op vleugelen van zyn gebeden,
In Paradyslucht, daar de gloed
Van Christus uitgestorte bloed
Getuigt van Gods barmhartigheden.
Met welk een yver zocht die Held
Het zaad van 's Heeren Woord te kweeken!
Te wieden 't onkruid der gebreken!
Te zuiveren het Zieleveld,
Door zyn gebeden en zyn zuchten!
Door staadig arbeid zonder rust,
Om God op te offeren, met lust,
Een ryken oegst van dierb're vruchten,
't Geloof en hun bekeering waard.
Terwyl hy met zyn leer en leeven,
Een spoor baande om hem naa te streeven,
Daar hy gewandelt heeft op Aard,
Gelyk een vreemd'ling, om hier boven,
In een verheerelykten stand,
Zyn God in 't Hemelsch Vaderland
Volmaakt te lieven en te looven.
| |
| |
Daar proeft hy nu 't gehoopte zoet.
En 't geen hy sterflyk kwam te zaaijen,
Zal hy met vreugd onsterflyk maaijen,
En zien 't voorheen verbeelde goed
Verheerlykt aan met zalige oogen,
Daar zyn geloof hem heenen droeg.
Maar ach! maar ach! hy is te vroeg,
Te ontydig Gods Gemeente onttoogen.
Die groote Veldheer van Gods kerk,
Verwon den Hemel met zyn stryden
Door 's Waerelds rampen, druk en lyden,
En rust van zyn Godsdienstig werk.
Zo stort die aangenaame Ceder,
Wiens schaduw 't heilig Libanon,
Verkwikken en vertroosten kon,
In 't schoonste van zyn bloeijen neder.
Die Eng'letong is spraakeloos.
Men ziet zyn Godgewyde lippen,
Die melk en honig lieten slippen,
Helaas! geslooten voor altoos!
Zyn stem, die Sion klonk door de ooren
In 't hart, als een bazuin, en klaar
Wees naar God Jesus Zoenältaar,
Heeft eeuwig zyn geluid verlooren.
Die Hemelsche oogen, daar voorheen
Het licht van alle profecyën,
't Geen dringt door eeuwen, rampen en tyën,
Zo helder blonk, zo dagklaar scheen;
| |
| |
Zyn in een droeven nacht gedompeld;
Een nacht, die ongeneesbaar smart.
Zyn snelle dood heeft yders hart
Meer als zyn eigen overrompelt:
Dat leefde staâg zo 't sterven zou.
Treur nu, ô troostelooze Schaapen!
U wakk're Harder is ontslaapen.
Vergeet nooit zyne liefde en trouw.
Vermogt zyn doode mond te spreeken,
Die vaak u heeft aan 't hart geraakt,
En dag en nacht voor u gewaakt;
Hy zou, hy zou noch boete preeken,
En wenden uw verdiende straf,
Ja, u by God, waar 't mooglyk, draagen.
Waar vond men ooit meer stofs tot klaagen?
Uw Vruchtb're Somer daalt in 't graf;
Terwyl hy leeft op alle tongen,
Zo lang Gods glory word gezonden.
Overleden den IIIden van Zomermaand, MDCLXXXIV.
|
|
Auteursrechtvrij