Mengelpoezy. Deel 2(1731)–Katharina Lescaille– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 335] [p. 335] Op het afsterven van den eerwaarden en hooggeleerden heere Gualterus Boudaan, Bedienaar des Goddelyken Woords te Amsteldam. Hef aan met jamm'ren, klaagen, weenen. De Zon der Godgeleerdheid is, Helaas! te vroeg van de aard' verdweenen; Dat Licht verkeerd in duisternis, Gelyk een schaduw der gedachen. Die Godgewyde Guldemond, Begaafd met zo veel Hemelkrachten, Die 't merg van 't oude en nieuw Verbond, En Gods geheimen openbaarde, En Moises Wetboek, door zyn licht, Tot in den diepsten grond verklaarde, En openlei voor elks gezicht, Is spraakeloos, en zonder leeven. Wy missen dat volmaakt Verstand Het geen zo vaak den Dood deê beeven. Hoe klonk die trouwe Boetgezant, [pagina 336] [p. 336] Als Gods bazuin in 't hart, door de ooren, Als hy de zondaars heeft bekeert, En door zyn yver hen liet hooren De straf der Wet, die 't goeddoen leert! Of al hy heilzaam van zyn lippen, Tot troost van 't hoopelooze hart, Den balsem der Genaê liet slippen, En heelde de opgekrabde smart. Zo kon die Zielärts elk geneezen. Als Moises heeft hy 't volk geleid, En 't Hemelsch Kanaän geweezen In Jesus goedertierenheid. Maar ach! dat voorbeeld aller vroomen, Dat hier met God gewandelt heeft, Is ook als Henoch opgenoomen: Hy is niet meer: hy heeft geleeft: Wat is 'er al in hem verlooren, Wy zien, helaas! en zien hem niet, Wy hooren zonder hem te hooren. O ongeneeselyk verdriet! O slag! ô droevigste aller slaagen! God rukt zyn Helden in het graf, Als hy zyn Kerk en volk wil plaagen; En dreigt met zyn gevreesde straf. Nu zal hy nooit meer uit het midden Van Gods gemeente op Horeb gaan, De welverdiende straf verbidden, En voor ons in de bresse staan, [pagina 337] [p. 337] Noch 't Neêrlandsch Ninive bekeeren In Amsteldam: hy zal niet meer Het licht, den weg, de waarheid leeren, En yv'ren voor Gods heilige eer. Hy is ten einde van zyn daagen, Hy heeft volbragt, hy heeft volstreên. Door 's Vaders eeuwig welbehaagen Is hy om hoog ons voorgetreên: Wy zien hem naa met schreijende oogen, En blyven in zyn deugd en licht, In zyn geleerdheid opgetoogen, Die elk noch naa zyn sterven sticht, En van den Dood kon zegepraalen. Hy leeft hier eeuwig in zyn werk. Men laat dan op zyn grafzark maalen: Het Wonder van onze Eeuw, en Kerk, Boudaan, dat Licht met zo veel gaaven, Leit hier, en in elks hart begraaven. Overleden den XVden van Sprokkelmaand, MDCLXXXIV. Vorige Volgende
Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij
Auteursrechtvrij