Mengelpoezy. Deel 2

[p. 315]

Lyk- en grafdichten.

[p. 317]

Amsteldam in rouw over de dood van den grootachtbaaren heere d^r. Joan Blaeu, Oud-schepen en Raad. enz.

Hoe treurig klaagt nu 't magtig Amsteldam!

Het laat het hooft van groot smarten hangen:
Een traanenvloed stroomt droevig langs de wangen,

Om Blaeu, het hooft van zyn doorluchten Stam,

Door doods geweld (ach, ach!) ter neêrgeslaagen;

Om zulk een zuil van deeze Stad, en Staat.

Dit tuigt aan 't Y de Rechtbank en de Raad,

Wier last hy met zyn schouderen holp schraagen.

Hoe blonk hy uit in arbeid, moeite en zorg,

Om voor het Land en vryheid staâg te waaken!
De burgerliefde in 't aanschyn stond te blaaken:

Hy was voor hen een vast wagenborg.

Geen wonder dan, dat dankbaare Amstelaaren

In hem den roem van hunne wapenkroon

Beschreijen, met een jammerenden toon,

En zucht op zucht met bitt're traanen paaren.

[p. 318]

 

Maar 't leeven van dat Licht is uitgebluscht;

 

Die Zon zo ryk van heerelyke straalen,

 

Om boven zon, met grooter glans te praalen,

 

Daar hy eerst recht, bevryd van Staatzorg, rust.

 

Laat vry de nyd aan zy gebeente knaagen:

 

Zyn wysheit, trouw, en gloriryke naam,

 

Zyn overlang op vleugels van de Faam,

 

Langs land en zee, aan 's Waerelds eind gedraagen.

 

Dies zal de deugd des treffelyken Mans,

 

Die 't Aardryk zelf een Waereld heeft gegeeven;

 

Onsterflyk na zyn dood voor eeuwig leeven,

 

Zo lang het licht straalt van des hemels trans.

 

Hy sterve ook nooit in zyn beroemde looten,

 

Wier deugden lang aan Amstels burgery

 

Betoonden klaar uit welk een Stam dat zy,

 

Tot yders heil, vergeefs niet zyn gesproten.

 

Dit zy tot troost van Gysbrechts Stad, die schreit,

 

En nevens my in rouw begraven leit.

Grafschrift.

Hier rust de braave Blaeu, een wonder van zyn tyd;
Wiens trouw, van deugd bemind, van de afgunst wierd benyd:
De roem van 't Y, wiens ziel ten hemel is verheeven,
Te waardig om hier in de ondankbaare eeuw te leeven.

Overleden den XXVIII^sten van Wintermaand, MDCLXXIII.