|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Jacob Coesaart, en jongkvrouwe Ida Arnold.
De Huwlykshymen, die gewyde vlammen sticht,
Verkwikt en onderhoud al 't menschdom met zyn licht,
Dat onuitbluschlyk blaakt, aan 't eeuwig vuur ontsteeken,
Waar meê Prometheus in zyn kleibeeld wist te kweeken
't Zielvoedend leeven, aan natuur zo wellekom.
Het lust hem, die u blaakte, ô braave Bruidegom!
Door zyn vergooden gloed, u, met uw Bruid, te leijen,
Naar 't Altaar, toegejuicht van schelle bruiloftsreijen,
Daar hy uw Echt, alom geroemd, wyd plegtig in;
Voorspellende u, de nyd ten trots, dat uwe min,
Door overvloed van vreugd, door overvloed van zegen
En vergenoegen, met geen schatten op te weegen,
Zal bloeijen, en zyn licht steeds blaaken, ongeschend,
Om uwe trouwkoets tot uw laatste leevensënd.
| |
| |
O nooitvolpreezen Bruid! wat 's uw geluk volslaagen,
Bevallige Ida, die uw lieve lentedaagen,
Uw pas ontlooken jeugd, in 's leevens morgenstond,
Aan eenen Minnaar, zo volmaakt van deugden, gont,
Wiens edelmoedig hart, geprikkeld van zyn lyden,
Moest in het veld der Liefde, om 't uwe, zo lang stryden;
Nu tusschen vrees en hoop, nu droef, dan bly te moê,
Tot gy 't hem legt, ten prys van overwinning, toe:
Daar gy zyn smart, waar in gy reeds zo diep komt deelen,
Met lonkjes, lagchjes, en met kusjes poogt te heelen;
En hy zo teder, van uw weêrmin overtuigd,
Den zoeten honig van uw lekk're lipjes zuigt?
Terwyl hy, door uw glans en gaaven opgetoogen,
In 't vriendelyke licht van uw bekoorlyke oogen,
In 't aangenaame blank en blos van uw gelaat,
Veel schooner blinkende als een lentedageraad,
Zich zelven spiegelt, en verkwikt zyn hart in 't blaaken.
Zo kan zich Febus met de blonde Mei vermaaken,
Wanneer hy, gloeijende van liefde om 't hoofd, belonkt
't Minkweekende gelaat, haar koele borst ontvonkt,
En zy een roozegeur vermengt met zyne straalen,
Verwelkomt en begroet van duizend nachtegaalen.
Zo streelt ook Peleus, nooit verzaad noch moê gekust,
De blanke Thetis in een zee van minnelust;
Terwyl de jeugdige Najaaden vrolyk kweelen,
De jonge Tritons op kinkhoorens dartel speelen,
Vrouw Doris voert den rei ten dans op deezen toon,
En 't Zeehof schatert, zulk een blydschap ongewoon.
| |
| |
Maar kan Coesaart wel zyn verwondering betoonen,
Nu tevens hem 't geluk en weelde toe komt stroomen,
Als hy uitmunten ziet in 's ligchaams schoone leest,
Van zyne Mingenoot, noch schooner ziel en geest,
En zuiv're zeden, van natuur haar aangebooren?
Dan pryst hy 't huwlykslot, hem van om hoog beschooren:
Dan roemt hy zyne Bruid, en van zyn edel vier
Genoopt, haar ryk vernuft, en deugden op zyn lier,
Die eindeloos haar zal verheffen en waardeeren.
De Reijen zingen, op dien toon, zyn min ter eeren,
En Y en Amstelstroom met aangenaam geluid:
Hun klanken rollen, van de winden niet gestuit,
Langs zachte golfjes heen: de Waternimphen danssen,
Op 't ruischend zoch, bestraald van 't licht der bruiloftsglanssen:
Haar boezems blaaken meê, ontvonkt van zulk een gloed,
Waar uit de Zeevaardy ziet alle heil te moet;
Terwyl de Koopfortuin, den Bruidegom genegen,
Zyn Echt een stut zal zyn door allerleyën zegen,
Tot roem, tot glory van de Beurs van Amsteldam.
Zo bloei steeds Heer Coesaarts, zo bloei Heer Arnolds Stam,
Die eeuwig zullen in hun Telgen zich verheffen,
Als eikenboomen, van geen bliksemen te treffen;
In welkers schaduwen 't verëende Paar, gerust,
De goude Bruiloft viere in onbepaalde lust.
Zo moet dit huwlykslicht, met zulke schoone straalen
Als 't oprees, spade, en als de Zon, vol glory, daalen.
Verëend den XXXsten van Lentemaand, MDCCX.
|
|
Auteursrechtvrij