|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Cornelis Marchant, en mejufvrouwe Christina Uilenberg.
Heer Marchant ziet, na veel klaagen,
't Vrolyk einde van zyn druk,
En den dag van zyn geluk,
Door een nacht van zorgen, daagen;
Dag, die vol van hemeldouw,
Zegent zyn geroemde trouw.
Dag, die hem doet adem haalen,
En, met leevend goud gehuld,
Al zyn wensch en hoop vervult;
Dag, die, met vergoode straalen,
't Wierook, van de Min gekweekt,
Op het echtältaar onsteekt.
Wat kan hy nu meer begeeren,
Voor zyn liefde, voor zyn vreugd,
In het blaakenst van zyn jeugd,
Daar hy bly mag triomfeeren;
Daar zyn trouw word mild beloont,
En met mirtheblaân gekroont?
| |
| |
Niets behoeft hy meer te vreezen,
Gaande stryken met den buit,
Met Christine, een schoone Bruid,
Om haar gaaven hoog gepreezen,
Zelfs den dag verheugt en 't licht.
Liefde maalde, in haar gedachten,
De eed'le deugden van Marchant,
Zyne trouw, zyn kloek verstand,
En al wat een maagd mag achten
In een minnaar, die volmaakt,
Die standvastig vryt en blaakt.
Zy moet eindelyk meê leeren,
Hoe ze ook 't huwen heeft gehaat,
Dat de Liefde zich nooit laat
Van een fiere maagd braaveeren,
Buigende voor 't zoet geweld,
Dat al 't Aardryk wetten stelt.
Laat vry Atalante vluchten
Voor Hippomenes, die 't spoor
Van haar voeten nooit verloor:
Laat zy loopen, laat hem zuchten;
Eind'lyk heeft hy ze achterhaalt,
Nu ziet hy in 't licht der oogen,
Van zyn leevens zonneschyn,
Van de aanvallige Christyn,
Straalen 't minlyk mededoogen,
En vol vreugd, ter goeder uur,
Vonkjes van 't Idalisch vuur.
| |
| |
Hy gedenkt niet meer aan 't lyën,
Zacht gestreeld van 't bruiloftslied,
Noch het doorgestreên verdriet
Van zyn blaaken, van zyn vryën,
Nu Christina, 't weig'ren moê,
Hem reikt bei haar armpjes toe.
Even als des Hemels zegen,
Boomen, bloemen, kruid en plant,
Na een heeten zonnebrand,
Opluikt, door een frisschen regen,
Laaft haar weêrmin zynen gloed,
Ziedende door al zyn bloed.
Zy, die kwam zyn vlam te ontsteeken,
Zal ze ook blusschen, stond op stond,
Met de kusjes van haar mond;
Mond, vol tym en honigbeeken;
Die in 't vriendelyk gelaat,
Schoonder als de dageraad
Vrolyk bloeijen, vrolyk bloozen,
Met zo veel aanminnigheên,
Gunt ze aan haar Marchant alleen.
Ga dan, Bruidegom, ga heenen:
Wyd uw heilryk huwlyk in:
Pluk de vruchten van de min.
Venus Star is reeds verscheenen,
Om meê bly ten rei te gaan,
En uw vreugd ten dienst te staan.
| |
| |
'k Hoor de dart'le Minneboden,
Blinkende van hemelglans,
Gaande, op Hymens spoor, ten dans,
Uwe min ter bruiloft noden,
Ga, en kus uw schoone Bruid.
Het geluk blyve u genegen.
Eeuwig bloeije uw liefde en lust.
Geen verdriet verstoore uw rust;
En uw echt zy, door Gods zegen,
Steeds een schoone bruiloftsdag,
Dien nooit glans ontbeeren mag.
Die uw liefe en stam vergrooten.
Verëend den IIden van Herfstmaand, MDCCVIII.
|
|
Auteursrechtvrij