|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Jacob Hennebo Adriaansz. en jongkvrouwe Magdalena Barnaard.
Wie zag de Liefde ooit van des Hemels trans,
Met meerder vrucht, met vriendelyker glans,
In eene nis van diamante straalen,
En zonnegoud, op 't Aardryk nederdaalen?
Terwyl ze een geur, en dauw, vol godlyk zoet,
Verspreijende, verwekt een zuiv'ren gloed,
Daar zy door haar gewyde minnevlammen,
Te zaamen paart twee zegenryke stammen,
Aan 't Spaaren en aan d'Amstelstroom vermaard;
Om hunne trouw en deugden dubbel waard,
Dat Liefde hen poogt eind'loos te onderhouwen,
En hun geluk, door 't onderlinge trouwen
Der Telgen, steeds te kweeken onbepaald,
Zo land de Zon den waereldkloot bestraalt:
Zo moogen zy zich, als een eik, verheffen,
Van geenen ramp noch onweêrvlaag te treffen.
| |
| |
Dit heilryk Paar, gezengd van zulk een vuur,
Geleid op 't spoor, dat de edele Natuur
Voorheen bereidde en baande in 't minzieke Eeden,
Gevolgd, verzeld van duizend zaligheden,
Ziet eindelyk, met zyn verliefd gezicht,
Dien blyden dag, dat wellekoome licht,
Waar op de Min het zal door d'echt verëenen,
Zo aangenaam, zo gloryryk verscheenen;
Als of het Febus luste, om, aangedaan
Met al zyn pracht, het bly ten dienst te staan;
Terwyl hy de Aard hoort om zyn liefde zuchten,
Bezwangerd van zyn gloed met goude vruchten,
En Klitië hem, in haar troostloos lot,
Volgt, buiten hoop van 't zoet en 't lief genot.
Dus mild bestraald, verkwikt van 's Hemels zegen,
Als 't dorstig kruid door vruchtb'ren lenteregen,
Gaan zy, gekroond met groene mirth en palm,
Alom begroet met blyden galm op galm,
Naar 't echtältaar, om 't offervuur te ontsteeken,
Daar hunne trouw, van tyd noch dood te breeken,
Gestaaft word, en in eeuwig diamant
Geklonken, door des Almagts sterke hand.
Zo vast een trouw zal de Echtgenooten geeven
Volmaakte weelde, in een gezellig leeven,
Dat hier op Aarde een Paradys verbeeld;
Waar in zy, van 't geluk gevleid, gestreeld,
Zich zullen, vry van ongeval, verblyën,
En steeds elkaêr beminnen, kussen vryën,
En blaaken, door een onderlinge lust,
Die steeds gelescht, en nooit word uitgebluscht.
Dan spiegelt zich Heer Hennebo in de oogen
Van zyne Bruid: dan pryst hy, opgetoogen,
| |
| |
Haar prille jeugd, haar vriendelyk gelaat,
Dat, blinkende, als een lentedaageraad,
Pronkt schooner als de blonde Mai, met bloemen
Van frisscher glans en kleuren, waard te roemen;
Daar zeden, die een baak zyn voor de jeugd,
Haar schrand'ren geest, welleevendheid en deugd,
En al 't sieraad, waar meê zyn Uitverkooren
Is van Natuur voor hem alleen gebooren;
Voor hem alleen, daar hy, van min verrukt,
De karssen van haar lieve lipjes plukt,
Met eene vreugd, onmooglyk af te maalen.
Maar wie, wie kan zyn minnevreugd bepaalen?
Als Barnaards eenig Kroost, zyn Magdaleen,
Op haare beurt, zo vol bevalligheên,
Zo zoet, zo teêr, op haare schelle snaaren,
Met geene kunst noch klanken te evenaaren,
Verheft zyn trouw, haar wederliefde waard,
Zyn kloek vernuft, zyn edelmoedige aart,
Zyn groot geduld, gerekt met zo veel smarte,
Waar meê, waar door hy eindlyk van haar harte,
Noch nooit van liefde of minneklagt verheerd,
Ter goeder uur, gelukkig triomfeert;
Terwyl hy voelt zyn borst noch meer ontvonken,
Gestreeld door 't zoet geluid, en haare lonken.
Dan gaat het al op haar muzyk ten rei:
Dan speelt de fluit, dan klinkt de veldschalmei,
En 's dichters lier, haar kunst en min ter eeren:
De wildzang schynt op maat te kwinkeleeren:
En Filomeel, die thans haar hoon, haar leed,
Van Thereus min en wraak vervolgd te wreed,
Eêr zy wierd in een Nachtegaal herbooren,
Laat op dit feest haar orgelkeeltje hooren:
| |
| |
En 't Haarlemsch Bosch, Kupido toegewyd,
Daar Venus haar Adoom belonkt en vryd,
Verheft verheugd zyn bladerryke kruinen,
Op dit geschal, veel hooger als de duinen,
Die blinken door de bruine schaduw heen.
Hier is 't dat eerst de schoone Bruid verscheen
Aan 's Bruigoms oog: hier is het dat de liefde,
Door haar gezicht, zyn borst zo diep doorgriefde;
Hier hoorde 't stil geboomt' meêdoogende aan
Zyn klaaggebeên, als hy, met zorg belaên,
Vol hoop en vrees, om troost kwam eenzaam waaren.
Nu juicht met hem al 't Woud; nu juicht het Spaaren,
En rolt en stroomt 't nabuurig Y te moet,
Dat, met een zacht geruisch, hem vrolyk groet,
Om onder een hun gulle vreugd te mengen.
De Nimphen, die in 't koele nat zich zengen,
Gevoelende den weêrschyn en den glans
Der huwlykstoorts, gaan op het zoch ten dans
Daar zy den galm der bruiloftsreijen hooren.
Gelieven, niets moet uwe blydschap stooren:
Niets kwetse uw min. Rust op een roozebed
Vol geuren, van geenen doorenen bezet.
Des Hemels gunst zy steeds uw echt geneegen.
Zo groeije, en bloeije, in allerleijen zegen,
Tot Haarlems nut, tot heil van Amsteldam,
Heer Henneboos, met Barnaards braave Stam.
Zo moogen bei de Grootvaars in de Neeven,
't Verëende Paar ten prys, onsterflyk leeven.
Verëend te Haarlem den XIIIen van
Bloeimaand, MDCCVIII.
|
|
Auteursrechtvrij