|
| |
| |
| |
Op het huwelyk van den heere Matthys Westendorp, en jongkvrouwe Elizabeth Hartsen.
De braave Westendorp, in 't bloeijen van zyn jaaren
En lentejeugd, in 't nut der koopmanschap ervaaren,
In yver onvermoeid, in zorg nooit afgemat,
Daar 't zeilryk Y bruischt om de Beurs der Waereldstad,
't Roemruchtig Amsteldam, niet denkende om te minnen,
Terwyl de Koopfortuin geduurig streelt zyn zinnen,
En zyne wakk're vlyt met winst op winst verzoet,
En allen morgen met een nieuwen zegen groet;
Word eindelyk gewaar de Liefde en haar vermoogen,
En in zyn borst gekwetst door 't vuur der blinkende oogen
Van schoone Elizabeth, die alle harten blaakt.
Geen Boschëik word zo snel van't bliksemvuur geraakt,
Als hy, getroffen eêr hy 't denkt. Dies moet hy zwichten,
Aanbiddende die twee bekoorelyke lichten,
| |
| |
Eêr dat de vlam zyn hart en aderen verteert,
Hoe lang hy oock zich zelf hier tegen had verweert,
Het poogende in zyn borst te ontveinzen of te smooren:
Maar zonder vrucht: hy vind zyn moeite en vlyt verlooren.
De brand, te naauw geparst, barst eind'lyk feller uit.
Zo bruischt een sterke vloed, van geen geweld gestuit,
Van een verwoeden wind gedreeven, door de daalen
En koorenäkkers, in zyn vaart niet te achterhaalen.
Al wat op 't Aardryk ooit zyn geest vermaaklyk scheen,
Is geenszins hem nu zo gevallig als voorheen.
Wat is 't, in rykdom en verstand te zyn verheven,
Indien men eenzaam moet verslyten jeugd en leeven?
Indien men 't zoet genot derft van een mingenoot,
In wiens gezelligheid, in welkers zachten schoot
Men 's leevens last verlicht, begroet met lieve lonken?
Wat is een Huis, met wat sieraaden ook beschonken,
Als 't mist het vrolyk licht van 't schoone vrouwebeeld?
Een droevig nachtvertrek daar alles haast verveelt.
Dit dacht Heer Westendorp, met zyne kwaal verlegen:
Maar Liefde, die hem is, gelyk 't Geluk, genegen,
Geleid hem by de Maagd, wiens flonkerend gezicht
Het Huis te Kroonenburg met zonneglans verlicht
Aan 't Stichtsche Tempe, daar ze in hofwaranderyën,
Als een Pomone, ontschuilt de minnaars en het vryën,
Alleen verstrekkende de hulp, de hoop en troost
Der waardige Ouders; die, verheugd in 't eenig Kroost,
Dat hun de Hemel schonk met zo veel ryke gaaven,
Van 't lastig stadsgewoel bevryd en 't moeilyk slaaven,
| |
| |
Zich zelven koest'ren in een aangenaame rust.
Hier vind de Minnaar al zyn leevensvreugd, zyn lust
In 't vriend'lyk voorwerp van zyn wensch en minnezorgen,
Die nimmermeer zyn ziel verlaaten; 't zy de morgen
Zyn liefde en held'ren dag beloove, of dat de nacht
Bezwalk' die straal van hoop, en luister' naar zyn klagt.
Hy durft de Schoone pas uit diep ontzagh genaaken,
Terwyl zyn oogen zich gaan weiden en vermaaken
In haar bekoorlykheên; daar ze aan een zuiv're bron,
In koele schaduwen voor 't blaaken van de zon
Gezeten, alles brand, en met vergoode lonken,
Als Daphne, Febus doet verlieven en ontvonken,
Zelf blyvende even koel en koud, als killig ys.
Hy ziet haar dan in dit vermaaklyk Paradys,
Daar alles schynt zyn liefde en wenschen aan te kweeken,
En, van verwond'ring stom, geen eenig woord kan spreeken?
Tot hem de Liefde, die zich nooit verlegen vond,
Zyn lippen opbreekt, en in zyn verliefden mond
De woorden legt, en noopt de Maagd om hem te hooren.
Myn Schoone, (vangt hy aan) zo krachtig in 't bekooren,
Zult ghy noch langer myn getrouwe min weêrstaan?
En myn gebeden, en myn diensten fier versmaên?
Och! gy schynt myne klagt te ontvliên hoe langs hoe wreeder.
Schiep u Natuur daarom zo zacht, zo malsch, zo teder?
Laat vry Anaxareet veranderen in steen,
Die, als een harde rots, voor 's minnaars noodgebeên
Bleeft onbeweegelyk en zonder mededoogen;
Tot ze eindlyk wierd te laat met zyn verdriet bewoogen.
| |
| |
Och! volg dat voorbeeld niet; maar zie hoe alles paart;
Hoe stam op stam zich zelf vereeuwigt en bewaart;
Hoe boom, hoe bloem en plant elk hunne weêrgaê streelen,
De bosch en veldgoôn hun verliefde wonden heelen;
Ja, hoe Diana zelf, in weêrwil van de Zon,
Verleert haar fierheid, en bemint Endimion.
Verlaat toch de eenzaamheid; schroom voor de onzichtb're hoolen,
Waar in de Saters, tuk op 't minnen zyn verschoolen,
Die vaak een schoone maagd belaagen eêr zy 't weet.
Denk, denk aan Sirinx, die, van Pan te snel, te wreed
Vervolgd, hoe luid zy riep en kermde, ging verlooren:
En of hy, speelende, haar naam, haar schoonheid eert,
En maakt onsterfelyk, zy blyft in riet verkeerd.
Wat baat het of ge al, met verheevene gedachten,
Ten Hemel opstygt, en zyn werken leert betrachten,
Zo wonderbaar in al de schepselen verspreid;
En, als een vyandin van traage ledigheid,
Natuur in haare kunst weet vlytig te achterhaalen,
Door allerlei gebloemt' bekoorlyk af te maalen,
Met keur van kleuren, naar het leeven geschaakeerd,
Waar aan zelfs Zeuxis, hoe in Schilderkonst volleerd,
Zich licht vergreep, den schyn aanschouwende voor 't wezen;
Zo gy de bloemen, zo volmaakt, zo uitgeleezen,
Van uw bevallige gelaat, dus onberaên,
Laat, zonder zorge voor afzetsels, fier vergaan,
En onverschillende, uw getrouwen minnaar kwynen,
Schoon gy hem ziet, als't sneeuw voor't zonnevuur, verdwynen?
| |
| |
Wat baat het dat ge uw jeugd en glans, geroemd alom,
Slyt zonder minnevreugd, slyt zonder bruidegom,
Die u een scherm en schild voor allerlei gevaaren
Mogt veilig strekken, en voor overlast bewaaren,
Bezorgd dat geene doorne uw voetzool ooit verzeer';
Noch wind, noch regenvlaag, noch zomerhitte u deer';
Dat geene honigby uw lipjes kwetse in 't daalen,
Om daar den roozendauw, viool en tym te haalen;
Of dat de schorre lier van eenen boerschen knaap
Uw oor geweld doe, en verstoore uw zachten slaap.
Leer, leer toch eenmaal eens veranderen van zinnen,
En, eêr uw lentetyd glipt heene, 't vrolyk minnen;
Op dat uw Stamhuis leeve, en bloeije in vrucht op vrucht.
Hier zweeg hy, wordende gestuit door zucht op zucht
Van zyne Elizabeth, met zyn verdriet bewoogen.
Zy antwoord hem, door zyn verdiensten opgetoogen,
Door zyn oprechte trouw verrukt, met haar gezicht,
Dat, van de Liefde in 't eind geöpend en verlicht,
Zyn gaaven en zyn deugd in vollen dag ziet blinken.
Nu schynt hy in een zee van wellust weg te zinken.
Daar hy, begunstigd van 't Geluk en van de Min,
Zyn Huwelyksverbond sluit met zyn Zielsvriendin,
Die, hem omhelzende, laat zacht haar mond ontslippen:
'k Bemin; terwyl hy 't vast verzegelt aan haar lippen.
Zo geeft een oogenblik, zo geeft een wenschlyk uur,
Waarom dat vaak zo lang gestreên word al te zuur.
Nu schynt het alles meê in zyn geluk te deelen,
Men hoort thans anders niets als minnezangen kweelen.
| |
| |
Elk is met lauwerier, met palm en mirth versiert,
Daar 't aad'lyk Kroonenburg, verheugd, de bruiloft viert,
Het hoofd verheffende veel hooger als voorheenen,
En alles toevloeit op dit zegenryk verëenen,
Nooit zynde van zo schoon een glans, noch dag bestraald.
De vrede en vriendschap gaan hier weiden onbepaald;
En Amalthea stort hier uit haar vollen hooren
Van Overvloed, als of de Goudëeuw was herbooren;
En, alles in zyn bloei, op nieuw een Lentetyd,
Aan Bruidegom en Bruid zo gloryryk gewyd;
Daar de Amstel en de Vecht met al de Stroomnajaaden
Toejuichen hunne Trouw, van blydschap overlaaden.
De Huwlyks Hymen voert den rei, van zynen glans
Veel prachtiger als ooit bescheenen, bly ten dans
Op 't klinken van de fluit, van bom en veldschalmeijen,
Om Bruidegom en Bruid, naar 't bruiloftsbed te leijen.
Gelieven, spoed u; gaat, en offert uwe jeugd
Op 't altaar van de Liefde, in onbepaalde vreugd.
Verëend op 't Huis te Kroonenburg, den XXVIIsten
van Oogstmaand, MDCCVII.
|
|
Auteursrechtvrij